Οι «παντός καιρού» δηλώσεις της Αλ. Παπαρήγα

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαναγιώτου.

Οι σημερινές θέσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ όχι μόνο δεν έχουν σχέση με τις ανάγκες της εργατικής τάξης και του κινήματος αλλά και καμιά σχέση με τις θέσεις που είχε το ίδιο το κόμμα. Η διολίσθηση των θέσεων του ΚΚΕ ίσως δεν είναι ευκρινής αν ειδωθεί αποσπασματικά. Είναι, όμως, ξεκάθαρη αν συγκριθεί με παλιότερες θέσεις. Σήμερα επιχειρούμε μια πρώτη ανάγνωση παρακολουθώντας τις «παντός καιρού» δηλώσεις του προσώπου που από την ανώτατη καθοδηγητικά θέση έδωσε το δικό του στίγμα σ’ αυτή τη μετάλλαξη. Της επί σειρά ετών ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα. Ας ξετυλίξουμε το νήμα προς τα πίσω:

Στα τέλη του 2015, η Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας στην εκδήλωση των κλαδικών οργανώσεων της ΚΟ Μακεδονίας για τα διδάγματα του Οχτώβρη του 1917, θέλησε να υπερασπιστεί την σημερινή πολιτική του κόμματος δηλαδή την εγκατάλειψη του μετώπου. Σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Ο αγώνας που κατευθύνεται στο σοσιαλισμό, ο ίδιος ο σοσιαλισμός δεν είναι για μας ένα εικόνισμα, ένας αόριστος «τελικός» σκοπός, που κάπου κάποτε θα έλθει από μόνος του. Απαιτείται επαναστατική στρατηγική που στηρίζεται στο χαρακτήρα της εποχής μας, ως εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η αδιαπραγμάτευτη θέση ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δεν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο και πολιτικό καθεστώς, ότι το Κόμμα δεν συμμετέχει σε αστικές κυβερνήσεις, σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης».

Και παρακάτω: «Η αντίθεση επανάσταση ή μεταρρύθμιση εκφράζεται και στις γραμμές του εργατικού κινήματος ως αντίθεση της ταξικής γραμμής με την αστική, τη ρεφορμιστική και την οπορτουνιστική. Ο στόχος των τελευταίων είναι ένας: Η πολύπλευρη χειραγώγηση, ώστε το εργατικό κίνημα, το λαϊκό κίνημα να περιορίζονται στα στενά όρια της γραμμής πίεσης για καλύτερους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, για κάποια ψίχουλα που θα πέσουν από το τραπέζι των μονοπωλίων, να αποδέχονται βουβά την κατάργηση των κατακτήσεων σε συνθήκες κρίσης. Οι αστικές, μικροαστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις, ανεξάρτητα από τις διαφορές και ανταγωνισμούς στο επίπεδο των πολιτικών τους φορέων, προβάλλουν ότι η λαϊκή κυριαρχία πραγματοποιείται με τις εθνικές εκλογές, επομένως δεν έχει σημασία η εξωκοινοβουλευτική πάλη, η ταξική πάλη, ανάλογα, θεωρείται εχθρική ή ανεδαφική».

Τέλος: «Δυστυχώς, μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα επεξεργάσθηκε διαφορετικές στρατηγικές για τα Κομμουνιστικά Κόμματα ανάλογα με τον βαθμό ανάπτυξης του καπιταλισμού και τη θέση της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, σε αντίθεση με το χαρακτήρα της εποχής. Αυτή η επιλογή κόστισε πολύ, κυρίως είχε μακροπρόθεσμη επίδραση, γεννούσε αντιφάσεις και συγχύσεις, καθώς υιοθετήθηκε η επαναστατική διαδικασία των δύο σταδίων, και στη συνέχεια διάφοροι τύποι εργατικών κυβερνήσεων και ενδιάμεσων, μεταβατικών πολιτικών καθεστώτων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ούτε περίεργο που οι σύγχρονοι οπορτουνιστές ασκούν πολεμική στο Κόμμα μας, γιατί αποκατέστησε τον επαναστατικό του χαρακτήρα με την κατάργηση των δύο σταδίων, στο 15ο Συνέδριο του 1996 και πιο ολοκληρωμένα στο 19ο Συνέδριο του 2013».

Στο σημείο αυτό, είναι ενδιαφέρον να δούμε τι είπαν για το θέμα των συμμαχιών και την νέα πολιτική του ΚΚΕ όπως υιοθετήθηκε στο 19ο Συνέδριο, ο τέως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και γραμματέας της ΚΟ του ΚΚΕ Αντώνης Σκυλλάκος και ο δημοσιογράφος Νίκος Μογιόπουλος στον προσυνεδριακό διάλογο. Απόψεις που τελικά τις πλήρωσαν με τον αποκλεισμό τους από το 19ο συνέδριο, αφού δεν εξασφάλισαν την ιδιότητα του συνέδρου μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες στις κομματικές οργανώσεις τους:

Αντ. Σκυλλάκος: «Αν θέλουμε συσπείρωση ευρύτερων μαζών, θα πρέπει να συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις, που θίγονται ή καταστρέφονται από τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, που υφίστανται στο «πετσί» τους την κρατική καταστολή. Δεν είναι δυνατόν σε συνθήκες καπιταλισμού, οι πλατιές λαϊκές μάζες να αποκτήσουν αντικαπιταλιστική συνείδηση και να συμφωνούν με το ΚΚΕ στη δικτατορία προλεταριάτου.» 

Ν. Μπογιόπουλος: «Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών ‘πλησιάζουμε’ το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.» 

Αυτά συνοπτικά όσον αφορά το θέμα γύρω από την πολιτική του κόμματος σύμφωνα με τις αποφάσεις του 19^ου Συνέδριου.

Ας πάμε πίσω. Στο 15ο Συνέδριο:

«…Στις γραμμές του Μετώπου εντάσσονται δυνάμεις ανομοιογενείς από άποψη κοινωνικής θέσης και ιδεολογικοπολιτικής στάσης. Αντανακλώνται διαφορετικές τάσεις, σε ό,τι αφορά την προοπτική και το σκοπό της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής πάλης. 

Η ανάπτυξη των κοινωνικοπολιτικών αναμετρήσεων, των ταξικών συγκρούσεων, θα φέρνει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας. To KKE κατευθύνει τη δράση του, ώστε η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη να αναπτύσσεται και να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το ΚΚΕ σταθερά προσπαθεί να πείθει ότι δεν αρκεί να φύγουν τα αστικά κόμματα και οι σύμμαχοί τους από το τιμόνι της διακυβέρνησης. Πρέπει να ανατραπεί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του. Να δημιουργηθεί μια νέα λαϊκή εξουσία, που δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική. 

Σε συνθήκες κορύφωσης της ταξικής πάλης, επαναστατικής ανόδου του λαϊκού κινήματος, όταν η επαναστατική διαδικασία έχει ξεκινήσει, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση, ως όργανο λαϊκής εξουσίας, που έχει την έγκριση και τη συγκατάθεση του αγωνιζόμενου λαού, χωρίς γενικές εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αυτή η κυβέρνηση θα ταυτίζεται, ή θα τη χωρίζει τυπική απόσταση από την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. 

Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα. 

Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού, ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην εξάρτηση και τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι δυνατόν να συσπειρώνει και να πείθει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης.

Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δε θα είναι μακρόχρονο. Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχύχρονο. Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία, τότε η κυβέρνηση θα ανατραπεί, κάτω από την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση. Η ανατροπή της δε σημαίνει υποχρεωτικά συνολικό πισωγύρισμα. Μπορεί να γίνει παράγοντας για να κατανοηθεί βαθύτερα η ανάγκη ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος».

.

Τέλος ας πάμε πολύ πίσω. Στον Ιούνιο του 1991:

«Οι ιδέες της περεστρόικα απαντούν στις απαιτήσεις της αναδιοργάνωσης του σοσιαλισμού, συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη της σύγχρονης θεωρίας του…σοσιαλισμού, έκαναν το σοσιαλισμό πιο ελκυστικό». Αλέκα Παπαρήγα Ιούνιος 1991

Κατά τα άλλα η Αλέκα Παπαρήγα έχει μόνιμα στο στόχαστρο της τους οπορτουνιστές και όποιους κατά την ίδια κάνουν "υπονομευτική δουλειά" στο ΚΚΕ, όπως ο Εργατικός Αγώνας.

Σαν επίλογο παραθέτω απόσπασμα από την διακήρυξη της Κίνησης Κομμουνιστών-Εργατικός Αγώνας:

«Το ΚΚΕ, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα με την ευθύνη των καθοδηγητικών του οργάνων, δεν μπορεί να επιτελέσει τον ιστορικό του ρόλο, να οργανώσει τους καθημερινούς αγώνες για την επιβίωση του λαού, να προωθήσει την ενότητα της εργατικής τάξης και τη συμμαχία της με τα άλλα εκμεταλλευόμενα και καταπιεσμένα τμήματα της κοινωνίας, να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Με τη σημερινή του πολιτική, την τακτική που εφαρμόζει, τις ιδεολογικές και πολιτικές του αντιλήψεις, το πρόγραμμα που ψήφισε στο τελευταίο συνέδριο του, την αναθεώρηση της ιστορίας του που προωθεί, μόνο ως σεχταριστικός φορέας, ο οποίος εξ αντικειμένου δρα ανασχετικά στους αγώνες και στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης, μπορεί να λειτουργήσει.

Ελπίδα και προοπτική μπορεί να υπάρχει: Μόνο με ένα κόμμα που, στηριγμένο στον Μαρξισμό - Λενινισμό, θα μελετάει την σύγχρονη πραγματικότητα και θα γενικεύει μέσα από αυτή αντί να την προσαρμόζει σε σχήματα και γενικεύσεις καταστάσεων που προηγήθηκαν».

Τα συμπεράσματα δικά σας.

πηγή: ergatikosagwnas.gr