Απεργία και κλιμάκωση του αγώνα

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 4 ΦΛΕΒΑΡΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΚΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Εργαζόμενοι στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στις 4 Φλεβάρη παίρνουμε μαζικά, δυναμικά μέρος στην γενική πανελλαδική πανεργατική απεργία, μαζί με τους αγωνιζόμενους αγροκτηνοτρόφους που βρίσκονται εδώ και μέρες στα μπλόκα, μαζί με τους μικρομεσαίους επαγγελματοβιοτέχνες και αυτοαπασχολούμενους, μαζί με όλους εκείνους, την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που πλήττονται από τις μνημονιακές πολιτικές της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖ-ΑΝΕΛ.

Αυτή η απεργία να γίνει απαρχή για τη συγκρότηση ενός ενιαίου παλλαϊκού αγωνιστικού και ανατρεπτικού μετώπου της εργατικής τάξης, όλων των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στην κυβέρνηση, στην ευρωένωση, στο ΔΝΤ και στους άλλους πολιτικοοικονομικούς οργανισμούς του κεφαλαίου που επιτίθενται συνολικά στο βιοτικό μας επίπεδο. 

Η αιχμή της επίθεσής τους αυτό το διάστημα κατευθύνεται στην κοινωνική μας ασφάλιση, στις συντάξεις, στην υγειονομική μας περίθαλψη. Η κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα ένα προσχέδιο κοινωνικής ασφάλισης που οδηγεί στο εκτελεστικό απόσπασμα τα όποια κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα έχουν απομείνει από τις συνεχείς αντικοινωνικοσφαλιστικές επιθέσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ. Αυτό το προσχέδιο αντιγράφει και μάλιστα σε χειρότερη έκδοση, τους γνωστούς αντιασφαλιστικούς νόμους 3863 και 3865/2010 των Λοβέρδου-Κουτρουμάνη υπουργών του ΠΑΣΟΚ. Στη ουσία με αυτό το προσχέδιο επιδιώκει η σημερινή συγκυβέρνηση να καταργήσει παντελώς το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης. Με μια κυμαινόμενη βασική σύνταξη γύρω στα 300€ στην οποία θα προστίθεται και μια αναλογική σύνταξη, που επειδή ο υπολογισμός της θα γίνεται με βάση το 40% του μέσου όρου των μισθών όλου του εργάσιμου βίου, στην καλύτερη περίπτωση, δεν θα ξεπερνά τα 400€, θέλει να μετατρέψει τη σύνταξη σε ένα επίδομα επαιτείας που και αυτό θα μειώνεται ανάλογα με τις δημοσιονομικές ανάγκες του κράτους και θα δίνεται ολόκληρο, μόνο μετά από 40 χρόνια πλήρους εργασίας, στην ηλικία, θεωρητικά των 62 ετών και λέμε θεωρητικά, αφού ελάχιστοι θα συμπληρώνουν στην ηλικία αυτή τα 40 χρόνια εργασίας. Στην πράξη επομένως, θα ισχύσει η άλλη διάταξη του προσχεδίου που προβλέπει ότι όσοι δεν έχουν 40 χρόνια εργασίας στην ηλικία των 62 ετών, τότε θα συνταξιοδοτούνται στην ηλικία των 67 ετών που και αυτά, πάντα βέβαια σύμφωνα με το κυβερνητικό προσχέδιο, θα αυξάνονται ανά διετία, ανάλογα με το προσδόκιμο ζωής, σταδιακά στα 70+… Και επειδή, με δεδομένη την καλπάζουσα ανεργία και τη μερική απασχόληση, τα 40 χρόνια πλήρους εργασίας και πλήρους ασφάλισης, για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων είναι άπιαστο όνειρο, και αυτή η σύνταξη-επίδομα επαιτείας, στην ολότητα του, δεν θα υπάρχει για τους πολλούς αλλά, ως μειοψηφική εξαίρεση, για πολύ λίγους. Η αλήθεια είναι ότι με τις αναδιαρθρώσεις που προωθεί η σημερινή συγκυβέρνηση στην Κοινωνική Ασφάλιση, διευρύνει το πεδίο δράσης των επιχειρήσεων, που δραστηριοποιούνται στην ιδιωτική Ασφάλιση, κάνει βήματα στην ενίσχυση του ιδιωτικού πυλώνα ασφάλισης. Τρανή απόδειξη είναι και το σχετικό νομοσχέδιο που ψήφισε πριν μερικές μέρες στη Βουλή, με τις ευλογίες των ΝΔ, Ποταμιού, ΠΑΣΟΚ και Ένωσης Κεντρώων. Έτσι η κοινωνική ασφάλιση, από συλλογικό δικαίωμα και εργατική κατάκτηση, μετατρέπεται σε ατομική υποχρέωση. Δηλαδή το κράτος και η εργοδοσία που υποχρεώνονταν, ένα μέρος της υπεραξίας της εργασίας, να το παρέχουν για την κοινωνική ασφάλιση του εργαζόμενου, τώρα με το προσχέδιο της κυβέρνησης, το σφετερίζονται και έτσι μειώνεται δραματικά η τιμή της εργατικής δύναμης. Στόχος της συγκυβέρνησης είναι και να τηρηθούν οι δεσμεύσεις της από το τρίτο μνημόνιο για μείωση των συνταξιοδοτικών δαπανών κατά 1,8 δις ευρώ για το 2016 και τα επόμενα χρόνια, προκειμένου να τα δώσει στους δανειστές για την αποπληρωμή του χρέους της χώρας αλλά και να απαλλαγεί δια παντός η εργοδοσία από τις ασφαλιστικές υποχρεώσεις της προς τους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης των εργαζομένων, στόχος συνολικά του ευρωενωσιακού κεφαλαίου είναι, η χώρα μας, να αποτελέσει και πιλότο για όλες τις χώρες της ευρωένωσης. 

Οι τακτικισμοί της κυβέρνησης, για διαχωρισμό των εργαζομένων και των συνταξιούχων σε κατηγορίες ανάλογα με το πότε συνταξιοδοτήθηκαν ή θα συνταξιοδοτηθούν, ο αχρείος κοινωνικός αυτοματισμός που χρησιμοποιεί και οι άλλες κυβερνητικές πατέντες του διαίρει και βασίλευε και του αποπροσανατολισμού, θα πρέπει να τσακιστούν με όλα τα μέσα και με ποικίλους τρόπους μέσα και από αυτήν τη γενική πανεργατική πανελλαδική απεργία και στους επόμενους κλιμακούμενους αγώνες. Ταυτόχρονα θα πρέπει να καταδικάσουμε και να παραμερίσουμε τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό που έχει διαχρονικές ευθύνες με το συναινετικό κοινωνικό εταιρισμό του και τη συμμετοχή του στους διαβόητους κοινωνικούς διαλόγους που τον έχουν κάνει συνένοχο σε όλα τα αντεργατικά εγκλήματα και πάνω από όλα συνένοχο για την κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης.

Η σημερινή σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε και τώρα με το αντιασφαλιστικό κυβερνητικό έγκλημα, είναι υπεραρκετή για να κατανοήσουμε και τις αιτίες, και τους αίτιους και συναίτιους της κυβερνητικής και ευρωενωσιακής επιθετικότητας. Αυτή η πραγματικότητα μας δείχνει ξεκάθαρα ότι η εξάρτηση από την ευρωένωση, συνιστά ακραία φτώχια για τους πολλούς, τον εργαζόμενο λαό, για χάρη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Το εμφανέστατο σήμερα αντιλαϊκό αντεργατικό μέτωπο του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, κυβέρνησης, ΔΝΤ και του πολιτικού τους υπηρετικού προσωπικού, όπως εκφράζεται και στην αντιασφαλιστική κυβερνοευρωενωσιακή επίθεση ενάντια μας, είναι σήμερα ο κύριος εχθρός μας που ενώνει τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, σε ένα μέτωπο που, δυστυχώς μέχρι σήμερα, παραμένει ασύνταχτο. Τεράστιες ευθύνες για τη μη συντεταγμένη και συγκροτημένη, σαν μια γροθιά, παρουσία αυτού του μετώπου, έχουν και οι απολυτότητες, οι μονομανίες και οι μοναχικές πορείες κάποιων δυνάμεων που εμμένουν σε παραμονή στην ευρωένωση μέχρι τη μεταφυσική έλευση της «λαϊκής εξουσίας» και αρνούνται σήμερα ένα πλαίσιο αιτημάτων, σε ένα στόχο για ανατροπή των αντιασφαλιστικών κυβερνητικών σχεδιασμών, με καταγγελία και απόρριψη της ευρωένωσης και απομάκρυνση από αυτήν που είναι η μήτρα και αυτών των σχεδιασμών. Αρνούνται δηλαδή ένα πλαίσιο και έναν στόχο που είναι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πιο εύληπτος και κατανοητός από τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων. Έναν στόχο που ωριμάζει τις συνειδήσεις, ως ένα βαθμό, σε μια πορεία αντικαπιταλιστικής συνειδητοποίησης.

Αυτές όμως οι παράλογες λογικές επιβάλλεται να παραμεριστούν για να έχει αποτελεσματικότητα ο αγώνας. Η συντεταγμένη μετωπική πορεία όλων, με πλαίσιο την πλήρη ανατροπή των αντικυβερνητικών σχεδιασμών και την απομάκρυνση από την ευρωένωση που τους εξυφαίνει και τους επιβάλλει, είναι απαραίτητος όρος και αναγκαιότητα για την αποτελεσματικότητα της πάλης.

 

Όλοι μαζικά, δυναμικά, μαχητικά και αποφασιστικά για να μην περάσει το αντικοινωνικοασφαλιστικό κυβερνητικό έκτρωμα. Όλοι στους δρόμους του αγώνα. Κλιμάκωση των αγώνων με καθημερινές κινητοποιήσεις μέχρι τη δικαίωση.

ΚΙΝΗΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ – ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ