Κούγιας εν Λαρίση

Αν, πριν έναν χρόνο, ρωτούσαν τη (φίλαθλη και μη) κοινή γνώμη της Λάρισας σχετικά με τον Αλέξη Κούγια, οι γνώμες θα ήταν κατά βάσιν αρνητικές. Όχι ότι τον ήξεραν ιδιαίτερα. Απλά, θα επαναλάμβαναν τη στερεοτυπική εικόνα που είχαν διαμορφώσει γι’ αυτόν τα ΜΜΕ της χώρας. Τουτέστιν, ο μεγαλοδικηγόρος, ο περιφερόμενος ποδοσφαιροπαράγοντας β’ κατηγορίας, ο «μοντελοπνίχτης», που ο Λαζόπουλος σατιρίζει για το ύψος του.

Για τον κόσμο, ο Κούγιας είναι ένας ακόμη σταρ. Είναι βασικός παίχτης του ελληνικού σταρ σύστεμ, που σμιλεύεται και σφυρηλατείται κάθε μέρα με ιδιαίτερη επιμέλεια σε τηλεοπτικές εκπομπές κουτσομπολιού, από παρουσιαστές και παρουσιάστριες με IQ κουνουπιδιού που χαριεντίζονται και χαμογελούν ηλιθιωδώς.

Αυτά όμως μέχρι χθες. Γιατί, με την πολυπόθητη επιστροφή της ΑΕΛ στην Α’ Εθνική, ο Κούγιας είναι στα μάτια του κόσμου της Λάρισας ένας μικρός «θεούλης». Τι τα θες; Το έχουν πει πολύ καλά οι Αμερικανοί: ο πρώτος είναι πρώτος. Ο δεύτερος είναι τίποτε. Για τους Πατρινούς λ.χ. και τους Γιαννιώτες που δεν ευτύχησαν να ανέβουν κατηγορία, ο Κούγιας –που διοίκησε τις ομάδες τους - είναι απλώς ένας ακόμη επαγγελματίας παράγοντας που εκμεταλλεύτηκε περιστάσεις για να εξυπηρετήσει δικά του συμφέροντα. Αυτά, άλλωστε, έχοντας κατά νου και οι δικοί μας οπαδοί (Μόνστερς και λοιποί...) είχαν πέρυσι αντιταχθεί αρχικά στην έλευσή του, κολλώντας ακόμη και αφίσες στην πόλη εναντίον του μεγαλοδικηγόρου, κηρύσσοντάς τον «ανεπιθύμητο». Τώρα, μετά την επιτυχία του, όλοι τον αποθεώνουν. Η νομοτέλεια των πραγμάτων...

Χαμογελώ καμιά φορά σαν σκέφτομαι κείνον τον άμοιρο τον Πηλαδάκη... Ήταν –για τα βρόμικα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου- ένα πραγματικά καλό παιδί. Ήταν ένας νέος άνθρωπος, με καλή ανατροφή και ευγενείς φιλοδοξίες. Στο καθαρό του βλέμμα και το γνήσιο χαμόγελό του αποτυπώνονταν μόνο αγνές προθέσεις και ειλικρινή αισθήματα για τη Λάρισα. Πήρε κύπελλο, έβγαλε την ομάδα Ευρώπη, έφτιαξε μεγαλειώδες γήπεδο βάζοντας τα θεμέλια για την ΑΕΛ του μέλλοντος, κι όμως... Έφυγε σαν κυνηγημένος... Με το ανάθεμα των οπαδών να τον συνοδεύει, γιατί ο οπαδός –ειδικά ο Έλληνας- αυτός είναι, και έτσι έχει ανατραφεί: Έχει την αχαριστία στο DNA του. Όλοι αναγνώρισαν ότι ο «Πήλα» ήταν ένας ευπατρίδης, αλλά ποιος σκοτίστηκε γι’ αυτό; Για τον οπαδό, «μάγκας» ήταν ο Μπέος που κατάλαβε πώς γίνεται η δουλειά στο Ελλάντα, «κούμπωσε» με τα άλλα τα «παλιόπαιδα τα ατίθασα» πεντέξι ματσάκια, και έφτασε τον ανύπαρκτο Ολυμπιακό Βόλου στην... Ευρώπη. Άρα, πετυχημένος. Λαμόγιο – ξελαμόγιο, αλλά πετυχημένος. Σε σημείο που ο Βόλος – η πιο αστική και εξελιγμένη υποτίθεται κοινωνία της Θεσσαλίας- τον επιβράβευσε εκλέγοντάς τον – άκουσον – άκουσον! - πανηγυρικά δήμαρχο. (Τον φουκαρά τον «Πήλα», οι Λαρισαίοι, δεν θα τον ψήφιζαν ούτε για κλητήρα).

Ο Κούγιας λοιπόν έγινε φέτος για τη Λάρισα ο δικός της... Μπέος. Με την έννοια του τσαμπουκά, του μάγκα, που πέτυχε να υπερασπιστεί επάξια τα συμφέροντα της μονίμως ριγμένης στο καναβάτσο ΑΕΛ. Βούτηξε στον βόθρο του ελληνικού ποδοσφαίρου και πέτυχε να κρατήσει το κεφάλι της ομάδας μας έξω από τα βοθρολύματα. Πώς; Αυτός ξέρει. Κάποιοι λένε ότι έκανε τις... «σωστές» συμμαχίες, υπονοώντας τακίμιασμα με τον «μπιγκ μπος» Μαρινάκη, το αφεντικό του ελληνικού κλωτσοσφαίρου. Άλλοι πάλι, πως τον στήριξε το νέο ανερχόμενο σύστημα Μελισσανίδη – Ιβάν Σαββίδη – Αλαφούζου, που προετοιμάζεται ήδη για τη μεγάλη κόντρα με τον ευτραφή Πειραιώτη και στρατολογεί συμμάχους. Τρίχες! Ο Κούγιας είναι μια κατηγορία από μόνος του, όπως άλλωστε και η ΑΕΛ. Βρήκε «κενό» στο σύστημα και... «τρούπωσε». Τόσα χρόνια του έφραζαν τον δρόμο. Τώρα, μαλώνοντας μεταξύ τους, οι μεγάλοι δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα... Ας πρόσεχαν! Διότι –όπως προσωπικά είμαι βέβαιος- ο εκρηκτικός σε ταπεραμέντο Κούγιας θα είναι του χρόνου βασικός παίχτης στο πρωτάθλημα, άρα και στην ελληνική επικαιρότητα. Ο Κούγιας δεν βγήκε στην Α’ Εθνική για να στήσει δυο – τρία ματσάκια και να κονομήσει, όπως ενδεχομένως κάνουν κάποιοι πρόεδροι μικρομεσαίων σωματείων. Ο Κούγιας δεν είναι αλκοολικός του χρήματος. Ο Κούγιας είναι αλκοολικός της δημοσιότητας (το εμπεδώσαμε) και της... «μανούρας». Αν για κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, οι έριδες, οι διαμάχες, η κόντρα είναι ψυχοφθόρες καταστάσεις, για τον Αθηναίο δικηγόρο είναι... βούτυρο στο ψωμί. Είναι το οξυγόνο του, ο λόγος για τον οποίο υπάρχει, η μέθοδος με την οποία έγινε «μεγάλος και τρανός».

Λογικά, περιμένεις απ’ τον Κούγια να λειτουργήσει και στην Α’ Εθνική σαν κλασικός Κούγιας. Να πλακώνεται, να κάνει δηλώσεις, να βγάζει λάβρες ανακοινώσεις κατά πάντων με το πρώτο φαλτσοσφύριγμα, να καταγγέλλει συνωμοσίες.

Όμως, εδώ είναι το κρίσιμο σταυροδρόμι που ανοίγεται τώρα μπροστά του: θα εξακολουθήσει να κάνει καριέρα... σαματατζή ή θα αντιληφθεί πως ήρθε και γι’ αυτόν η ώρα να γίνει πραγματικός ηγέτης, οργανώνοντας ένα σοβαρό σωματείο;

Δύσκολη η απάντηση. Γιατί στην ουσία ο Κούγιας καλείται να απαρνηθεί τον εαυτόν του, να διακόψει με την... έξη που έχει γίνει δεύτερη φύση του. Για έναν άνθρωπο που είναι δόγμα το «πλακώνομαι άρα υπάρχω», είναι δύσκολη η... απεξάρτηση. Πλην όμως, μια τέτοια τακτική θα την πληρώσει πρώτα η ομάδα. Διότι στην Α’ Εθνική δεν θα έχει να κάνει με κάτι μαρίδες του τύπου Γιαλιά (των Τρικάλων), αλλά με κανονικά... ιχθυοτροφεία του εγκλήματος. Και αυτούς δεν τους πολεμάς στα δικαστήρια ή καταγγέλλοντάς τους στον κάθε Θωμαΐδη σε αθλητικές τηλε-εκπομπές με... δάκρυα στα μάτια. Κανείς δεν συγκινείται, κανείς.

Ο Αλέξης Κούγιας απολαμβάνει σήμερα μεγάλης αποδοχής από τους Λαρισαίους φιλάθλους – επίσης επιρρεπείς στη μανούρα κι αυτοί. Για να συνεχίσει επιτυχημένα, πρέπει τώρα να οργανώσει ένα νοικοκυρεμένο μαγαζί με συνταγή οικογενείας Καντώνια σ’ ό,τι αφορά στη διαχείριση και την αξιοποίηση των ταλέντων του κάμπου. Να «παίξει» έξυπνα με το σύστημα χωρίς να γίνει οπωσδήποτε λακές μεγάλων μαγαζιών. Κι όταν πραγματικά εδραιωθεί και τους βρει... μπόσικους να ξεκλέβει πού και πού καμιά επιτυχία όπως το πρωτάθλημα του ‘88. Διαφορετικά, αν τους γίνει... ταγάρι, τα μεγάλα αφεντικά θα τον... «κουμπώσουν». Τότε, η μοίρα του θα είναι χειρότερη από αυτήν του Πηλαδάκη. Δεν θα φάει λίθον, αλλά... κοτρόνες αναθέματος. Γιατί ο δικηγόρος, σε αντίθεση με τον αφελή «Πήλα», ξέρει πολύ καλά πώς παίζεται το παιχνίδι και δεν συγχωρείται να κάνει τα ίδια παιδαριώδη λάθη που θα ξαναρίξουν την ομάδα στα «Τάρταρα» και τους οπαδούς σε νέα περίοδο κατάθλιψης...

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ

πηγή: eleftheria.gr

Αν, πριν έναν χρόνο, ρωτούσαν τη (φίλαθλη και μη) κοινή γνώμη της Λάρισας σχετικά με τον Αλέξη Κούγια, οι γνώμες θα ήταν κατά βάσιν αρνητικές. Όχι ότι τον ήξεραν ιδιαίτερα. Απλά, θα επαναλάμβαναν τη στερεοτυπική εικόνα που είχαν διαμορφώσει γι’ αυτόν τα ΜΜΕ της χώρας. Τουτέστιν, ο μεγαλοδικηγόρος, ο περιφερόμενος ποδοσφαιροπαράγοντας β’ κατηγορίας, ο «μοντελοπνίχτης», που ο Λαζόπουλος σατιρίζει για το ύψος του.

Για τον κόσμο, ο Κούγιας είναι ένας ακόμη σταρ. Είναι βασικός παίχτης του ελληνικού σταρ σύστεμ, που σμιλεύεται και σφυρηλατείται κάθε μέρα με ιδιαίτερη επιμέλεια σε τηλεοπτικές εκπομπές κουτσομπολιού, από παρουσιαστές και παρουσιάστριες με IQ κουνουπιδιού που χαριεντίζονται και χαμογελούν ηλιθιωδώς.

Αυτά όμως μέχρι χθες. Γιατί, με την πολυπόθητη επιστροφή της ΑΕΛ στην Α’ Εθνική, ο Κούγιας είναι στα μάτια του κόσμου της Λάρισας ένας μικρός «θεούλης». Τι τα θες; Το έχουν πει πολύ καλά οι Αμερικανοί: ο πρώτος είναι πρώτος. Ο δεύτερος είναι τίποτε. Για τους Πατρινούς λ.χ. και τους Γιαννιώτες που δεν ευτύχησαν να ανέβουν κατηγορία, ο Κούγιας –που διοίκησε τις ομάδες τους - είναι απλώς ένας ακόμη επαγγελματίας παράγοντας που εκμεταλλεύτηκε περιστάσεις για να εξυπηρετήσει δικά του συμφέροντα. Αυτά, άλλωστε, έχοντας κατά νου και οι δικοί μας οπαδοί (Μόνστερς και λοιποί...) είχαν πέρυσι αντιταχθεί αρχικά στην έλευσή του, κολλώντας ακόμη και αφίσες στην πόλη εναντίον του μεγαλοδικηγόρου, κηρύσσοντάς τον «ανεπιθύμητο». Τώρα, μετά την επιτυχία του, όλοι τον αποθεώνουν. Η νομοτέλεια των πραγμάτων...

Χαμογελώ καμιά φορά σαν σκέφτομαι κείνον τον άμοιρο τον Πηλαδάκη... Ήταν –για τα βρόμικα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου- ένα πραγματικά καλό παιδί. Ήταν ένας νέος άνθρωπος, με καλή ανατροφή και ευγενείς φιλοδοξίες. Στο καθαρό του βλέμμα και το γνήσιο χαμόγελό του αποτυπώνονταν μόνο αγνές προθέσεις και ειλικρινή αισθήματα για τη Λάρισα. Πήρε κύπελλο, έβγαλε την ομάδα Ευρώπη, έφτιαξε μεγαλειώδες γήπεδο βάζοντας τα θεμέλια για την ΑΕΛ του μέλλοντος, κι όμως... Έφυγε σαν κυνηγημένος... Με το ανάθεμα των οπαδών να τον συνοδεύει, γιατί ο οπαδός –ειδικά ο Έλληνας- αυτός είναι, και έτσι έχει ανατραφεί: Έχει την αχαριστία στο DNA του. Όλοι αναγνώρισαν ότι ο «Πήλα» ήταν ένας ευπατρίδης, αλλά ποιος σκοτίστηκε γι’ αυτό; Για τον οπαδό, «μάγκας» ήταν ο Μπέος που κατάλαβε πώς γίνεται η δουλειά στο Ελλάντα, «κούμπωσε» με τα άλλα τα «παλιόπαιδα τα ατίθασα» πεντέξι ματσάκια, και έφτασε τον ανύπαρκτο Ολυμπιακό Βόλου στην... Ευρώπη. Άρα, πετυχημένος. Λαμόγιο – ξελαμόγιο, αλλά πετυχημένος. Σε σημείο που ο Βόλος – η πιο αστική και εξελιγμένη υποτίθεται κοινωνία της Θεσσαλίας- τον επιβράβευσε εκλέγοντάς τον – άκουσον – άκουσον! - πανηγυρικά δήμαρχο. (Τον φουκαρά τον «Πήλα», οι Λαρισαίοι, δεν θα τον ψήφιζαν ούτε για κλητήρα).

Ο Κούγιας λοιπόν έγινε φέτος για τη Λάρισα ο δικός της... Μπέος. Με την έννοια του τσαμπουκά, του μάγκα, που πέτυχε να υπερασπιστεί επάξια τα συμφέροντα της μονίμως ριγμένης στο καναβάτσο ΑΕΛ. Βούτηξε στον βόθρο του ελληνικού ποδοσφαίρου και πέτυχε να κρατήσει το κεφάλι της ομάδας μας έξω από τα βοθρολύματα. Πώς; Αυτός ξέρει. Κάποιοι λένε ότι έκανε τις... «σωστές» συμμαχίες, υπονοώντας τακίμιασμα με τον «μπιγκ μπος» Μαρινάκη, το αφεντικό του ελληνικού κλωτσοσφαίρου. Άλλοι πάλι, πως τον στήριξε το νέο ανερχόμενο σύστημα Μελισσανίδη – Ιβάν Σαββίδη – Αλαφούζου, που προετοιμάζεται ήδη για τη μεγάλη κόντρα με τον ευτραφή Πειραιώτη και στρατολογεί συμμάχους. Τρίχες! Ο Κούγιας είναι μια κατηγορία από μόνος του, όπως άλλωστε και η ΑΕΛ. Βρήκε «κενό» στο σύστημα και... «τρούπωσε». Τόσα χρόνια του έφραζαν τον δρόμο. Τώρα, μαλώνοντας μεταξύ τους, οι μεγάλοι δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα... Ας πρόσεχαν! Διότι –όπως προσωπικά είμαι βέβαιος- ο εκρηκτικός σε ταπεραμέντο Κούγιας θα είναι του χρόνου βασικός παίχτης στο πρωτάθλημα, άρα και στην ελληνική επικαιρότητα. Ο Κούγιας δεν βγήκε στην Α’ Εθνική για να στήσει δυο – τρία ματσάκια και να κονομήσει, όπως ενδεχομένως κάνουν κάποιοι πρόεδροι μικρομεσαίων σωματείων. Ο Κούγιας δεν είναι αλκοολικός του χρήματος. Ο Κούγιας είναι αλκοολικός της δημοσιότητας (το εμπεδώσαμε) και της... «μανούρας». Αν για κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, οι έριδες, οι διαμάχες, η κόντρα είναι ψυχοφθόρες καταστάσεις, για τον Αθηναίο δικηγόρο είναι... βούτυρο στο ψωμί. Είναι το οξυγόνο του, ο λόγος για τον οποίο υπάρχει, η μέθοδος με την οποία έγινε «μεγάλος και τρανός».

Λογικά, περιμένεις απ’ τον Κούγια να λειτουργήσει και στην Α’ Εθνική σαν κλασικός Κούγιας. Να πλακώνεται, να κάνει δηλώσεις, να βγάζει λάβρες ανακοινώσεις κατά πάντων με το πρώτο φαλτσοσφύριγμα, να καταγγέλλει συνωμοσίες.

Όμως, εδώ είναι το κρίσιμο σταυροδρόμι που ανοίγεται τώρα μπροστά του: θα εξακολουθήσει να κάνει καριέρα... σαματατζή ή θα αντιληφθεί πως ήρθε και γι’ αυτόν η ώρα να γίνει πραγματικός ηγέτης, οργανώνοντας ένα σοβαρό σωματείο;

Δύσκολη η απάντηση. Γιατί στην ουσία ο Κούγιας καλείται να απαρνηθεί τον εαυτόν του, να διακόψει με την... έξη που έχει γίνει δεύτερη φύση του. Για έναν άνθρωπο που είναι δόγμα το «πλακώνομαι άρα υπάρχω», είναι δύσκολη η... απεξάρτηση. Πλην όμως, μια τέτοια τακτική θα την πληρώσει πρώτα η ομάδα. Διότι στην Α’ Εθνική δεν θα έχει να κάνει με κάτι μαρίδες του τύπου Γιαλιά (των Τρικάλων), αλλά με κανονικά... ιχθυοτροφεία του εγκλήματος. Και αυτούς δεν τους πολεμάς στα δικαστήρια ή καταγγέλλοντάς τους στον κάθε Θωμαΐδη σε αθλητικές τηλε-εκπομπές με... δάκρυα στα μάτια. Κανείς δεν συγκινείται, κανείς.

Ο Αλέξης Κούγιας απολαμβάνει σήμερα μεγάλης αποδοχής από τους Λαρισαίους φιλάθλους – επίσης επιρρεπείς στη μανούρα κι αυτοί. Για να συνεχίσει επιτυχημένα, πρέπει τώρα να οργανώσει ένα νοικοκυρεμένο μαγαζί με συνταγή οικογενείας Καντώνια σ’ ό,τι αφορά στη διαχείριση και την αξιοποίηση των ταλέντων του κάμπου. Να «παίξει» έξυπνα με το σύστημα χωρίς να γίνει οπωσδήποτε λακές μεγάλων μαγαζιών. Κι όταν πραγματικά εδραιωθεί και τους βρει... μπόσικους να ξεκλέβει πού και πού καμιά επιτυχία όπως το πρωτάθλημα του ‘88. Διαφορετικά, αν τους γίνει... ταγάρι, τα μεγάλα αφεντικά θα τον... «κουμπώσουν». Τότε, η μοίρα του θα είναι χειρότερη από αυτήν του Πηλαδάκη. Δεν θα φάει λίθον, αλλά... κοτρόνες αναθέματος. Γιατί ο δικηγόρος, σε αντίθεση με τον αφελή «Πήλα», ξέρει πολύ καλά πώς παίζεται το παιχνίδι και δεν συγχωρείται να κάνει τα ίδια παιδαριώδη λάθη που θα ξαναρίξουν την ομάδα στα «Τάρταρα» και τους οπαδούς σε νέα περίοδο κατάθλιψης...

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ

- See more at: http://www.eleftheria.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/item/113938-%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%BD-%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7.html#sthash.xMNsTjbr.dpuf