Ας κάνουμε μιαν υπόθεση…

Το βασικό αίτημα των κινητοποιήσεων των εργαζομένων είναι να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό. Κανείς δε μπορεί να διαφωνήσει σ’ αυτό το αίτημα. Και μακάρι οι εργαζόμενοι και τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα, με την πάλη τους, να καταφέρουν να επιβάλουν στην κυβέρνηση την απόλυτα δικαιολογημένη απαίτησή τους. Θα είναι μια νίκη που θα επιδράσει ευεργετικά στην ανάπτυξη του Λαϊκού Κινήματος.

Η κυβερνητική πλειοψηφία, βέβαια, στην αρμόδια επιτροπή που συζητήθηκε το σχετικό νομοσχέδιο το ψήφισε κατά πλειοψηφία, ανεξάρτητα από εάν τα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης το καταψήφισαν, δημαγωγώντας στο έπακρο υπέρ των …λαϊκών συμφερόντων και εξακοντίζοντας μύριες όσες κατηγορίες ενάντια στην κυβέρνηση! Επομένως ο δρόμος άνοιξε για τη συζήτηση στην ολομέλεια της βουλής.

Από την άποψη αυτήν οι προσεχείς κινητοποιήσεις των εργαζομένων και ειδικότερα η 48ωρη απεργία θα κρίνουν το κατά πόσο η κυβέρνηση θα υποχωρήσει και θα αποσύρει το νομοσχέδιο. Πράγμα, για να είμαστε ρεαλιστές, δε φαίνεται να είναι στις προθέσεις της.

Ας υποθέσουμε, όμως, ότι η κυβερνητική αδιαλλαξία κάμπτεται μπροστά στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και το νομοσχέδιο αποσύρεται ή και καταψηφίζεται.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά το μόνο βέβαιο είναι ότι θα υπάρξει ένας καταιγισμός από πολιτικές εξελίξεις, γιατί είναι σίγουρο ότι η απόσυρση ή και η καταψήφιση του νομοσχεδίου στην ολομέλεια δε θα αφήσουν στο απυρόβλητο ούτε την κυβέρνηση ούτε το σύνολο των δυνάμεων της αντιπολίτευσης.

Και εμάς, πάνω απ’ όλα, μας ενδιαφέρει το πώς οι εξελίξεις αυτές θα επιδράσουν στο να μην πέσουν οι εργαζόμενοι από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, στο πως το ΚΚΕ θα προωθήσει την υπόθεση της εργατικής τάξης και της κοινωνικής συμμαχίας με τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα.

Στην πράξη η απόσυρση ή η καταψήφιση του νομοσχεδίου στην ολομέλεια θα σημάνει την αρχή της ρήξης με τη μνημονιακή πολιτική, που δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την πολιτική της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ντόπια αστική τάξη, προσαρμοσμένης για τις συνθήκες οικονομικής κρίσης και χρεοκοπίας της χώρας μας.

Μιας πολιτικής, που, εκτός του ότι εξαθλιώνει τους εργαζόμενους, εκτός του ότι ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία, εντείνει στο έπακρο την εξάρτηση της χώρας μας και τη μπλέκει όλο και περισσότερο στη μέγγενη των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών των μεγάλων δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Τελευταία έγινε γνωστό ότι η Γερμανία, προκειμένου να προωθήσει τα δικά της ιμπεριαλιστικά σχέδια ζήτησε την κατασκευή στρατιωτικής βάσης στην Τουρκία. Ταυτόχρονα, βέβαια, γνωρίζουμε ότι η παρουσία του ΝΑΤΟ στην περιοχή δεν έχει να κάνει με το προσφυγικό πρόβλημα.

Νομιμοποιεί τις απαιτήσεις της Άγκυρας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, ενώ, την ίδια στιγμή το ΝΑΤΟ προωθεί τη μόνιμη παρουσία του στη Μαύρη θάλασσα παραβιάζοντας ουσιαστικά τη συνθήκη του Μοντρέ.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που θα δρομολογηθούν οι πολιτικές εξελίξεις και θα επέλθει έτσι κι αλλιώς μια ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί η απόσυρση ή η καταψήφιση του νομοσχεδίου έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το τρίτο μνημόνιο, την αξιολόγηση και τα πρόσθετα μέτρα που απαιτούνται, με ποια προγραμματική πρόταση θα πάει στους εργαζόμενους το Κόμμα; Αυτό είναι το ερώτημα.

Το δεδομένο που έχουμε είναι ότι η ηγεσία του Κόμματος επιδιώκει την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση με σοσιαλιστική επανάσταση. Μέχρι τότε δε δέχεται ούτε την έξοδο από το ευρώ ούτε την αποδέσμευση έχοντας επικαλεστεί, κατά καιρούς, διάφορους λόγους. Ο κυριότερος, κατά τη γνώμη μας, που επικαλείται η ηγεσία του Κόμματος είναι ότι αποπροσανατολίζεται η εργατική τάξη από την πάλη της για το σοσιαλισμό.

Εάν δε συμβεί κάποιο «ατύχημα» και έρθει η αποδέσμευση από την ίδια την αστική τάξη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτι που δε φαίνεται στον ορίζοντα, γιατί με αυτόν τον τρόπο θα αλλάξει η στρατηγική της αστικής τάξης της χώρας μας και οι γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή (ενώ ένα Grexit από το ευρώ μπορεί και να συμβεί, για περιορισμένο χρόνο, κατά την άποψη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε), τότε τα αιτήματα της άμεσης αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, από το ΝΑΤΟ, γίνονται αιτήματα άμεσης προτεραιότητας.

Οι ίδιες οι εξελίξεις θα τα καταστήσουν αιτήματα άμεσης προτεραιότητας, μια και θα έχει αποσυρθεί ή καταψηφιστεί το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Μια και θα έχει υπάρξει μια ρήξη με την πολιτική που προωθείται.

Από τη στιγμή που οι υποκειμενικές συνθήκες δεν έχουν ωριμάσει και από τη στιγμή που δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση απέναντι σ’ αυτές τις εξελίξεις το ερώτημα είναι: πως θα τοποθετηθεί το Κόμμα;

Επιλέξαμε μια υπόθεση. Από τη στιγμή, όμως, που το αίτημα της απόσυρσης είναι υπαρκτό και διεκδικείται παύει να είναι απλώς μία υπόθεση. Είναι και ένα ενδεχόμενο. Και ένα ενδεχόμενο σε φέρνει μπροστά σε μια πραγματικότητα. Και αυτή η πραγματικότητα σου υπαγορεύει πολιτικά καθήκοντα, αλλά, ταυτόχρονα, αναδεικνύει και τις αντιφάσεις της πολιτικής που ακολουθείς.

Και για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα από την πλευρά μας. Η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς δε μπορεί παρά να είναι υπόθεση της εργατικής τάξης και της κοινωνικής συμμαχίας αλλά δε μπορεί να αμφισβητείται η αμεσότητα του αιτήματος, το οποίο στην πράξη αναιρείται από το γεγονός ότι παραπέμπεται στο μέλλον ως καθήκον της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αυτή είναι η αιτία των αντιφάσεων στην πολιτική του Κόμματος.

Ακριβώς την αμεσότητα του αιτήματος της αποδέσμευσης ως κρίκου μέσα από τον οποίο περνάνε όλες οι άλλες πολιτικές εξελίξεις έρχεται να καλύψει η προγραμματική πρόταση για την οποία έχει κάνει λόγο και περιγράψει η «Νέα Σπορά» με την αρθρογραφία της.

Και το παράδειγμα – υπόθεση – ενδεχόμενο στο οποίο αναφερθήκαμε είναι μια απόδειξη των αντιφάσεων της πολιτικής της ηγεσίας του Κόμματος μπροστά σ’ ένα πραγματικό γεγονός, που βρίσκεται σε εξέλιξη.

πηγή: neaspora.gr