Σπύρος Καβακόπουλος: Μου ήρθε και εξώδικο

Το Εξώδικο

Στο θεατράκι του ΠΠΙΕΔ, σήμερα πρωί.
Ο σιδεράς με τον βοηθό του και γω.
Εθελοντές.
Η βαριοπούλα έχει πάρει φωτιά.
Τα μέταλλα ισιώνουν το ‘να μετά το άλλο.
Αν και μεσ’ στον ήλιο και με μπόλικο ιδρώτα, χαιρόμαστε.
Την άλλη βδομάδα τα θεατρικά μας παιδιά,
θα μπορούν και πάλι να παίζουν μπροστά μας.

Ξαφνικά τα πάντα μαυρίζουν.
Ο κος Καβακόπουλος, ναι εγώ.
Δικαστικός κλητήρας,
παρακαλώ υπογράψτε.
Ανοίγω, διαβάζω.
Κατηγορείσαι κε Καβακόπουλε ότι
προασπίζεσαι το συμφέρον του ιδρύματος.
Απαιτείς του ιδιώτη να δίνει κάτι στο ΠΠΙΕΔ
όταν του κάνει χρήση,
μην τα πληρώνει όλα ο δημότης.
Ο σιδεράς γουρλώνει τα μάτια,
τρελαίνεται,
μαζεύει τα εργαλεία του,
φεύγει.
«Εγώ φταίω που πίστεψα ότι το κάτι άλλο, μπορεί να γίνει»
είπε παρατώντας με.

Το θεατράκι στο κρεβάτι του χειρουργείου.
Όλες οι πληγές ανοιχτές.
Με βλέμμα ελέους
και μ’ όση δύναμη έχει απομείνει, φωνάζει,
«λίγο ήθελες και θα τέλειωνες σιδερά, μη φεύγεις».

Τα χέρια πιάνουν το κεφάλι, θυμήθηκα τον Χατζιδάκι που μοιρολογούσε εμβληματικά «Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ».

Δεν αντέχω άλλο – φεύγω.
Το θεατράκι μας θα περιμένει τώρα τη γραφειοκρατία
για να σηκωθεί και πάλι όρθιο.