Το Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή, δίνοντας μια κάποια κατεύθυνση για τις διαδικασίες εκλογής «αρχηγού», αλλά χωρίς κάποια προγραμματική σαφήνεια για το περιεχόμενο του «νέου φορέα». Πάνω από το Συνέδριο πλανιόταν η καταστροφή του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας και ο μόνος που τόλμησε να το θέσει ήταν ο Ευ. Βενιζέλος.
Το 2010, η ιστορία έφερε το πρώην κόμμα του αστικού σοσιαλρεφορμισμού και μετέπειτα σοσιαλφιλελευθερισμού, να διαχειριστεί την πιο καυτή πατάτα των τελευταίων 50 χρόνων: την οικονομική μικρασιατική καταστροφή του ελληνικού καπιταλισμού. Το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα μετατράπηκε σε ανυπόληπτο κομματίδιο γύρω από το 5%. Επρόκειτο για μια απότομη ιστορική στροφή που αιφνιδίασε την ελληνική αστική τάξη και την ανάγκασε να συμβιβαστεί σε πρώτη φάση με το «φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ» που εξέφραζε τον καπελωμένο, αντιφατικό, λαϊκό και αριστερόστροφο ριζοσπαστισμό, ώστε να το καταπιεί σε δεύτερη. Κατάφερε μια στρατηγική επιτυχία, αστικοποίησε τον ΣΥΡΙΖΑ, τιθάσευσε τη λαϊκή πάλη, αλλά με μεγάλες απώλειες χρόνου και δισεκατομμυρίων ευρώ, όπως σημείωσε δηκτικά ο Ρέκλινγκ.
Το ΠΑΣΟΚ, ως πρωτοπόρος της ιστορικής χρεοκοπίας του σοσιαλφιλελευθερισμού, δίδαξε τη διορατική γαλλική αστική τάξη, η οποία πήρε έγκαιρα τα μέτρα της: για να αντιμετωπίσει τόσο τον αντιλαϊκό ακροδεξιό, όσο και τον λαϊκό αριστερόστροφο ριζοσπαστισμό, οργάνωσε η ίδια τη διάλυση του Σοσιαλιστικού Κόμματος και την κυριαρχία του τραπεζίτη Μακρόν. Πρόκειται αναμφισβήτητα για σοβαρή νίκη. Ακόμη πιο σίγουρα, όμως, πρόκειται για μια Πύρρειο Νίκη. Μεσομακροπρόθεσμα, δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί κοινωνικά μια κατάσταση με μια κυβέρνηση του 12,7% των εκλογέων. Η κοινωνική αναταραχή στις ΗΠΑ, που επί χρόνια κάπως έτσι τα κατάφερνε, δείχνει ότι οι εποχές άλλαξαν.
Το σχέδιο του επιτελείου της Φώφης Γεννηματά επιχειρεί να σταθεί ανάμεσα στο νεοφιλελευθερισμό και το λαϊκισμό, με κάποια «Κεντροαριστερή» φυσιογνωμία. Στις δυο πλευρές της παρατάσσονται οι δυο από τους τρεις πρώην αρχηγούς: «αριστερή» φυσιογνωμία θέλει ο Γ. Παπανδρέου, «κεντρώα» ο Ευ. Βενιζέλος. Πρόκειται για τρεις διαφορές που μόνον ένας …φυσιογνωμιστής μπορεί να κατανοήσει. Από εκεί και πέρα, πίσω από ανούσια συνθήματα για τους νέους, τις γυναίκες και την οικολογία, το οικονομικό και κοινωνικό «Πρόγραμμα Ελλάδα» που παρουσίασε η πρόεδρος, είναι τόσο αόριστο όσο επιτρέπει η βαθιά, αστική πρόσδεση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στο κεφάλαιο, το ευρώ και την ΕΕ. Η αντιδραστικότητα αυτού του «κεντροαριστερού» μορφώματος φαίνεται από το γεγονός ότι η Γεννηματά στην ομιλία της δεν αφιέρωσε ούτε μια λέξη για τις δυο μεγάλες τυραννίες της κοινωνικής πλειοψηφίας: για το αίσχος των υποκατώτατων μισθών και της ελαστικής εργασιακής διάλυσης. Αντίθετα, όπως και η ΝΔ του Μητσοτάκη (αλλά και οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) συνέδεσε τη γενικόλογη «άνοδο του βιοτικού επιπέδου» αλλά και την αντιμετώπιση της ανεργίας, της τρίτης τυραννίας των λαϊκών στρωμάτων, με τις επενδύσεις. Και όπως η ΝΔ (και οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) αναζητά κι αυτή τις επενδύσεις, όχι στην κρατική απαλλοτρίωση και κινητοποίηση των κεφαλαίων, αλλά στο ΕΣΠΑ, στο πακέτο Γιουνκέρ και φυσικά, στους ιδιώτες. Ζήσε Μάη μου, δηλαδή.
Είναι τόση η απόσταση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης από το λαϊκό δράμα που αντί για κάποια ανέξοδη υπόσχεση ανάσχεσης της λιτότητας, άσκησε κριτική στο «μοντέλο της κατανάλωσης» του 1980 και ’90. Φαίνεται ότι ακόμη και ο Κέινς φαντάζει …μαρξιστής στα μάτια της Φώφης. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο μόνος αριθμός-δέσμευση που αναφέρθηκε στην εισηγητική ομιλία της ήταν η μείωση της φορολογίας για τις επιχειρήσεις στο 20%. Αυτά είναι η «Νέα Αλλαγή» που πρεσβεύει, ψαρεύοντας στα νερά ενός ΠΑΣΟΚ που έχει πεθάνει.
Κοινωνικά, πέρα από τους μεγαλοεπιχειρηματίες και το λόμπι της τοπικής «αυτοδιοίκησης», στο οποίο παίζει ρόλο, η Δημοκρατική Συμπαράταξη επιχειρεί να εκφράσει την εργατική αριστοκρατία και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, με τις οποίες έχει ιστορικούς δεσμούς. Εκεί ξέρει να χειρίζεται την οικονομική πάλη, την εξάρτηση από τα προνόμια, τα εργασιακά ρουσφέτια. Από εκεί απορρέει και η άνοδος των παρατάξεών της σε εκλογικές αρχαιρεσίες.
Για το εγγύς μέλλον, προσδοκά επαναπατρισμό ψηφοφόρων από τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ για να ξαναμπούν όλα τα συγκολλούμενα κομμάτια της Συμπαράταξης στη …δημοκρατική κουτάλα της εξουσίας, μέσα από κάποια συνεργασία, είτε με τη ΝΔ, είτε με έναν ακόμη πιο μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ, είτε και με τους δυο. Και μετά, βλέπουμε…
πηγή: prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου