Απόφαση πανελλαδικής ολομέλειας της Ενωτικής Πρωτοβουλίας Παρέμβασης και Διαλόγου (τάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ)

Α. Για τη διεθνή συγκυρία

1. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση αποτελεί το έδαφος πάνω στο οποίο συντελούνται ολοένα και πιο έντονες διεθνείς οικονομικές και πολιτικές διαμάχες. Εκτιμούμε ότι βρισκόμαστε σε μια φάση προετοιμασίας για μια νέα περίοδο όξυνσης διεθνών κρίσεων, που αυτές μπορεί να έχουν τη μορφή οικονομικών αποτυχιών, ανοιχτής πολιτικής και στρατιωτικής αντιπαράθεσης κρατών αλλά και έντονης εσωτερικής πάλης μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων

2. Στην παγκόσμια οικονομία, αντίθετα από το να έχει υπερισχύσει ένα μοντέλο οικονομικής ή και τεχνολογικής αναδιοργάνωσης που να επιτρέψει την επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη, η συνταγή των καπιταλιστικών είναι πιστή στο νεοφιλελεύθερο δόγμα της δομικής προσαρμογής, της διάλυσης των κοινωνικών παροχών και της συμπίεσης του εργατικού κόστους. Η συνεχιζόμενη συνθήκη αδιεξόδου, σε συνδυασμό με τους ταξικούς αγώνες διεθνώς στο κύμα αντίστασης των λαών απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση τα προηγούμενα χρόνια, οδηγεί σε μερική στροφή σε εισαγωγή νέων τεχνολογιών (π.χ. ρομποτική, τεχνητή νοημοσύνη) μαζί με μια συζήτηση για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, που θέτουν νέες προκλήσεις και ανησυχίες στους εργαζομένους, αλλά που δε σημαίνει όμως σε καμία περίπτωση ανατροπή του νεοφιλελεύθερου δόγματος.


3. Το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, μετά την κρίση του 2007-8 και την υποτιθέμενη καταδίκη των κερδοσκοπικών πρακτικών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, χτίζει νέες, ακόμα μεγαλύτερες χρηματοπιστωτικές φούσκες σε διάφορους τομείς της οικονομίας: το στεγαστικό, την ενέργεια, τα φοιτητικά δάνεια, τις νέες τεχνολογίες του διαδικτύου. Ειδικά στο ζήτημα της ενέργειας, η αποτυχία ενσωμάτωσης "πράσινων" μορφών ενέργειας λόγω μειωμένης απόδοσης, η αδυναμία μαζικής στροφής στα πυρηνικά (μετά και τη Φουκοσίμα) και η ανοιχτός εμπορικός πόλεμος για την τιμή του πετρελαίου δημιουργούν μια ιδιαίτερα πιεστική κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία που περιλαμβάνει χρεοκοπίες επιχειρήσεων (ΗΠΑ), καταρρεύσεις κρατών (Βενεζουέλα) αλλά και κύμα απεργιών (ΗΠΑ, Κατάρ).

4. Η ποιοτική διαφορά της περιόδου είναι ότι πλέον υπάρχει ανοιχτός πολιτικοστρατιωτικός ανταγωνισμός μεταξύ υπό διαμόρφωση μπλοκ στον παγκόσμιο χάρτη. Η Ευρωατλαντική συμμαχία δείχνει διαφορά προτεραιοτήτων με την Ευρώπη να νοιάζεται για άμεση επέμβαση στη γειτονιά της και τις ΗΠΑ να οργανώνονται στο θέατρο επιχειρήσεων του Ειρηνικού απέναντι στην αυξανόμενη δύναμη της Κίνας. Συστηματικά προωθείται στο ρόλο του αντίπαλου δέους η Ρωσία, σε μια επικοινωνιακή και ουσιαστική προσπάθεια να ανασυσταθεί ένα κλίμα ψυχρού πολέμου, όμως οι αναβαθμισμένες ιμπεριαλιστικές και διπλωματικές δυνατότητες της Ρωσίας σε συνδυασμό με τις αποτυχίες της Δύσης να δώσει λύση σε κρίσιμα μέτωπα (πχ. Συρία) δεν έχουν επιτρέψει το πλήρες ξεδίπλωμα ενός τέτοιου σχεδίου.

5. Οι πολεμικές προετοιμασίες εντείνονται διεθνώς και ήδη προεξοφλείται από διεθνή μέσα και οργανισμούς η "ανάγκη" να υπάρξει νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη. Η Λιβύη είναι μια κατεστραμμένη και διαιρεμένη χώρα σε χάος μετά το 2011 και την τότε επέμβαση των Ευρωπαϊκών και ΝΑΤΟικών δυνάμεων. Ο εμφύλιος μεταξύ των επίσημων κρατικών δυνάμεων και διαφόρων παραστρατιωτικών ομάδων δεν έχει πάψει να μαίνεται.

6. Στην Ευρώπη υπάρχει μια εντελώς αντιφατική κατάσταση: από τη μια, απλώνεται ένα φάσμα ακροδεξιών πολιτικών επιλογών και κομμάτων,  κυρίως μέσα από τη διαχείριση του μεταναστευτικού - προσφυγικού, που πάει χέρι - χέρι με την ιδεολογική αντεπίθεση μιας συντηρητικής σοβινιστικής ερμηνείας περί ανωτερότητας του Δυτικού πολιτισμού και των κρατών του. Από την άλλη, οι εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια εργαζομένων και νεολαίας που ξεχύνονται στη Γαλλία για να ανατρέψουν τα αντεργατικά νομοσχέδια, είναι ένα μόνο στιγμιότυπο του ξεσηκωμού των Ευρωπαϊκών λαών τα τελευταία χρόνια. Γύρω από το ζήτημα της παραμονής ή όχι της Βρετανίας στην Ε.Ε., να τονίσουμε την ιδιαίτερη σημασία της ενωτικής αριστερής καμπάνιας του LEXIT (Left Exit) για την έξοδο από την Ε.Ε. από τα αριστερά ως το μόνο αντίβαρο σε μια λαϊκοδεξιά αστική ρητορία για έξοδο από την Ε.Ε. από κόμματα όπως το UKIP.

7. Στις ΗΠΑ, μετά από μια 3ετία πρωτόγνωρων για αυτή τη γενιά κινημάτων σε πανεθνικό επίπεδο για τη ζωή και το μεροκάματο (Black Lives Matter, fight for 15$), τα φώτα είναι επικεντρωμένα στις προκριματικές εκλογές των υποψηφίων προέδρων σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους. Υπάρχει τεράστια πόλωση των απόψεων, με τους Ρεπουμπλικάνους να χτίζουν πρόγραμμα και υποστήριξη πάνω σε ακροδεξιές ρατσιστικές θέσεις και τους Δημοκρατικούς να σχίζονται μεταξύ μιας κεντρώας συστημικής φιγούρας όπως της Χίλαρι και ενός μαχητικού ρεφορμιστή υποψηφίου όπως του Σάντερς. Η περίπτωση Σάντερς έχει ενδιαφέρον γιατί κατάφερε να χτίσει υποστήριξη από ένα πραγματικό κίνημα βάσης των υποστηρικτών, αγκαλιάζοντας μεγάλη μερίδα των αγωνιζόμενων μαζών. Αυτό τη στιγμή που αναγνωρίζει τα όρια του συστήματος και του ρόλου του Προέδρου, το οποίο όμως δεν το κρύβει αλλά το ανοίγει στις μαζικές προεκλογικές του συγκεντρώσεις. Η υποστήριξη στο Σάντερς είναι ένα αυθεντικό πολιτικό κίνημα της βάσης, που είναι προϊόν ριζοσπαστικοποίησης των μαζών μετά τη διάψευσή τους από τον Ομπάμα.

Β. Για τον πόλεμο και το προσφυγικό

 Έχουμε επίγνωση ότι ο πόλεμος που μαίνεται στη γειτονιά μας δεν αποτελεί «τοπικό ζήτημα». Η εμπλοκή στη Συρία έχει διεθνή χαρακτηριστικά, και η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο υπογραμμίζει ότι η κρίση στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου αφορά συνολικούς γεωπολιτικους σχεδιασμούς του ιμπεριαλισμού.

 Το προσφυγικό κύμα αναδεικνύει και το πραγματικό, αποτρόπαιο πρόσωπο της ΕΕ: το κλείσιμο των συνόρων, οι ρατσιστικές δηλώσεις των ηγετών της ΕΕ, η διαπραγμάτευση με την Τουρκία του δολοφόνου Ερντογάν, η απαίτηση να «αναχαιτίζονται» (δηλ. να πνίγονται) οι πρόσφυγες, η συνεργασία με το ΝΑΤΟ, η συστηματική καλλιέργεια της ισλαμοφοβίας και των πρακτικών γκέτο για τους πρόσφυγες (ώστε εξαθλιωμένοι, να αποτελέσουν το νέο πάμφθηνο εργατικό δυναμικό στις χώρες της Δύσης), η επιβολή «καταστάσεων έκτακτης ανάγκης», η ποινικοποίηση της ταξικής αλληλεγγύης, δεν αφήνουν άλλα περιθώρια για «αυταπάτες». Το προσφυγικό ζήτημα δεν άλλαξε την ΕΕ, απλώς έδειξε αυτό που πραγματικά ήταν: μια ιμπεριαλιστική ένωση υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου. Δεν υπήρχε, ούτε υπάρχει «ΕΕ της δημοκρατίας», ούτε «ΕΕ της αλληλεγγύης».
Στο μέτωπο αυτό, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν κάνει θετικά βήματα:

1. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τόσο στα νησιά (που δέχτηκαν το πρώτο κύμα), όσο και στην Αττική και άλλες περιοχές έχουν συμμετάσχει ενεργά και έχουν οργανώσει τόσο την έμπρακτη αλληλεγγύη, όσο και ταυτόχρονα πορείες και διαμαρτυρίες για τον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και τα δικαιώματα των προσφύγων. Η έγκαιρη δημιουργία του Συντονισμού Σωματείων και Συλλογικοτήτων για το προσφυγικό βοήθησε πολύ στην ανάπτυξη ταξικής αλληλεγγύης, την εμπλοκή εργαζομένων σε αυτήν. Η ταξική αλληλεγγύη βλέπει τους πρόσφυγες ως υποκείμενα δικαιωμάτων (και άρα αγωνίζεται μαζί τους) και όχι ως αντικείμενα φιλανθρωπίας. Η στοχοποίηση των πρακτικών αλληλεγγύης και του ίδιου του Συντονισμού δείχνει ότι αυτή η δράση ενοχλεί. Ο Συντονισμός για το προσφυγικό, τόσο κεντρικά όσο και κατά τόπους (πχ Γλυφάδα), έγινε εξαρχής προσπάθεια να είναι ανοιχτός σε πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις.

2. Υπάρχουν όμως και φαινόμενα που διαιωνίζουν παθογένειες και νοοτροπίες όπως τα όσα συνέβησαν με αφορμή τη 19 Μάρτη αλλά και την εκδήλωση ή διαδήλωση στο λιμάνι του Πειραιά στις 20 Απρίλη και δείχνουν και τα όρια που έχουμε όταν βγαίνουν μπροστά οι ιδιοκτησιακές λογικές για το αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό κίνημα και η εργαλειακή αντιμετώπιση του κινήματος για μικροκομματικά οφέλη. Η εμπλοκή όλων των συντρόφων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην αλληλεγγύη στους πρόσφυγες το τελευταίο διάστημα θα μπορούσε να είναι ευκαιρία για την ενοποίηση της παρέμβασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτό το κρίσιμο θέμα -κι όμως συνέβη το αντίθετο.

3. Δεν υπάρχει επαρκής προσπάθεια διεθνοποίησης του αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και του προσφυγικού. Είναι σαφές πόσο σημαντικό είναι οι κινητοποιήσεις αυτές να συντονίζονται με την Τουρκία, χώρες των Βαλκανίων και την Ευρώπη!

Το επόμενο διάστημα θα έχουμε να δώσουμε τη μάχη ενάντια στον κοινωνικό αυτοματισμό που παράγει ο εγκλωβισμός 50.000 προσφύγων στη χώρα σε συνδυασμό με την συνειδητή προσπάθεια της δεξιάς (τοπικών παραγόντων, δημάρχων, βουλευτών κλπ) να προωθήσουν την ακροδεξιά ατζέντα, αλλά και την συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να δείξει ανοχή στην ανάπτυξη ακροδεξιών πρακτικών προκειμένου να δημιουργήσει φοβο στον κόσμο της αριστεράς και του κινήματος και να παρουσιαστεί ως «σωτήρας». Έχει μεγάλη σημασία να απαντηθεί αυτό το κλίμα, κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά, ταυτόχρονα με την προσπάθεια οικοδόμησης αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα και το εξωτερικό, την πίεση για μη υλοποίηση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας και για άνοιγμα των συνόρων.

Γ. Πολιτική συγκυρία – 4^ο μνημόνιο – Κίνημα κι αριστερά

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ έχει πλήρως υποταχθεί στις επιλογές της ΕΕ και του ΔΝΤ, στις επιλογές του ΣΕΒ και των τραπεζιτών. Πλέον προωθεί σκληρά νεοφιλελεύθερα μέτρα, στην ουσία το 4^Ο μνημόνιο έχοντας αλλάξει ακόμα και την επικοινωνιακή της στρατηγική: Κανείς πια δε μιλά για «υποχρεωτικές» επιλογές, η πολιτική αυτή παρουσιάζεται ως «αναπτυξιακή» και με πανηγυρικές μάλιστα εκδηλώσεις, όπως στην περίπτωση του λιμανιού του Πειραιά. Στριμωγμένη ανάμεσα στις λαϊκές αντιδράσεις ενάντια στα αντιασφαλιστικά μέτρα του νομοσχεδίου και στις πιέσεις ΕΕ και ΔΝΤ για τα μέτρα του λεγόμενου και «Μνημονίου 3,5» χάνει σιγά σιγά κάθε κοινωνικό έρεισμα. Το σκύψιμο του κεφαλιού σε κάθε απαίτηση των δανειστών, δεν έχει φέρει ούτε καν τις αναμενόμενες «υποσχέσεις» για κάποια ρύθμιση του χρέους. Αντιθέτως, οι δανειστές ζητούν όλα τα μέτρα του 3^ου Μνημονίου, και επιπλέον 9 δισ μέτρων, την ενεργοποίηση του υπερ-Ταμείου των 50 δισ (ξεπούλημα κάθε δημόσιας υποδομής), τους πλειστηριασμούς και την πώληση κόκκινων δανείων στα διεθνή κοράκια των αγορών, και όλα τα μέτρα για τα εργασιακά (απελευθέρωση απολύσεων ως άνοιγμα Κυριακών, αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο κλπ. Είναι χαρακτηριστικό πως ότι είχε παρουσιαστεί ως «νίκη της διαπραγμάτευσης» (πχ ότι το υπερταμείο θα χε έδρα την Αθήνα, ενώ τελικά τη διοίκηση θα τη διορίζουν οι δανειστές!) ή ως «παράλληλο πρόγραμμα» ανατρέπονται όλα με το «Μνημόνιο 3,5».

 Την ίδια όμως στιγμή, επικρατεί αμηχανία, τόσο στη δεξιά όσο και στην αριστερά. Η δεξιά είναι προφανές πως αντιμετωπίζει κρίση στρατηγικής καθώς η νεοφιλελέυθερη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά της αφαιρεί τη δυνατότητα να εμφανιστέι ως εναλλακτική λύση, Δυστυχώς όμως, παρά τη φθορά της κυβέρνησης, δεν έχει υπάρξει ούτε πολιτική εναλλακτική από τα αριστερά. Το ΚΚΕ παραμένει εγκλωβισμένο στην αδιέξοδη, σεχταριστική γραμμή του, αρνείται τη δυνατότητα να υπάρξουν σήμερα νίκες του εργατικού κινήματος και φυσικά την κοινή, μετωπική δράση που αποτελεί προυπόθεσή τους. Ακόμα κι όταν από το χώρο του αναλαμβάνονται θετικές πρωτοβουλίες, όπως του Πελετίδη, στέκεται αμήχανο και εν τέλει εχθρικό απέναντι στην απήχηση και στις δυνάμεις που συσπειρώνονται. Η ΛΑΕ, 9 μήνες μετά την ίδρυσή της δεν έχει καταφέρει καν να συγκροτηθεί μέσα από στοιχειωδώς δημοκρατικές διαδικασίες. Η πολυγλωσσία, τόσο στις θέσεις όσο κυρίως στην πρακτική, που τη χαρακτηρίζει διαμορφώνει αντιφατικά χαρακτηριστικά. Γνήσιες, αριστερές ριζοσπαστικές διαθέσεις συνυπάρχουν με διαχειριστικές λογικές, συνύπαρξη με τον ΣΥΡΙΖΑ σε συνδικαλιστικά και περιφερειακά σχήματα.

 Οι πρώτες απεργίες του φθινοπώρου και κυρίως η πρώιμη άνοιξη των κοινωνικών αγώνων ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης και του κουαρτέτου αντέστρεψε την πορεία αναμονής και αμηχανίας του μαζικού κινήματος. Οι όποιες αυταπάτες περί «άλλης διαχείρισης» του Μνημονίου ή «παράλληλου προγράμματος» με την κατάθεση του νομοσχεδίου Κατρούγκαλου κατέρρευσαν, και μαζί κατέρρευσε και το «αριστερό πρόσημο» που προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει ως πρόσχημα ο ΣΥΡΙΖΑ για να κερδίσει την ανοχή των ψηφοφόρων του. Η κινητοποίηση αγροτών, ελεύθερων επαγγελματιών, αυτοαπασχολούμενων, η  απεργία της 4^ης Φλεβάρη και οι κλαδικές απεργίες ανέδειξαν από τη μία τις δυνατότητες και την ισχύ του μαζικού κινήματος. Ανέδειξαν όμως, από την άλλη, και το όριο στο οποίο οι αντιστάσεις θα εγκλωβίζονται όταν ακολουθείται ο σχεδιασμός και το πολιτικό πλαίσιο που θέτει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ή ακόμη και οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του ΝΑΙ. Τόσο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όσο και οι δυνάμεις των ανώτερων στρωμάτων των ελευθεροεπαγγελματιών, των επιστημονικών φορέων, των μεγαλοαγροτών κλπ προσπάθησαν να κρατήσουν διασπασμένες τις δυνάμεις του κινήματος, καλλιέργησαν τη συντεχνιακή αντίληψη, προσπάθησαν να μην τεθεί σε αμφισβήτηση ούτε το πλαίσιο του Μνημονίου και να μη θιγεί με κανένα τρόπο το πλαίσιο των δεσμεύσεων της ευρωζώνης, και να διαπραγματευτούν εξ ονόματος των αγωνιζόμενων σε κατεύθυνση «ισοδυνάμων». Δυστυχώς, η επιλογή ακόμη και δυνάμεων της αριστεράς (πχ ΚΚΕ), να μπουν στη συζήτηση για «βελτιώσεις» κατά κλάδους και να διατυπώσουν πλαίσια με κλαδικά μόνο αιτήματα, σε ένα νομοσχέδιο που αποτελεί σφαγή για το σύνολο του κόσμου της εργασίας, εξυπηρέτησαν σε μεγάλο βαθμό τον σχεδιασμό της κυβέρνησης.

Η μη υλοποίηση σχεδιασμού κλιμάκωσης μετά την κινητοποίηση της 4^ης Φλεβάρη, με ευθύνη και του ΠΑΜΕ και του ΜΕΤΑ, και η στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ ακόμη και σήμερα (συμπεριλαμβανομένου και του ΜΕΤΑ που το πρότεινε!) να μπει απεργιακή συγκέντρωση της πρωτομαγιάς την Κυριακή 8 Μάη, αφού θα έχει ψηφιστεί το ασφαλιστικό-φορολογικό, δείχνει πολλά...

Μέσα στους αγώνες αυτούς αναδείχτηκε καθαρά η ανάγκη μιας ανώτερη παρέμβασης της μαχόμενης αριστεράς και των ταξικών δυνάμεων που:

• Θα προωθεί την συνδικαλιστική οργάνωση της εργατικής τάξης (με σωματεία παντού) και την εκπροσώπηση των ενεργών ημιαπασχολούμενων (πεντάμηνων κλπ).
• Θα ενισχύει την ενότητα της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους φτωχούς αγρότες, τους υποαπασχολούμενους νέους επιστήμονες και τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους.
• Θα πηγαίνει κόντρα στον εργοδοτικό συνδικαλισμό και κόντρα στον επαγγελματοποιημένο, ανοιχτά εχθρικό προς την τάξη, συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και μιας σειράς Ομοσπονδιών.
• Θα βρίσκεται απέναντι τόσο στον εργοδοτικό συνδικαλισμό όσο και στον νεο-κυβερνητικό συνδικαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να «αδρανοποιήσει» το κίνημα.
• Θα προάγει τα ταξικά αιτήματα που ενοποιούν όλους αυτούς τους χώρους σχετικά με το μισθό και τη δουλειά συνδέοντάς με τα αιτήματα της διαγραφής του χρέους, της ρήξης με τις δεσμεύσεις ευρωζώνης/ΕΕ κλπ, ως απαραίτητες προϋποθέσεις για να ικανοποιηθούν τα βασικά εργατικά αιτήματα.
• Θα μπορεί να σχεδιάζει και να υλοποιεί κινητοποιήσεις πέρα κι έξω από το σχεδιασμό της γραφειοκρατίας, για να μπορέσει να είναι πολιτικά επικίνδυνο και νικηφόρο το κίνημα.

Όλα τα παραπάνω είναι κατευθύνσεις τις οποίες οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα έπρεπε να παλεύουν ενιαία, κάνοντας κάλεσμα συστράτευσης σε αυτή τη βάση σε όλες τις δυνάμεις της μαχόμενης αριστεράς και του ταξικού συνδικαλισμού, στηρίζοντας το ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ως βασικού χώρου συγκέντρωσης μαχόμενων δυνάμεων. Δυστυχώς, και στο εργατικό η παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάθε άλλο παρά ενοποιείται. Το τελευταίο παράδειγμα με τα δύο ψηφοδέλτια στο σωματείο του επισιτισμού, έναν εξαιρετικά δύσκολο χώρο που θα έπρεπε να στηρίζεται από όλους και όλες, είναι χαρακτηριστικό! Αντίθετα, το παράδειγμα της ΟΕΝΓΕ δείχνει τις δυνατότητες μιας άλλης, ενωτικής λογικής.

Στις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη συνδιάσκεψή της, πάντως, υπάρχει ένα θετικό προχώρημα στον τρόπο που περιγράφεται η ανάγκη και ο τρόπος ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, με: Στήριξη σε συντονισμούς πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπές ανέργων, και σε μορφές αγωνιστικής ενότητας των εργαζομένων με τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους, αγρότες και επιστήμονες. Ενίσχυση και διεύρυνση  στις εργατικές παρεμβάσεις, κινήσεις και συσπειρώσεις και η εμβάθυνση της ταξικής τους παρέμβασης. Πρωτοβουλία για την δημιουργία Ταξικής Κίνησης, για μεγαλύτερο εξοπλισμό του ταξικού συνδικαλιστικού κομματιού με σκοπό να ενισχύσει την παρουσία της ταξικής πτέρυγας στα σχήματα και τις παρεμβάσεις. Σε αυτά πρέπει να δοθεί και από την ΕΠΠΔ έμφαση, και να προχωρήσουν αυτές οι διαδικασίες συντονισμένα με λειτουργία της Γραμματείας Συνδικαλιστικού, ούτως ώστε να είναι σαφές ποιες είναι οι πρωτοβουλίες που παίρνει και υλοποιεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ -και να διαφοροποιείται αυτό από ότι κάνουν μεμονωμένες δυνάμεις.

 Πέρα από τα αναφερθέντα, το επόμενο διάστημα χρειάζεται να παρέμβουμε:

• Στη νεολαία, τόσο τη φοιτητική όσο και την εργαζόμενη, άνεργη ή ημιαπασχολούμενη. Με ενότητα των μέγιστων δυνατών δυνάμεων, για να ξαναβγούν μπροστά τα δικαιώματα μιας γενιάς που βλέπει το παρόν και το μέλλον της να καταστρέφεται στο σχολείο, στο στρατό, στο πανεπιστήμιο, στην εργασιακή έρημο, στη μετανάστευση. H δημιουργία της πρωτοβουλίας Block it είναι σημαντική εξέλιξη.
• Στις γειτονιές, ενάντια στους πλειστηριασμούς της λαϊκής κατοικίας, τη φορομπηξία και τα χαράτσια, καθώς και το κυνήγι των φτωχών και μεσαίων από τις τράπεζες και τα διεθνή funds μέσω της θηλειάς των δανείων. Η συμμετοχή στο Συντονισμό Συλλογικοτήτων και η προσπάθεια συντονισμού με άλλες αντίστοιχες πρωτοβουλίες είναι σε εξέλιξη.
• Ενάντια στο ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών και των δημόσιων αγαθών, από τα λιμάνια ως την ΕΥΔΑΠ/ΕΥΑΡΘ και από το Ελληνικό ως τις παραλίες. Ενάντια στη διάλυση και την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών, της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού, του περιβάλλοντος, των ελεύθερων χώρων.
• Για τη στήριξη και την επέκταση των αυθεντικών πειραμάτων αυτοδιαχείρισης επιχειρήσεων από τους ίδιους τους εργαζόμενους, στην προσπάθεια να οικοδομηθούν μορφές μιας άλλης παραγωγής, βασισμένης στον κοινωνικό και εργατικό έλεγχο (ΒΙΟΜΕ, Ξυλουργείο)
• Για τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία. Για τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα, ενάντια σε κάθε διάκριση, ενάντια στα καθεστώτα «εκτάκτου ανάγκης» και την περιστολή των ελευθεριών, την «επιτροπεία», την καταστολή, τις συστηματικές διώξεις αγωνιστών, την επιβολή λογοκρισίας στη δημοσιογραφία, την τέχνη ή το διαδίκτυο.
• Ενάντια στο φασισμό, για το ξερίζωμα των φασιστών από κάθε γειτονιά
• Ενάντια στην ιδεολογική και πολιτιστική κυριαρχία του καπιταλιστικού μονοδρόμου, με τη διαμόρφωση ενός πλατιού λαϊκού πολιτιστικού ρεύματος που θα διεκδικήσει μορφές αντιηγεμονίας με οργανωμένη παρέμβαση στο χώρο των ΜΜΕ και ειδικά στο διαδίκτυο -όπως το προτείναμε και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
• Για την οικοδόμηση μορφών οργάνωσης της τάξης και του λαού, με λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, με εργατικές λέσχες, οργάνωση της ταξικής αλληλεγγύης, μορφές λαϊκής αυτοάμυνας.

Στο παραπάνω πλαίσιο πρέπει να δημιουργήσουμε και να στηρίξουμε και μια πλατιά, μαζική Πρωτοβουλία κατά της ΕΕ. Για να πάρει πολιτικά χαρακτηριστικά η δυσαρέσκεια, αλλά και για να οπλιστεί το μαζικό κίνημα να ανοίγει βήμα στις διεκδικήσεις του, είναι αναγκαίο να ζυμωθεί στο λαϊκό κίνημα, τα σωματεία, τις γειτονιές, η απάντηση του «ναι, υπάρχει εναλλακτική, έξω από  το ευρώ και την ΕΕ». Η Πρωτοβουλία κατά της ΕΕ πρέπει να αγκαλιάσει όλα τα ρεύματα και τις τάσεις που στρέφονται κατά της ΕΕ και του Ευρώ από τη σκοπιά των λαϊκών αναγκών, της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Θα  πρέπει να διδαχτούμε από λάθη του παρελθόντος όπου η απαίτηση από την πλευρά μας της πλήρους συμφωνίας σε στρατηγικά ζητήματα οδήγησε αντίστοιχες ελπιδοφόρες πρωτοβουλίες σε αδιέξοδο κι αποτυχία.

Ε. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΟΛΟ TΗΣ ΕΠΠΔ ΣΕ ΑΥΤΗΝ

   Η ΕΠΠΔ συγκροτήθηκε, ως πρωτοβουλία, από μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε μεγάλο βαθμό ως συνέχεια συλλογικών παρεμβάσεων όπως η «ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών», η « ΑΝΤΑΡΣΥΑ της ελπίδας», συλλογικές παρεμβάσεις σε συνεδριάσεις του ΠΣΟ κ.λπ. Από την αρχή ξεκαθαρίσαμε πως συμμετέχουμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ χωρίς αυτό να εξαντλεί το εύρος της παρέμβασής μας ούτε και να αποτελεί προϋπόθεση για τη συμμετοχή συντρόφου/σσας στην ΕΠΠΔ.

    Η επιλογή μας να λειτουργήσουμε ως τάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζεται στο γεγονός πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί την πιο συγκροτημένη, μαχητική συλλογικότητα της «εκτός των τειχών αριστεράς» και συσπειρώνει στις γραμμές της πρωτοπόρους αγωνιστές/τριες που, εκτιμούμε, αποτελούν την πιο κρίσιμη μάζα για τη συγκρότηση του μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που στοχεύουμε. Η επιλογή αυτή προφανώς δεν μας εμποδίζει να βλέπουμε τα μεγάλα προβλήματα πολιτικής γραμμής, στρατηγικής συγκρότησης και φυσιογνωμίας που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντιμετωπίζει.

     Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βιώνει κι αυτή την ήττα και τη συνολική κρίση που αντιμετωπίζει η αριστερά μετά από 6 χρόνια μνημονίων, βαθιά ήττα και σήψη του υπάρχοντος εργατικού κινήματος, κυριαρχία λογικών ανάθεσης που οδήγησαν στην τραγική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όλα αυτά τα χρόνια πρωτοστάτησε στους λαϊκούς αγώνες και σε όλες τις μάχες. Την ίδια στιγμή όμως δεν μπόρεσε να παρουσιάσει μια εναλλακτική πολιτική πρόταση για την αριστερά, το κίνημα και την κοινωνία ούτε στο επίπεδο των επεξεργασιών ούτε στο επίπεδο της πολιτικής των συμμαχιών ούτε κυρίως της ανατροπής. Φαινόμενα σεχταρισμού, πολιτικής ανεπάρκειας και φοβικότητας είχαν ως αποτέλεσμα να χαθούν μεγάλες κινηματικές, πολιτικές και εκλογικές ευκαιρίες στις οποίες η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μπορούσε να συμβάλει καθοριστικά στη συγκέντρωση δυνάμεων στην κατεύθυνση του κοινωνικοπολιτικού μετώπου της ανατροπής.

      Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη μάχη του δημοψηφίσματος έζησε ίσως την καλύτερη στιγμή της. Με γραμμή μαζών, ενωτική, που απαντούσε στο επίδικο της συγκυρίας. Ακριβώς αυτό ενέπνευσε τα μέλη μας που με τη μάχη τους μετέτρεψαν την, αμελητέα εκλογικά, ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κεντρική πολιτική δύναμη. Δυστυχώς, αμέσως μετά και με την εκδήλωση του αστικού πραξικοπήματος, ακολουθήσαμε αντίστροφη πορεία. Αντί να συνεχίσουμε τη μαζική γραμμή αντίστασης στην καταπάτηση της λαϊκής θέλησης ακολουθήσαμε ουσιαστικά τη γραμμή της  επιμονής στη συσπείρωση μόνο των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς, προβάλλοντας ως προαπαιτούμενο το σύνολο της αντίληψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γεγονός που πρακτικά σήμαινε άρνηση κεντρικών πολιτικών μετωπικών πρωτοβουλιών. Κι όλα αυτά, τη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι, μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποχωρούσαν, το Αριστερό Ρεύμα ακολουθούσε την τραγική γραμμή «καταψηφίζουμε το μνημόνιο, στηρίζουμε την κυβέρνηση» και το ΚΚΕ ήταν αμήχανο μετά την συντριβή της γραμμής του στο δημοψήφισμα.

      Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε όλοι/ες: Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι μόνο δεν κεφαλαιοποίησε τον αγώνα των μελών της αλλά διασπάστηκε χάνοντας πολύτιμες δυνάμεις, αριθμητικά και πολιτικά. Στοιχειωδώς διασώθηκε εκλογικά κυρίως λόγω της πρότασης εκλογικής συνεργασίας που κατέθεσε και της απαράδεκτης, αλαζονικής στάσης της ηγεσίας της ΛΑΕ.

    Όλη η πορεία προς τη συνδιάσκεψη ήταν πορεία αμηχανίας, εσωστρέφειας αλλά και διαφορετικών επιλογών που έχουν καταστήσει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μια χαλαρή εκλογική σύμπραξη, με παρουσία των μελών της σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα αλλά χωρίς πολιτική γραμμή και πρόταση. Αν διαβάσει κανείς στατικά τους συσχετισμούς και τα μπλοκ που διαμορφώνονται η εικόνα είναι απαισιόδοξη. Όμως, η πορεία για τη συνδιάσκεψη αλλά και η ίδια η διαδικασία ανέδειξαν κι άλλα στοιχεία που δείχνουν μιαν άλλη εικόνα: Πάρα την κρίση της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συσπείρωσε περίπου 3.000 αγωνιστές/τριες, γεγονός που αποδεικνύει πως αποτελεί πια υπαρκτό ρεύμα. Η ίδια η συνδιάσκεψη έφερε στο προσκήνιο ένα κομμάτι συντρόφων/σσων που λειτούργησε πρωταρχικά ως «μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ», επηρέασε σε κάποιο βαθμό τις αποφάσεις ώστε να υπάρξουν ορισμένα θετικά προχωρήματα, περιθωριοποίησε όποιον/αν προσπάθησε με κραυγές και κυνήγι φαντασμάτων να πολιτευτεί. Επέτρεψε την ελπιδοφόρα συνάντηση του ρεύματός μας με άλλα ρεύματα. Στην πραγματικότητα αυτό που εκφράστηκε είναι η μεγάλη συζήτηση που διαπερνά οριζόντια όλες τις οργανώσεις της αριστεράς και φυσικά και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις οργανώσεις της. Θα συνεχιστεί και είναι βέβαιο πως θα ενταθεί, η συμβολή μας πρέπει να είναι καθοριστική.

   Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετά τη συνδιάσκεψή της εμφανίζει τα ίδια φαινόμενα αμηχανίας και πολυγλωσσίας. Πρέπει να τα επισημαίνουμε, να τα εξηγούμε, όμως πλέον δε φτάνει αυτό. Οι προηγούμενοι μήνες απέδειξαν πως, παρά τις μικρές κι ασυγκρότητες δυνάμεις μας , μπορούμε να έχουμε σημαντική συμβολή. Στη συνδιάσκεψη κερδίσαμε την εκτίμηση, τουλάχιστον, μεγάλης μερίδας συντρόφων/σσων και πλέον οργανωμένες κι ανένταχτες δυνάμεις κοιτούν με ενδιαφέρον τη θέση μας. Οφείλουμε να αναβαθμίσουμε την παρέμβασή μας σε όλα τα επίπεδα:

- Να συμβάλουμε στην οργανωτική αναζωογόνηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μετά το μπλοκάρισμα των οργανωτικών αλλαγών και σε συνδυασμό με την αδιέξοδη γραμμή έλλειψης πολιτικής πρότασης και την ταύτιση της τακτικής με τη στρατηγική υπάρχει ο κίνδυνος παράλυσης της ζωής των οργανώσεων και αποστράτευσης. Είναι ανάγκη να πρωτοστατήσουμε να κρατηθούν ζωντανές οι ΤΕ και ΚΕ.

- Αυτό προϋποθέτει τη δράση μας αλλά και πολιτικές πρωτοβουλίες. Αξιοποιώντας όποια θετικά (ή έστω χαραμάδες) υπάρχουν στην απόφαση, να πρωτοστατήσουμε σε ενωτικές πρωτοβουλίες σε κάθε χώρο, κυρίως στα δύο μεγάλα μέτωπα: του 4^ου μνημόνιου και του προσφυγικού. Να πρωτοστατήσουμε στις κεντρικές πρωτοβουλίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους Συντονισμούς, στο θέμα της ΕΕ κλπ.

- Ταυτόχρονα να πυροδοτήσουμε κι άλλο τη συζήτηση που αναπτύσσεται, εμπλέκοντας το σύνολο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά όχι μόνο. Το εργατικό κίνημα, η ΕΕ, τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι ζητήματα που πρέπει να αποτελέσουν άξονες παρέμβασής μας το επόμενο διάστημα με αρθρογραφία, εκδηλώσεις και σχεδιασμό κινηματικών πρωτοβουλιών που θα εμπλέκουν και δυνάμεις εκτός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρέπει να συντονίσουμε καλύτερα τα βήματά μας με ρεύματα στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά όχι μόνο που κινούνται στην ίδια κατεύθυνση.

Σταθερός μας στόχος είναι η συμβολή μας στη συγκρότηση ενός μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου όλων των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς με ισχυρή στο εσωτερικό του την επαναστατική, αντικαπιταλιστική τάση και το κομμουνιστικό ρεύμα. Μ ’αυτήν τη λογική επικαιροποιούμε και φέρνουμε το επόμενο διάστημα στο κέντρο της συζήτησης την πρότασή μας για το Μέτωπο, αξιοποιώντας την πρόταση που καταθέσαμε το φθινόπωρο του 2015 και όλες τις επεξεργασίες που ακολούθησαν. Απευθύνουμε την πρόταση αυτή σε κάθε αγωνιστή/αγωνίστρια αλλά και σε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς, σε όποιον χώρο κι αν βρίσκονται. Στο μέτρο των δυνάμεών μας οργανώνουμε τον διάλογο για το κορυφαίο αυτό ζήτημα με συναντήσεις οργανώσεων, δημόσιο διάλογο στο διαδίκτυο και ανοιχτές εκδηλώσεις. Ο διάλογος αυτός θα παρακολουθεί τις εξελίξεις στο κίνημα και θα στοχεύει να συμβάλει στην προσέγγιση όλων των μαχόμενων αριστερών δυνάμεων.


      ΣΤ. Λειτουργία της ΕΠΠΔ

Στο επίπεδο της λειτουργίας οι πρώτοι μήνες συγκρότησης της ΕΠΠΔ ανέδειξαν μια ισχυρή δυναμική και διάθεση από ανένταχτους και οργανωμένους συντρόφους στο να συμβάλουν στις πρωτοβουλίες και τον διάλογο εν όψει της συνδιάσκεψης αλλά και μπροστά στα κεντρικά επίδικα του προηγούμενου διαστήματος. Θεωρούμε ότι η διάθεση αυτή, δεδομένου ότι η συγκυρία δεν ήταν ευνοϊκή αλλά και ότι ο διάλογος στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε ισχυρά προβληματικά στοιχεία, αποτελεί θετική παρακαταθήκη. Ωστόσο στην πορεία αυτή υπήρξαν και αδυναμίες ως προς την δυνατότητα διαμόρφωσης ενός δικτύου συντρόφων με ένα σχετικά σταθερό τρόπο. Την επόμενη περίοδο στόχος μας είναι η αναβάθμιση της λειτουργίας της ΕΠΠΔ προκειμένου το δυναμικό το οποίο παρακολουθεί τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις να εμπλακεί πιο ενεργά με αυτήν. Με αυτή την έννοια θα ενισχύσουμε τα ηλεκτρονικά μέσα συζήτησης και επικοινωνίας πέραν της ηλεκτρονικής λίστας, με ηλεκτρονικό φόρουμ, καθώς και θα επιμείνουμε στη λειτουργία μας μέσω ολομελειακών διαδικασιών με στόχο το βάθεμα και την συστηματικοποίηση της εμπλοκής  του συνόλου του δυναμικού μας.

Απρίλης 2016