 |
| Αστυνομικοί με πλήρη εξάρτηση φυλάνε ένα από τα μνημεία των πρόσφατων επιθέσεων στις Βρυξέλλες, ενώ δεξιοί διαδηλωτές έχουν συγκεντρωθεί κοντά στην Πλατεία Ντε Λα Μπουρς στις Βρυξέλλες (Alastair Grant / AP) |
Του Κρις Χέτζες
Αστυνομικοί με πλήρη εξάρτηση φυλάνε ένα από τα μνημεία των πρόσφατων επιθέσεων στις Βρυξέλλες, ενώ δεξιοί διαδηλωτές έχουν συγκεντρωθεί κοντά στην Πλατεία Ντε Λα Μπουρς στις Βρυξέλλες (Alastair Grant / AP)
Η εκδίκηση είναι o ψυχολογικός κινητήρας του πολέμου. Τα θύματα είναι η νομισματική μονάδα του αίματος. Τα πτώματά τους χρησιμοποιούνται για να καθαγιάσουν δολοφονίες που γίνονται αδιακρίτως. Εκείνοι που ορίζονται ως εχθροί και γίνονται στόχοι σφαγών, χαρακτηρίζονται ως απάνθρωποι. Δεν είναι άξιοι συμπάθειας ή δικαιοσύνης. Ο οίκτος και το πένθος, αρμόζουν μόνο για τους δικούς μας. Ορκιζόμαστε να εξαλείψουμε μια μάζα από την οποία έχουμε αφαιρέσει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, που ενσαρκώνει το απόλυτο κακό. Οι σακατεμένοι και οι νεκροί στις Βρυξέλλες ή στο Παρίσι και οι σακατεμένοι και οι νεκροί στη Ράκκα ή στη Σίρτη διαιωνίζουν τους ίδιους σκοτεινoύς πόθους. Είμαστε όλοι Ισλαμικό Κράτος.
«Από τη βία μόνο βία γεννιέται,» έγραψε ο Πρίμο Λεβύ, «και ακολουθεί μια κίνηση παλινδρομική, που καθώς περνάει ο καιρός, αντί να καταλαγιάζει, κινείται σε πιο φρενήρεις ρυθμούς.»
Το παιχνίδι των σκοτωμών «μία σου και μία μου» δεν θα τελειώσει μέχρι την εξάντληση, μέχρι η κουλτούρα του θανάτου να μας σπάσει συναισθηματικά και σωματικά. Χρησιμοποιούμε τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη μας, τα πολεμικά μας αεροπλάνα, τoυς πυραύλους και τα πυροβόλα όπλα μας, για να γκρεμίσουμε τοίχους και οροφές, να ανατινάξουμε παράθυρα και να σκοτώσουμε ή να τραυματίσουμε όσους είναι μέσα. Οι εχθροί μας στοιβάζουν εκρηκτικά με υπεροξείδιο σε βαλίτσες ή σε γιλέκα αυτοκτονίας και μπαίνουν μέσα σε αεροδρόμια, τερματικούς σταθμούς, αίθουσες συναυλιών, καφετέριες ή μετρό και μας ανατινάζουν, συχνά ανατινάζονται κι αυτοί μαζί. Αν είχαν την θανατηφόρα τεχνολογία μας θα το κάνανε περισσότερο αποτελεσματικά. Αλλά δεν την έχουν. Οι τακτικές τους είναι ωμότερες, αλλά από ηθική άποψη είναι οι ίδιες με τις δικές μας. Ο Τόμας Έντουαρντ Λόρενς αποκάλεσε αυτόν τον κύκλο της βίας, «σπείρες της θλίψης.»
Η Χριστιανική θρησκεία ασπάζεται την αντίληψη του «ιερού πολέμου» το ίδιο φανατικά όσο και το Ισλάμ. Οι σταυροφορίες μας συνοδεύονται από την αντίληψη της τζιχάντ. Από τη στιγμή που η θρησκεία χρησιμοποιείται για να καθαγιάσει τους σκοτωμούς δεν υπάρχουν κανόνες. Είναι μια μάχη ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, το καλό και το κακό, τον Σατανά και τον Θεό. Η λογική συζήτηση παραμερίζεται. Και «ο ύπνος του ορθολογισμού,» όπως το έθεσε ο Γκόγια, «γεννάει τέρατα.»
Σημαίες, πατριωτικά τραγούδια, η θεοποίηση του πολεμιστή και συναισθηματικές μπουρδολογίες αποσπασμένες από την πραγματικότητα. Επικοινωνούμε με κενά κλισέ και ασύνετες, πατριωτικές γελοιότητες. Η μαζική κουλτούρα χρησιμοποιείται για να ενισχύσει το ψέμα ότι εμείς είμαστε τα αληθινά θύματα. Αναπλάθει το παρελθόν για να επιβεβαιώσει τον εθνικό ηρωϊκό μύθο. Εμείς και μόνο θεωρούμαστε ότι κατέχουμε την αρετή και το θάρρος. Εμείς και μόνο έχουμε το δικαίωμα να εκδικηθούμε. Είμαστε υπνωτισμένοι μέσα σε μια συλλογική υπνηλία, μια τυφλότητα που μας την προκαλεί το κράτος.
Εκείνοι εναντίον των οποίων πολεμάμε, υπολείπονται του δικού μας βιομηχανικού μηχανισμού θανάτου, σκοτώνουν από κοντινές αποστάσεις. Αλλά το ότι εμείς σκοτώνουμε από απόσταση, δεν καθιστά την ηθική μας παραμόρφωση, μικρότερη. Οι φόνοι από απόσταση, η επιτομή των οποίων είναι οι χειριστές μη επανδρωμένων αεροσκαφών στις αεροπορικές βάσεις μέσα στις ΗΠΑ που πάνε το βράδυ σπίτι για φαγητό, είναι εξίσου ανήθικοι. Αυτοί οι τεχνικοί συντηρούν τον τεράστιο μηχανισμό θανάτου με τρομακτικά κλινική αποστείρωση. Απο-προσωποποιούν την βιομηχανία πολέμου. Είναι οι «μικροί Άϊχμαν”. Αυτή η οργανωμένη γραφειοκρατία σκοτωμών είναι η πιο σημαντική κληρονομιά του ολοκαυτώματος.
«Η μηχανοκίνητη, ορθολογική, απρόσωπη και συντηρούμενη μαζική καταστροφή ανθρώπινων πλασμάτων, που οργανώνεται και διοικείται από κράτη, νομιμοποιείται και συντηρείται από επιστήμονες και νομικούς, καθαγιάζεται και καθίσταται δημοφιλής από ακαδημαϊκούς και διανοούμενους, έχει γίνει το βασικό στοιχείο του πολιτισμού μας, η τελευταία, επικίνδυνη, συχνά καταπνιγμένη κληρονομιά της χιλιετηρίδας,» έγραψε ο Όμερ Μπαρτώφ στο «Φόνος ανάμεσά μας: τo Ολοκαύτωμα, η Βιομηχανία θανάτου και η παρουσίασή τους.»
Κάνουμε βασανιστήρια σε ομήρους που έχουμε απαγάγει, πολλοί από τους οποίους κρατούνται εδώ και χρόνια, σε black sites (μυστικές φυλακές – κολαστήρια). Διαπράττουμε «στοχευμένες δολοφονίες» στόχων «υψηλής σημασίας» όπως τους αποκαλούμε. Καταργούμε πολιτικές ελευθερίες. Προκαλούμε την εκδίωξη εκατομμυρίων οικογενειών από τις εστίες τους. Σ’ εκείνους που μας αντιστέκονται κάνουμε το ίδιο. Βασανίζουν και αποκεφαλίζουν εκείνοι – αντιγράφοντας τους τρόπους εκτέλεσης των Χριστιανών Σταυροφόρων – βάζοντας τη δική τους σφραγίδα αγριότητας. Κυβερνάνε σα δεσπότες. Πόνος αντί για πόνο. Αίμα αντί για αίμα. Τρόμος αντί για τρόμο. Υπάρχει μια επίφοβη συμμετρία στην τρέλλα. Δικαιολογείται από την ίδια θρησκευτική διαστροφή. Είναι η ίδια εγκατάλειψη του τι σημαίνει ανθρωπιά και δικαιοσύνη.
Όπως έγραψε ο ψυχολόγος Ρόλο Μαίη:Οι σκοτωμοί και τα βασανιστήρια, όσο πιο πολύ διαρκούν, μολύνουν τους δράστες και την κοινωνία που επικροτεί τις πράξεις τους. Ακρωτηριάζουν τους επαγγελματίες ιεροεξεταστές και δολοφόνους από την ικανότητά τους να νοιώθουν. Tροφοδοτούν το ένστικτο το θανάτου. Επεκτείνουν την ηθική βλάβη του πολέμου.
“Στο ξεκίνημα κάθε πολέμου .. σπεύδουμε να μεταμορφώσουμε τον εχθρό μας αποδίδοντάς του την εικόνα του δαίμονα’ και μετά, αφού είναι ο διάβολος που πολεμάμε, αποκτούμε το έρεισμα, χωρίς ν’ αναρωτιόμαστε για όλα τα ενοχλητικά και πνευματικά ζητήματα που εγείρει ο πόλεμος. Δεν έχουμε πια να αντιμετωπίσουμε τη συνειδητοποίηση ότι αυτοί που σκοτώνουμε είναι άνθρωποι σαν κι εμάς.”
Είκοσι δύο βετεράνοι του στρατού των ΗΠΑ αυτοκτονούν καθημερινά. Το κάνουν χωρίς εκρηκτικές ζώνες. Αλλά μοιράζονται, με τους βομβιστές αυτοκτονίας, την ακαταμάχητη θέληση να ξεφορτωθούν τον κόσμο και τον βρώμικο ρόλο που είχαν μέσα σ’ αυτόν.
«Είναι καλύτερα να είμαστε θύματα ορισμένων αδικιών παρά να τις διαπράττουμε,» αντιλήφθηκε ο Αλμπέρ Καμύ, όπως το είχε αντιληφθεί και ο Ιμμάνουελ Καντ. Αλλά οι πολιτικοί, οι αναλυτές και η μαζική κουλτούρα απορρίπτουν αυτή τη σοφία, ως αδυναμία. Εκείνοι που μιλούν από τη σκοπιά της υγειούς λογικής, όπως ο Ευριπίδης στο αντιπολεμικό του αριστούργημα «Οι Τρωάδες» διασύρονται και εκτοπίζονται.
Ποιοι είμαστε εμείς που καταδικάζουμε τους αδιάκριτους φόνους πολιτών; Έχουμε ξεχάσει τους βομβαρδισμούς μας στις γερμανικές και τις γιαπωνέζικες πόλεις στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που άφησε νεκρούς 800.000 πολίτες, γυναίκες, παιδιά και άντρες; Και τι γίνεται μ’ εκείνες τις οικογένειες που εξολοθρεύσαμε στη Δρέσδη (135.000 νεκροί), στο Τόκυο (97.000 νεκροί), στη Χιροσίμα (80.000 νεκροί) και στο Ναγκασάκι (66.000 νεκροί); Τι γίνεται με τα 3 εκατομμύρια πολιτών που αφήσαμε νεκρούς στο Βιετνάμ;
Ρίχναμε 32 τόνους βομβών την ώρα στο Βόρειο Βιετνάμ ανάμεσα στο 1965 και στο 1968 – εκατοντάδες Χιροσίμες. Και, όπως γράφει ο Νικ Τερς στο βιβλίο του «Σκοτώναμε ό,τι κινείται: ο αληθινός πόλεμος των Αμερικάνων στο Βιετνάμ» αυτή η μέτρηση, δεν περιλαμβάνει τα «εκατομμύρια γαλόνια χημικών αποφυλλωτικών, τα εκατομμύρια κιλά χημικών αερίων, τα ατελείωτα κάνιστρα ναπάλμ, βόμβες διασποράς, εκατομμύρια βλήμματα υψηλής εκρηκτικότητας και τις βόμβες Daisy-cutter, που εξολοθρεύουν τα πάντα μέσα σε μια περίμετρο δέκα γηπέδων ποδοσφαίρου, πυραύλους κατά προσωπικού, πυραύλους υψηλής εκρηκτικότητας, πυραύλους εμπρηστικούς, εκατομμύρια χειροβομβίδες και μυριάδες διαφορετικά είδη ναρκών.»
Έχουμε ξεχάσει τα εκατομμύρια που σκοτώθηκαν στους πολέμους μας και στους πολέμους «δι’ αντιπροσώπων μας», στις Φιλιππίνες, στο Κογκό, στο Λάος, στην Καμπότζη, στη Γουατεμάλα, στην Ινδονησία, στο Ελ Σαλβαδόρ και στη Νικαράγουα; Έχουμε ξεχάσει τους 1.000.000 νεκρούς στο Ιράκ και τους 92.000 νεκρούς στο Αφγανιστάν; Έχουμε ξεχάσει τους σχεδόν 8.000.000 ξεσπιτωμένους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και τη Συρία;
Κάναμε 87.000 στρατιωτικές αεροπορικές επιθέσεις στο Ιράκ και τη Συρία από τότε που ξεκίνησε η αεροπορική εκστρατεία εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Αυτό είναι το πιο πρόσφατο κεφάλαιο στον αέναο πόλεμό μας εναντίον των εξαθλιωμένων της γης.
Πως είναι δυνατόν να εξεγειρόμαστε για την καταστροφή των πολιτιστικών μνημείων, όπως της Παλμύρας, από το Ισλαμικό Κράτος, ενώ έχουμε μετατρέψει σε συντρίμια τόσα πολλά απ’ αυτά; Όπως λέει και ο Φρέντερικ Τέηλορ στο βιβλίο του «Δρέσδη», κατά τον βομβαρδισμό της Γερμανίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καταστρέψαμε «αμέτρητες εκκλησίες, ιστορικά κτίρια, βιβλιοθήκες, μουσεία,» καθώς και «το σπίτι του Γκαίτε στη Φρανκφούρτη και «τα οστά του Καρλομάγνου στον καθεδρικό του Άαχεν», μαζί με «τα αναντικατάστατα περιεχόμενα της τετρακοσίων χρονών Κρατικής Βιβλιοθήκης του Μονάχου.» Θυμάται κανείς ότι μέσα σε μία και μόνο εβδομάδα βομβαρδισμών στον πόλεμο του Βιετνάμ, κατεδαφίσαμε το ιστορικό σύμπλεγμα Ναών Μι Σον; Έχουμε ξεχάσει ότι η εισβολή μας στο Ιράκ οδήγησε στην πυρπόληση της Εθνικής Βιβλιοθήκης, στην λεηλασία του Εθνικού Μουσείου και στην κατασκευή στρατιωτικής βάσης στο χώρο της αρχαίας πόλης της Βαβυλώνας; Χιλιάδες αρχαιολογικοί χώροι έχουν καταστραφεί εξ αιτίας των πολέμων που προκαλέσαμε στο Ιράκ, τη Συρία, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη.
Το 1968, η Αεροπορία των ΗΠΑ προσπάθησε να απομακρύνει τους Βιετ Κονγκ, βομβαρδίζοντας ισοπεδωτικά ολόκληρο το Συγκρότημα, και μεγάλο μέρος από την ζούγκλα που το περιβάλλει. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, οι ναοί είχαν καταστραφεί τελείως.
Τελειοποιήσαμε την τεχνική των μαζικών σκοτωμών από αέρος και της απόλυτης καταστροφής που αποκαλούμε “carpet bombing” (ισοπεδωτικό βομβαρδισμό), “saturation bombing” (βομβαρδισμό κορεσμού) “area bombing,” (εκτενή βομβαρδισμό) “obliteration bombing,” ( εξολοθρευτικό βομβαρδισμό) “mass bombing” (μαζικό βομβαρδισμό) ή, στην πιο πρόσφατη εκδοχή του, “σοκ και δέος.”
Οι έμποροι του θανάτου, οι κατασκευαστές όπλων, είναι ανάμεσα στους λίγους που επωφελούνται. Οι περισσότεροι από εμας τους υπόλοιπους, είμαστε παγιδευμένοι στον κύκλο βίας που δεν θα σταματήσει μέχρι να δοθεί τέλος στην κατοχή της Μέσης Ανατολής από τις ΗΠΑ, μέχρι να μάθουμε να μιλάμε σε μια γλώσσα άλλη, από τα πρωτόγονα αλυχτίσματα του πολέμου, του θανάτου και της εξολόθρευσης. Θα ανακτήσουμε την ανθρώπινη γλώσσα όταν δε θα πηγαίνει άλλο, όταν θα είναι υπερβολικά πολλοί οι δικοί μας νεκροί, για να δεχόμαστε να συνεχίζεται το παιχνίδι. Τα θύματα θα συνεχίσουν να είναι τα πιο αθώα, παγιδευμένα ανάμεσα σε δολοφόνους που προέρχονται από την ίδια μήτρα.
Πηγή: Truthdig
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου