«Το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο δεν είναι η πορνεία. Είναι να στρέφεις το βλέμμα σου αλλού, να αδιαφορείς όσο δεν σε αγγίζει. Αυτό ακριβώς σκεφτόταν η μητέρα μου».
Η Μαρσέλα είναι απόλυτη. Με βλέμμα σκληρό -σαν τις εμπειρίες που έζησε- δεν μιλά για πόρνες αλλά για εκπορνευόμενες γυναίκες.
«Οταν είμαστε παιδιά και μας ρωτούν τι θέλουμε να γίνουμε, λέμε δασκάλα, γιατρός, αρχιτέκτονας, νοσοκόμα... ποτέ κανένα κορίτσι δεν λέει θέλω να γίνω πόρνη. Ισως υπάρχουν κάποιες που θέλουν να ασκούν την πορνεία πολυτελείας, αλλά τουλάχιστον για περισσότερο από το 90% των γυναικών δεν είναι επιλογή: καταλήγουν εκεί από ανάγκη, απουσία επιλογής, καταναγκασμό, εξαπάτηση ή ως θύματα εμπορίας. Αυτό είναι επιστημονικό εύρημα κι όχι άποψη».
Η Μαρσέλα ξέρει για τι μιλά. Κόρη μιας βραζιλιάνικης οικογένειας της μεσαίας τάξης, χρειαζόταν χρήματα για να συνεχίσει τις σπουδές της στη Νομική.
Οικογενειακός φίλος τής πρότεινε να πάει στην Ευρώπη, να κρατά τα παιδιά μιας οικογένειας: ασφαλής δουλειά, καλοπληρωμένη και, το καλύτερο, θα μπορούσε να συνεχίσει εκεί τις σπουδές της.
Οπως για χιλιάδες γυναίκες θύματα διακίνησης και εμπορίας, το όνειρο έγινε εφιάλτης μόλις πάτησε στην Ευρώπη: της πήραν το διαβατήριο και την ανάγκασαν να δουλέψει σαν πόρνη.
Εγκλεισμός, απειλές, βία, βιασμοί, ξύλο όταν δεν έπιανε το «πλαφόν» των πελατών, ξύλο όταν αντιστεκόταν...
Εμεινε επτά χρόνια στις πιάτσες του καταναγκαστικού σεξ της Ισπανίας. Εως την ημέρα που την έδειραν τόσο ώστε πίστεψε πως θα τη σκότωναν.
Τότε κατέφυγε στην APRAMP, την Ενωση για την Πρόληψη, Επανένταξη και Μέριμνα για την Εκπορνευόμενη Γυναίκα, μέλη της οποίας την είχαν ήδη προσεγγίσει στα στέκια της σκλαβιάς της.
Με τη βοήθειά τους κατάφερε να ξεφύγει και εδώ και έξι χρόνια είναι μία από τις 12 διαμεσολαβήτριες της Κινητής Μονάδας Διάσωσης της οργάνωσης: γυναίκες που διασώθηκαν από την τραγική εμπειρία του τράφικινγκ, όπως λένε σε ένα συγκλονιστικό βίντεο, που προέρχονται από τις πέντε χώρες με τα περισσότερα θύματα στην Ισπανία (Ρουμανία, Παραγουάη, Νιγηρία, Δομινικανή Δημοκρατία και Βραζιλία) και οργώνουν πιάτσες, κλαμπ, σάουνες, πεζοδρόμια, πορνεία για να εντοπίσουν και να βοηθήσουν τα θύματα.
Τη συναντήσαμε στα γραφεία της ΑPRAMP στη Μαδρίτη, σε επίσκεψη εργασίας που οργάνωσε το EIGE (Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων) στο πλαίσιο της Θεματικής Συνάντησης Δημοσιογράφων γύρω από τη βία κατά των γυναικών.
Και καθώς χθες γιορταζόταν η Ευρωπαϊκή Ημέρα κατά της Διακίνησης και Εμπορίας Ανθρώπων, ο λόγος της Μαρσέλα, ένας χείμαρρος καταγγελίας, αποφασιστικότητας, τόλμης και ανθρωπιάς, δείχνει τον δρόμο της επίπονης και επίμονης δουλειάς μιας οργάνωσης που αποτελεί ευρωπαϊκό πρότυπο στην προσέγγιση των θυμάτων και στην παροχή απτής βοήθειας για να ξεφύγουν από την αιχμαλωσία τους και να ξαναχτίσουν τη ζωή τους.
Μια υποδειγματική δουλειά διάσωσης εκπορνευόμενων γυναικών
Η APRAMP δραστηριοποιείται εδώ και 20 χρόνια κάνοντας παρεμβάσεις σε κάθε στέκι πορνείας και προσφέροντας στις γυναίκες μια ολιστική υποστήριξη, όπως εξηγεί η Μπριάνα, συντονίστρια προγραμμάτων της οργάνωσης:
«Τους προσφέρουμε ιατρική, κοινωνική, ψυχολογική, νομική στήριξη, μηχανισμούς προστασίας, στέγη, βοήθεια στην επικοινωνία τους με δημόσιες υπηρεσίες, προγράμματα ενδυνάμωσης και κατάρτισης και συνδρομή στην εξεύρεση εργασίας».
Μαζί συνεργάζονται και εκπαιδεύουν αστυνομικούς, νομικούς, δικαστές, εκπροσώπους κοινωνικών υπηρεσιών αλλά και δημοσιογράφους για το πώς να αναγνωρίζουν, να αντιμετωπίζουν και να προστατεύουν τα θύματα του τράφικινγκ.
Πριν ωστόσο φτάσουν εκεί, σε αυτή τη διαδικασία ανάκτησης της ζωής τους, είναι οι διαμεσολαβήτριες σαν τη Μαρσέλα που μέσα από τις κινητές μονάδες βρίσκονται καθημερινά διαθέσιμες -24 ώρες το 24ωρο-, έχουν ανοίξει τον δρόμο εντοπίζοντας τα θύματα και σπάζοντας την απομόνωσή τους, μέσα από εξαιρετικά εφευρετικές στρατηγικές που έχει αναπτύξει η οργάνωση στον τομέα κυρίως της περίθαλψης.
Εχουν μάθει να αναγνωρίζουν τα θύματα από τη γλώσσα του σώματος, γιατί η πλειονότητα δεν τολμά να μιλήσει: έχουν ένα τεράστιο χρέος που πρέπει να ξεπληρώσουν, φοβούνται για τους δικούς τους ανθρώπους πίσω στην πατρίδα τους, πιστεύουν ότι δεν τους αξίζει τίποτε καλύτερο.
«Για τις Νιγηριανές το χρέος μπορεί να φτάσει τα 80.000 ευρώ και είναι “δεμένες” με τελετουργίες βουντού, πεισμένες πως αν δεν πληρώσουν το χρέος ή αν μιλήσουν θα πεθάνουν οι ίδιες ή συγγενείς τους. Για τις Ρουμάνες το χρέος δεν τελειώνει ποτέ: τις πηγαίνουν σε βιομηχανικές ζώνες όπου πληρώνουν κάθε μέρα “νοίκι” για το τετραγωνικό μέτρο όπου στέκονται κι αν δεν φέρουν τα 600-700 ευρώ που τους ζητούν την ημέρα τις ξυλοκοπούν άγρια έτσι που αναγκάζονται να πάνε με δεκάδες πελάτες καθημερινά».
Είναι εκατοντάδες οι γυναίκες που χάρη στην ολοκληρωμένη προσέγγιση της APRAM έχουν καταφέρει να βγουν από τα δίκτυα των κυκλωμάτων.
Μερικές δουλεύουν στην APRAM ως διαμεσολαβήτριες σαν τη Μαρσέλα, ή σε άλλες θέσεις, ή στο κατάστημα αλληλεγγύης της οργάνωσης όπου ανάμεσα στα πολλά εργαστήρια υπάρχει κι ένα ραπτικής που έχει κλείσει ειδική σύμβαση με πολυκαταστήματα τα οποία στέλνουν εκεί όλες τις επιδιορθώσεις που χρειάζονται.
Εως τις αρχές Οκτωβρίου φέτος, η τηλεφωνική γραμμή της APRAM έχει δεχτεί 1.231 κλήσεις, η κινητή μονάδα διάσωσης έχει έρθει σε επαφή και έχει ανοίξει σχετικούς φακέλους για 987 νέες περιπτώσεις, δουλεύουν σε 520 «αόρατους τόπους» και 1.093 γυναίκες βρίσκονται στη διαδικασία ένταξης στα Κέντρα Υποδοχής σε ολόκληρη την Ισπανία.
Χάρη στη γενναιότητα και αφοσίωση γυναικών σαν τη Μαρσέλα το 80% των γυναικών που στηρίζονται από την APRAMP -κάπου 280 καθημερινά- αποφασίζουν κάποια στιγμή να ζητήσουν βοήθεια και στήριξη.
Τι και αν κάθε μέρα της νέας της ζωής η Μαρσέλα ξαναζεί μέσα από τη δουλειά της αναγκάζεται καθημερινά να επιστρέφει στους τόπους της εκμετάλλευσης, της βίας, της αιχμαλωσίας;
«Δεν με καταβάλει, αντίθετα με
δυναμώνει· νιώθω ευγνώμων γιατί κάθε πρωί ξυπνάω με τη σκέψη ότι ίσως
σήμερα σώσουμε μια γυναίκα».
πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου