Μελισσανίδης: Πουλάει πάγο σε Εσκιμώο

O Zastro σκιαγραφεί το προφίλ του Δημήτρη Μελισσανίδη και το "μελισσανίδειο" τρόπο του να παίρνει το μάξιμουμ με μικρό κόστος.
 
ZASTRO

«Νιώθω ικανοποίηση, κυρίως για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι φυσικά η κατάκτηση του Κυπέλλου, που έδωσε και πάλι στους οπαδούς και τους φιλάθλους της ΑΕΚ τη χαρά και το χαμόγελο που τους έλειπαν τόσα χρόνια. Ο δεύτερος γιατί αποδείχτηκε ότι όταν υπάρχει αντικειμενικότητα και δικαιοσύνη, κερδισμένο τελικά βγαίνει το ποδόσφαιρο. Χθες το βράδυ ο μεγάλος κερδισμένος ήταν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τέλος, θα ήθελα να αφιερώσω το Κύπελλο στα αδικοχαμένα θύματα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού». Αυτή ήταν η δήλωση του Δημήτρη Μελισσανίδη χθες, μετά την έκπληξη που του επιφύλαξαν οι εργαζόμενοι της Aegean. Δεν κρατιόταν ο Τίγρης, έφτασε στα γραφεία στην Ακτή Κονδύλη με το χαμόγελο ήδη ζωγραφισμένο στο πρόσωπο, το χαιρόταν με την ψυχή του. Παρατεταγμένοι οι υπάλληλοι χειροκροτούσαν και ήταν ευτυχισμένος όπως στα μικράτα του στη Νίκαια, όταν ο Ζώρας έπαιζε τη λύρα και γινόταν χαμός.

  Κοντοστάθηκε στη ρεσεψιόν, έβαλε το χέρι στην καρδιά και ευχαρίστησε. Γιατί αυτή τη φορά η ομάδα δεν ήταν έτοιμη, στρωμένη, η καλύτερη στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά ο Μελισσανίδης κατέκτησε ένα κύπελλο με την ΑΕΚ αποκλειστικά με τον δικό του τρόπο, το «μελισσανίδειο». Κι ας ήταν η ΑΕΚ το αουτσάιντερ, έβγαλε στο χορτάρι του ΟΑΚΑ τη μαγκιά που ζητάει ο ίδιος από τα «τσαμπιόνια» όπως αποκαλεί τους ποδοσφαιριστές, έπαιξε το παιχνίδι που ανέκαθεν του άρεσε, το αντρικό και ψυχωμένο, το μάγκικο και αεκτζήδικο, το κόντρα στη λογική, τη στατιστική και τα σχέδια επί χάρτου. Διότι θα μας τρελάνει όλους ο Μελισσάν, έχει βαλθεί να το κάνει από τότε που βγήκε μπροστά και είπε απερίφραστα εκείνο το «δε θα κλαίμε τώρα το νεκρό, ερχόμαστε». Ε, ήρθε.

ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΡΕΛΑΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΟΠΑΔΟ

Το τύπωσε και στα μπλουζάκια της κυπελλούχου 2015/16, το φωνάζει από την Τρίτη το βράδυ με τον τρόπο του παντού, έβαλε τον ύμνο της ΑΕΚ να παίζει στην αναμονή στα τηλέφωνα της εταιρίας, κάνει αυτά τα πραγματάκια που τον οπαδό τον τρελαίνουν, τον ψηλώνουν, τονώνουν τον εγωισμό του. Διότι κακά τα ψέματα, ο αεκτζής έχει περάσει πολλά, έχει υποστεί ακόμη περισσότερα και μέχρι να σηκώσει την κούπα στον ουρανό του Αμαρουσίου ο Αραβίδης με τα μείον τρία δόντια, αμφισβητούσε έντονα αυτόν το «μελισσανίδειο» τρόπο της σφιχτής πολιτικής και του αυστηρού «έσοδα-έξοδα και προτεραιότητα το γήπεδο». Να όμως που ο Μελισσανίδης με το χαμηλό μπάτζετ και τα πενιχρά έσοδα, κατάφερε αυτό που μετά από εκείνο το 4-0 του Νοεμβρίου στο Καραϊσκάκης δεν περίμενε κανένας.

ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΑΚΗ

Είπε πολύ σκληρά λόγια ο Μαρινάκης μετά από εκείνο το παιχνίδι, πλήγωσε τον εγωισμό και του Τίγρη και του κιτρινόμαυρου οργανισμού. Τα λόγια έφεραν την αποπομπή Δέλλα και την πρόσληψη Πογέτ, «αποκλειστικά με απόφαση Μελισσανίδη» όπως επικοινωνήθηκε από τους ιθύνοντες. Τον γούσταρε τον Πογέτ ο «εν τοις πράγμασι διοικητής», τον πίστεψε, όχι όμως στο βαθμό που περίμενε ο Ουρουγουανός. Το καταδεικνύει και η μη εμπιστοσύνη στις μεταγραφικές εισηγήσεις του χειμώνα, το stop στις (ακριβές) προτάσεις του Γκους, η με το ζόρι απόκτηση του Ζουκουλίνι και του Πέκχαρτ στο παρά ένα της λήξης των μεταγραφών. Δικαιώθηκε κι εκεί ο Πρόεδρος. Η ΑΕΚ του Πογέτ πήρε τα ντέρμπι, έστρωσε χαρακτήρα, έμαθε να κερδίζει, έφτιαξε μέταλλο. Όταν έσπασε και το αήττητο, ο παρορμητισμός τον έκανε να καψουρευτεί τον Ουρουγουανό, να τον καλέσει για φαγητό, να του μιλήσει για τα πλάνα του, τα όνειρά του για την ΑΕΚ.

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΠΟΓΕΤ

Τα είπαν όλα, τα συζήτησαν όλα εκτός από ένα πράγμα, το οικονομικό. Διότι είπαμε, ο Τίγρης είναι σφιχτός και δεν είναι νέο αυτό, το ξέρουμε από τη δεκαετία του ’90, το έχει καταλάβει και ο τελευταίος υποστηρικτής του, αφού ακόμα και τώρα, με την ΠΑΕ ελεύθερη βαρών, το μαγαζί τσουλάει με ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και με τα έσοδα στην άκρη για την Αγιασοφιά. Take it or leave it, αυτός είναι ο τρόπος του Μελισσανίδη, αυτή είναι η κοσμοθεωρία του γιατί το χρήμα το σέβεται και ξέρει πόσο δύσκολα αποκτάται. Δεν είναι τζάκι, δεν είναι του σαλονιού. Μπορεί να γίνει, αλλά προτιμά να τιμά τις ρίζες του, τις καταβολές του, να μετράει άλλα πράγματα. Μερικούς τους ξενίζει αυτή η εμμονή, ενοχλεί η αθυροστομία του, το βλέμμα και η συμπεριφορά του. Αυτός είναι όμως και το ότι έχει μείνει αναλλοίωτος σε περιβάλλοντα δισεκατομμυρίων, είναι πιο πολύ παράσημο, παρά αντικείμενο ψόγου. Και τον Πογέτ τον «καθάρισε» άκομψα, όταν η κουβέντα με το μάνατζερ έφτασε στα λεφτά.

  Κάποτε ο πατέρας του, ο Ζώρας, του έστειλε ένα γράμμα, να δωρίσει ένα εκατομμύριο στο σύλλογο Σανταίων. Το έκανε ο Δημήτρης, εκεί που πονάει τα δίνει τα χρήματα, δεν τα υπολογίζει. Στο ποδόσφαιρο έχει τη δική του λογική και πάει να μας τρελάνει ακριβώς επειδή αυτή η λογική που παραπέμπει σε άλλες δεκαετίες, έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα από εκείνη του Σαββίδη ας πούμε, που έχει ξοδέψει μια περιουσία και το πηλίκο γράφει μηδέν. Οι παλαιότεροι πιθανόν να θυμούνται μια παρόμοια πολιτική από το Γιώργο Βαρδινογιάννη, θιασώτη του δόγματος «οι ομάδες χτίζονται και δεν αγοράζονται».

Έτσι λειτουργεί ο Μελισσανίδης, μαζί με το ένστικτο, το λόγο της τιμής του και τις συμβουλές από τους στενούς, τους πολύ στενούς του συνεργάτες. Ελάχιστους ανθρώπους εμπιστεύεται, πολύ δύσκολα αλλάζει συνεργάτες, ακόμα πιο δύσκολα αλλάζει άποψη.

ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΜΕ ΤΖΕΜΠΟΥΡ

Όλος ο κόσμος φερειπείν έκανε κριτική για την επιλογή του Τζεμπούρ που αποτελεί κοινό μυστικό πως τον έφερε ο ίδιος στην ΑΕΚ, σαν προσωπικό στοίχημα, παρά τις αντιρρήσεις και του Δέλλα και του ίδιου του Μπάγεβιτς. Τον έπιασε το Ράφικ, του μίλησε, τον άκουσε, δώσανε τα χέρια και υπέγραψε. Και δικαιώθηκε γιατί το Ράφικ για τα μεγάλα ματς τον ήθελε και εντελώς μεταξύ μας, ο Αλγερινός με το γκολ στο Περιστέρι και τη μεγαλειώδη εμφάνιση στον τελικό, έχει τεράστιο μερίδιο σε αυτόν τον τίτλο της ΑΕΚ. Το ίδιο και ο Στέλιος Μανωλάς, με τον οποίο «ξηγηθήκανε» και θάψανε το τσεκούρι του πολέμου από τα παλιά. Περασμένα, ξεχασμένα. Και ο Στέλιος τον δικαίωσε αναλαμβάνοντας την ομάδα μετά τον τυφώνα των εξελίξεων με τον Πογέτ και με την ιερααποστολή να κερδίσει τον Ολυμπιακό στον τελικό που δεν ήταν καν βέβαιος.

ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΜΑΝΤΑΛΟ

Τρίτη δικαίωση ο Πέτρος Μάνταλος, ο ποδοσφαιριστής για τον οποίο έχουν δαπανηθεί τα περισσότερα χρήματα στην ΑΕΚ post 2013 και ο ανακηρυχθείς από τον ίδιο το Μελισσανίδη ως ηγέτης της αντεπίθεσης και εκφραστής εκείνου του «ερχόμαστε». Τον πιστεύει τον Πέτρο ο Μελισσανίδης, όπως πιστεύει και κάθε «τσαμπιόνι» που του γυαλίζει όταν παρακολουθεί ποδόσφαιρο και αποδεδειγμένα είναι από τους ελάχιστους Προέδρους ή ιδιοκτήτες που το μάτι «κόβει». Πιθανόν γιατί βλέπει κάτι που εμείς οι υπόλοιποι αδυνατούμε να εντοπίσουμε, πιθανόν γιατί το να πάρεις το μάξιμουμ προσφέροντας το μίνιμουμ είναι πάνω απ’ όλα θέμα εμπειρίας και «χιλιομέτρων». Και ο Μελισσανίδης στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχει γυρίσει το κοντέρ, κάποτε ένας από τους παλιούς μετόχους είχε πει σε μια κατ’ ιδίαν συζήτηση, ότι ο Μελισσανίδης είναι ένας άνθρωπος ικανός να πουλήσει πάγο σε Εσκιμώο, έχει τέτοια πειθώ και τόσο πάθος που σε βάζει σε σκέψεις και αναλογίζεσαι πως αποκλείεται να κάνει λάθος.

Ανέβασε την ΑΕΚ και διατήρησε ουσιαστικά ένα ρόστερ που βασίζεται στα παιδιά της Β’ Εθνικής μαζί με ελάχιστες προσθήκες. Δεν έχει καν το μπάτζετ του Αλαφούζου, ούτε κατά διάνοια τις μεταγραφές που ο κύριος Γιάννης επέτρεψε στον Στραματσόνι, δεν συζητάμε για τις «ασωτείες» του Σαββίδη. Κι όμως ήταν ο μόνος που κέρδισε τον Ολυμπιακό του Μαρινάκη, έχοντας το τέταρτο μπάτζετ στη Λίγκα, όντας «νεοφώτιστος» όπως σκωπτικά έγραφαν οι ερυθρόλευκοι επικοινωνιολόγοι και το έκανε με τίμιους εργάτες ή στοιχήματα. Κι αν την πρώτη φορά η νίκη ήρθε μετά κόπων και βασάνων, εναντίον δέκα (μετά εννέα) και με πολύ ιδρώτα, τη δεύτερη νίκησε κατά κράτος και με τους όρους του. Και οι «γκρανκάσες» συμμορφώθηκαν και διαιτητής κοινής αποδοχής ορίστηκε και το παιχνίδι πήγε ημερολογιακά πιο πίσω, ακριβώς όπως είχε πάει και ο περσινός ημιτελικός με το γκολ του Χάρα. Ποιος τα πιστώνεται αυτά από πλευράς ΑΕΚ;

ΔΑΚΤΥΛΟΣ ΜΕΛΙΣΣΑΝΙΔΗ

Ακόμη και να μην είναι δάκτυλος Μελισσανίδη, είναι τέτοιο το μέγεθος και ο μύθος που είναι καταπληκτικό να «αιωρείται» ο δάκτυλος Μελισσανίδη, να προκαλεί συζήτηση, αντεγκλήσεις, ατέλειωτη καφενειακή κουβέντα, αφού το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ούτως ή άλλως παραγοντικό κατά βάση και πιο πολύ ενδιαφέρον έχουν τα «γύρω γύρω» παρά το ίδιο το παιχνίδι. Δεν περιποιεί τιμή στο ποδόσφαιρό μας, αλλά σε τελική ανάλυση αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτή είναι η πλάκα του. Είκοσι και τριάντα χρόνια συζητάμε για το Μπουμπλή, για τον Παπουτσέλη, για «πλαϊνούς», για το εκατομμύριο στο μαύρο χαρτοφύλακα του Θωμά, για τον Καρκαμάνη, το Δούρο, τον Αχιλλέα, για τον Κομπότη που είναι η καλύτερη διαφήμιση για αεροπορική εταιρία και δεν πέφτει ποτέ.

  Αυτά ο Μελισσανίδης τα έχει φάει με το κουτάλι, από τότε που ανέλαβε τον Ιωνικό και «έμπλεξε» με τη μπάλα, από τότε που έβαζε την υδροφόρα μέσα και καθυστερούσε την έναρξη του παιχνιδιού, από τότε που κάθισε στον πάγκο στο Καυτανζόγλειο με το κινητό στο χέρι. Τριάντα χρόνια είναι στο ποδόσφαιρο, μια ολόκληρη ζωή, το ξέρει κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη, έχει ζήσει και τα ξερά γήπεδα, την προ-μποσμάν εποχή, την εποχή των παχιών αγελάδων, την εποχή της παρακμής.
Διαχρονικό σωτήρα της ΑΕΚ τον είχε πει κάποτε ο Σουηδός Μαϊστόροβιτς (!) που δεν τον είχε γνωρίσει ποτέ στη ζωή του και πληρωνόταν από άλλους. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, είναι αδύνατον αφ’ ενός να μείνει μακριά από τη μπάλα και αφ’ ετέρου να μη δώσει τις μάχες του. Αμαχητί δεν πέφτει ποτέ. Απλώς κάποιες φορές θα χάσει, άλλες θα κερδίσει. Τη μάχη όμως θα τη δώσει με τον τρόπο του, το «μελισσανίδειο», αυτόν που ξέρει. Και όταν κερδίζει τη μάχη, είναι απόλαυση.

πηγή: contra.gr