Ο κίνδυνος της πολεμικής εμπλοκής
Πώς βλέπει η ελληνική κυβέρνηση τον κίνδυνο από την κλιμάκωση των πολεμικών επιχειρήσεων στη Συρία και την απειλή επέκτασης του πολέμου, συνυπολογίζοντας και την έλευση της αρμάδας του ΝΑΤΟ; Ερωτήθηκε σχετικά ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμένος στην εκπομπή «Στον Ενικό» την Δευτέρα. Η απάντηση μόνο ρίγη ανησυχίας μπορούσε να προκαλέσει: Έχουμε πολύ καλές σχέσεις με το Ισραήλ, η πρώτη επίσκεψη που πραγματοποίησα ως υπουργός, μετά την καθιερωμένη στην Κύπρο, ήταν στο Ισραήλ! Ωραία αντιπολεμική παρέμβαση της κυβέρνησης: να γίνει κολλητός του κράτους τρομοκράτη, αρχιδολοφόνου και μπουρλοτιέρη της Μέσης Ανατολής, του Ισραήλ. Δεν είναι τυχαίο πως ο Π. Καμένος ήταν πάλι την Πέμπτη στο Ισραήλ. Πού τον χάνεις, πού τον βρίσκεις, στο Τελ Αβίβ τον πετυχαίνεις…
Δεν πρόκειται για υπερβολές του πολεμοκάπηλου εθνικιστή Π. Καμένου. Δυστυχώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στα βήματα των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ακολουθεί μια πολιτική ενεργητικής παρέμβασης στις γεωπολιτικές εξελίξεις, με δέλεαρ την αξιοποίηση των (όποιων) ενεργειακών κοιτασμάτων στη Ανατολική και Νοτιοανατολική Μεσόγειο, σε συνεργασία με τον επικίνδυνο άξονα του επιθετικού Ισραήλ, της στρατιωτικής δικτατορίας της Αιγύπτου και της αγκιστρωμένης από ΗΠΑ – Βρετανία Κύπρου. Πρόκειται για μια πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων των πολυεθνικών ομίλων του κλάδου και ισχυρών τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου, που ελπίζουν πως θα επωφεληθούν μέσω του συνεταιρισμού του με τα ενεργειακά μονοπώλια, έστω και από υποδεέστερες θέσεις, στο πλαίσιο της συνολικής σχετικής υποβάθμισης του βαριά κτυπημένου από την κρίση ελληνικού καπιταλισμού. Αυτή η προσέγγιση καταργεί την από δεκαετίες ουδέτερη, ειρηνόφιλη ή ακόμα και «φιλοαραβική» στα λόγια έστω προσέγγιση. Άσχετα εάν στην πράξη η Ελλάδα, κυρίως με την παραχώρηση των βάσεων (με πρώτη αυτή της Σούδας) αποτελούσε σε όλες τις ιμπεριαλιστικές πολεμικές επεμβάσεις στην ευρύτερη περιοχή (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κλπ.) στρατηγικό σύμμαχο και απαραίτητο εταίρο των μακελάρηδων των ΗΠΑ και λοιπών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει τροποποιηθεί στην περιοχή, με τον πιο επικίνδυνο τρόπο και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να πρωταγωνιστεί. Δεν είναι καθόλου τυχαίο απ’ αυτή την άποψη, πως το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης προχώρησε προ δεκαημέρου σε δημόσια τοποθέτηση, με την οποία εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για την προσέγγιση της κυβέρνησης Τσίπρα με το ρατσιστικό σιωνιστικό κράτος.
Στο πλαίσιο αυτό η συμφωνία της κυβέρνησης στην έλευση της πολεμικής συμμορίας του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και μάλιστα ο απολογητικός λόγος πολλών υπουργών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, υπέρ της παρέμβασης του ΝΑΤΟ (ξεφτιλίζοντας κάθε έννοια Αριστεράς) μόνο μεγάλη ανησυχία μπορούν να προκαλούν.
ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ
Η έλευση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο αποτελεί μια πολύ αρνητική και επικίνδυνη εξέλιξη γιατί αναβαθμίζει τον κίνδυνο επέκτασης του πολέμου και ιμπεριαλιστικών τυχοδιωκτισμών στην περιοχή, γιατί αποτελεί μια αντιδραστική βάρβαρη απάντηση στο προσφυγικό και γιατί απειλεί να επεκτείνει τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και να οξύνει τον ανταγωνισμό Ελλάδας – Τουρκίας.
Η απόφαση να καταπλεύσει στο Αιγαίο, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, η νατοϊκή αρμάδα, την οποία επικύρωσε την Πέμπτη και η Ευρωπαϊκή Σύνοδος πρέπει να κτυπήσει σήμα συναγερμού σε όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και του αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού, αντιρατσιστικού και διεθνιστικού κινήματος. Δεν αποτελεί απλά μια συνέχεια, αλλά μια πολύ επικίνδυνη κλιμάκωση που εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους και πρέπει να αντιμετωπιστεί και αποκρουστεί.
Καταρχήν, η έλευση τόσο ισχυρών δυνάμεων του ΝΑΤΟ δεν σχετίζεται μόνο με το προσφυγικό, αλλά είναι φανερό πως ήταν ο εύσχημος τρόπος για να συγκεντρωθούν δυνάμεις κοντά στη Συρία, όπου διεξάγεται ένας περιφερειακός πόλεμος, τόσο από την άποψη της σημασίας όσο και από το πλήθος των εμπλεκόμενων χωρών. Ειδικά η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, κτυπά τους Κούρδους για να αποτρέψει μια κουρδική ζώνη δημοκρατικής αυτονομίας, που θα διατρέχει τα εδάφη στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας. Στρέφεται ενάντια στις κοινές επιχειρήσεις Ρωσίας-Άσαντ κι έχει ήδη προχωρήσει σε μονομερείς επιθετικές ενέργειες, ενώ βαρύνεται με συνεχή ενίσχυση του ISIS.
Εκτός των ΗΠΑ, και η Τουρκία θέλει το ΝΑΤΟ να είναι κοντά στη Συρία, έτσι ώστε να ζητήσει την υποστήριξή του σε περίπτωση γενικότερης εμπλοκής. Σε μια τέτοια περίπτωση, υπάρχει το ενδεχόμενο το ΝΑΤΟ να ζητήσει την ενεργοποίηση του άρθρου περί συλλογικής υποστήριξης και να υπάρχει σοβαρότατος κίνδυνος γενικότερης ανάφλεξης με εμπλοκή και της Ελλάδας. «Πολύ περισσότερο που όλα αυτά αναπτύσσονται σε ένα περιβάλλον γενικότερου παροξυσμού της στρατιωτικής κινητοποίησης, της ύψωσης βάρβαρων τειχών και εμποδίων κατά προσφύγων και μεταναστών, της λήψης μέτρων κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, της ενίσχυσης των εθνικιστικών, ρατσιστικών και φασιστικών δυνάμεων, στο έδαφος μιας διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης που όχι μόνο δεν σβήνει αλλά αναζωπυρώνεται», σημείωνε χαρακτηριστικά η σχετική ανακοίνωση του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση.
Δεύτερο, η εμπλοκή του ΝΑΤΟ αφορά και την αντιμετώπιση των προσφύγων και των μεταναστών. Δεν είναι σωστό να υπάρχει υποτίμηση σε αυτή την πλευρά. Το προσφυγικό-μεταναστευτικό αντιμετωπίζεται από τις ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σαν ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα και είναι όντως ένα μεγάλο θέμα, στο οποίο δίνουν προκλητικά αντιδραστικές και βάρβαρες απαντήσεις. Ο Ουμπέρτο Έκο, που πέθανε χθες, έλεγε -αναφερόμενος στους Γερμανούς ναζί- πως ο πολιτισμός δεν ακυρώνει την βαρβαρότητα. Μπορεί να την επικυρώνει και να την αναβαθμίζει. Αυτό ακριβώς βλέπουμε στην χάι τεκ εποχή μας, που στόλοι, σκάφη, κάμερες, ραντάρ, δορυφόροι, ψηφιακές ταυτοποιήσεις και κάθε είδους νέα τεχνολογία συνενώνονται με το τόσο παλιό μέσο της κατασκευής τειχών και φρακτών, με τον βάρβαρο και κυνικό στόχο να κρατηθούν οι πρόσφυγες έξω, ακόμα και μέσα στο νερό πνιγμένοι, αλλά όχι μέσα στην Ευρώπη. Η στρατιωτικοποίηση της αντιμετώπισης του προσφυγικού, όπου το ΝΑΤΟ θα συναντήσει την Φρόντεξ αλλά και την πολύ πιο ισχυρή και ανεξέλεγκτη Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή-Ακτοφυλακή, όπου ο ελληνικός στρατός αναλαμβάνει τα στρατόπεδα προσφύγων και μεταναστών, αποτελούν πολύ αρνητική εξέλιξη. «Οι πρόσφυγες δεν είναι επιτιθέμενοι, αλλά κυνηγημένοι από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους. Οι πρόσφυγες θέλουν ειρήνη, δουλειά, δημοκρατία, ζωή στις πατρίδες τους για να μην γίνονται πρόσφυγες. Τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, που δήθεν θέλουν τώρα να βοηθήσουν στο προσφυγικό, έπαιξαν και παίζουν ενεργητικό ρόλο στη διάλυση αυτών των χωρών (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Τουρκία κλπ)», τονίζει χαρακτηριστικά το ΝΑΡ.
Υπάρχει και μια τρίτη πλευρά, που όσο κι αν δεν είναι η πιο καίρια, δεν πρέπει να υποτιμάται. Στο Αιγαίο υπάρχουν θέματα, με την Άγκυρα να έχει μια αναθεωρητική πολιτική, αμφισβήτησης και αναθεώρησης σημείων των συνόρων και γενικότερα του στάτους κβο προηγούμενων δεκαετιών. Η αντιπαράθεση αυτή εντάσσεται στο συνολικότερο ανταγωνισμό μεταξύ των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, με τις οποίες το εργατικό κίνημα και στις δύο όχθες του Αιγαίου πρέπει να είναι απέναντι. Χρειάζεται όμως συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και εν προκειμένω πως η ΝΑΤΟϊκή επικυριαρχία στο Αιγαίο θα πολλαπλασιάσει τις «γκρίζες ζώνες» και θα ενισχύσει τον ανταγωνισμό. «Ο λαός μας ξέρει πως η εμπλοκή του ΝΑΤΟ ποτέ δεν έφερε ειρήνη, αλλά μόνο συμφορές όπως στην Κύπρο», τονίζει το ΝΑΡ. Η επιμονή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αλλά και της μνημονιακής αντιπολίτευσης, να παραμείνει η χώρα στον ευρωπαϊκό μονόδρομο («να μην μας διώξουν από την Σένγκεν») είναι αυτή που οδηγεί στο ΝΑΤΟ και την πολεμική απειλή, στην απώθηση, πνίξιμο και εγκλεισμό των προσφύγων. Να δούμε τι άλλο θα φέρει πια αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση…
πηγή: prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου