Ηρθαν δηλαδή να επιβεβαιώσουν τη βρόμικη προπαγάνδα (γνωστή και από το παρελθόν), που επί τόσες μέρες διέδιδαν κυβέρνηση, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και αστικά ΜΜΕ, περί «ομηρίας των πολιτών» από τους απεργούς! Σε μια αισχρή εμφάνιση, μάλιστα, ο πρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ ζήτησε συγνώμη για την ταλαιπωρία! Λες και ο ελληνικός λαός ανήκει σε άλλη… συνομοταξία από τους εργάτες καθαριότητας, λες και δε βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι της μνημονιακής βαρβαρότητας, λες και δεν οφείλουμε όλοι μας να στηρίζουμε συναδέλφους που απεργούν, διακηρύσσοντας ότι ο αγώνας τους είναι και δικός μας αγώνας.
Ανεξάρτητα από το ξεπούλημα στο τέλος, αναμενόμενο από αυτήν την εργατοπατερία, και δεδομένης της γραφειοκρατικοποίησης του συνδικαλιστικού κινήματος, έτσι που ο λόγος της βάσης να ακούγεται μόνο σαν «ηχώ» και όχι ως ο αποφασιστικός λόγος, η συγκεκριμένη απεργία, η πρώτη «σκληρή» απεργία μετά από αρκετά χρόνια, υπήρξε μια ταξική ανάσα που έβγαλε στο φως όλα τα μεγάλα ζητήματα της περιόδου που διανύουμε.
Το αστικό στρατόπεδο έδειξε την αντεργατική ενότητά του. Ο Μητσοτάκης δε δίστασε να φωνάξει «πληρώστε τους τα δεδουλευμένα και απολύστε τους και μετά αφήστε τους δημάρχους να δώσουν την καθαριότητα σε ιδιώτες». Στην τακτική της ΝΔ κυριάρχησε η ανάγκη της διεύρυνσης των στηριγμάτων της στην εγχώρια αστική τάξη και στους ιμπεριαλιστές δανειστές. Μπροστά στον ΣΥΡΙΖΑ που ταλαντευόταν και προσπαθούσε να βρει λύση μέσω της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η ΝΔ εμφανίστηκε ως ο σκληρός και απόλυτος εκφραστής του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού.
Στην ίδια περίπου γραμμή ήταν και το ΠΑΣΟΚ με το Ποτάμι, αν και το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να κρατήσει κάποιες αποστάσεις από τη σκληρή γραμμή του Μητσοτάκη, λόγω της επιρροής του στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΟΤΑ. Το αίτημα, πάντως, για άμεση μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, μέσω της πρότασης νόμου που επεξεργάστηκε η ΠΟΕ ΟΤΑ, δεν το υποστήριξε ούτε με επιφυλάξεις, ούτε καν υπαινικτικά. Προσπαθούσε μόνο να καλλιεργήσει έμμεσα τον «κοινωνικό αυτοματισμό», αναδεικνύοντας ως μείζον το «πρόβλημα των σκουπιδιών» και όχι την ανάγκη να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα των απεργών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να πετάξει τη μάσκα. Αρνήθηκε να νομοθετήσει την πρόταση νόμου της ΠΟΕ ΟΤΑ, που εξασφάλιζε τη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων που εργάζονται -περισσότερο ή λιγότερο χρόνο- στην καθαριότητα, με το επιχείρημα ότι αυτή είναι αντισυνταγματική. Λες και οι απανωτές ανανεώσεις συμβάσεων δεν ήταν αντισυνταγματικές ή λες και δε γνώριζαν ότι κάποια στιγμή το υπερσυντηρητικό Ελεγκτικό Συνέδριο θα τις έκρινε αντισυνταγματικές και οι συμβασιούχοι θα βρίσκονταν με την απόλυση στο χέρι (και απλήρωτοι). Λες και δεν έχουν κάνει δεκάδες συνταγματικά πραξικοπήματα προκειμένου να νομοθετήσουν τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μνημονιακά μέτρα.
Θέλετε να συμφωνήσουμε ότι η πρόταση νόμου της ΠΟΕ ΟΤΑ ακροβατούσε στα όρια του Συντάγματος; Να συμφωνήσουμε, ως υπόθεση εργασίας. Ομως στον αέρα, από συνταγματική άποψη, είναι και οι νέες συμβάσεις που θα κάνει η κυβέρνηση για να συνεχίσουν να εργάζονται οι συμβασιούχοι μέχρι να ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός πρόσληψης μέσω ΑΣΕΠ. Μπορεί το Ελεγκτικό Συνέδριο να αποφανθεί και πάλι ότι η καθαριότητα αφορά πάγιες και μόνιμες ανάγκες και να κρίνει αντισυνταγματικές και τις νέες συμβάσεις, θεωρώντας τες συνέχιση των προηγούμενων. Στον αέρα είναι και ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ, καθώς μπορεί να προσβληθεί η μοριοδότηση των συμβασιούχων και η κατάργηση του ορίου ηλικίας.
Δεν είναι η συνταγματική τάξη που ενδιέφερε την κυβέρνηση και αρνήθηκε να αποδεχτεί μια πρόταση νόμου που την είχαν επεξεργαστεί νομικοί και είχε μια αιτιολογική βάση επεξεργασμένη από συνταγματική σκοπιά, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο απ' ό,τι έχουν οι αιτιολογικές βάσεις των μνημονιακών νομοσχεδίων. Σε κάθε μνημονιακό νομοσχέδιο υποβάλλεται ένσταση αντισυνταγματικότητας, η οποία απορρίπτεται από την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία μετά από μια διαδικασία που δεν κρατάει ούτε μισή ώρα. Αν γινόταν δεκτή η πρόταση νόμου της ΠΟΕ ΟΤΑ, ας τολμούσε η ΝΔ να υποβάλει ένσταση αντισυνταγματικότητας. Θα απορριπτόταν από μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία πολύ ευρύτερη από την οριακή πλειοψηφία των 153, με την οποία ψηφίζονται τα μνημονιακά νομοσχέδια.
Εκείνο που υπερασπίστηκε η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι η συνταγματική τάξη αλλά η μνημονιακή τάξη. Εκείνο που υπερασπίστηκε είναι το σχέδιο για την πρόσληψη όσο το δυνατόν λιγότερων συμβασιούχων. Αλλωστε, αν ενδιαφερόταν γι' αυτούς, δε θα ψήφιζε ρύθμιση για διεξαγωγή διαγωνισμού από το ΑΣΕΠ τώρα, όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με μια δυνατή απεργία. Θα είχε ήδη κάνει το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ και τότε θα βλέπαμε πόσοι πραγματικά συμβασιούχοι θα είχαν γίνει αορίστου χρόνου. Η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όμως, επέλεξε να κρύβει το πρόβλημα κάτω από το χαλί, με παρατάσεις συμβάσεων, για να μην έχει κανένα… τροϊκανό πρόβλημα. Κορόιδευε τους συμβασιούχους και τώρα βγαίνουν τα κυβερνητικά στελέχη και λένε με θράσος «εμείς δεν μιλήσαμε ποτέ για νομιμοποίηση».
Τώρα, θ' αρχίσει το γνωστό παιχνιδάκι με τους δημάρχους: «βάλε καμιά θέση παραπάνω». Δυόμιση χιλιάδες είναι τα αιτήματα που έχουν υποβάλει οι ΟΤΑ. Μπορεί να διπλασιαστούν, λέει η κυβέρνηση. Πέραν του ότι κανένας δεν μπορεί να το διασφαλίσει αυτό, ακόμα κι αν διπλασιαστούν τα αιτήματα των Δήμων, πάλι θα είναι χιλιάδες οι συμβασιούχοι που θα απολυθούν. Γι' αυτό και έχουν κάθε λόγο αυτοί οι εργάτες να αισθάνονται ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία τους πούλησε. Στο σημείο που ο αγώνας κορυφωνόταν και είχε αρχίσει να πιέζει ασφυκτικά την αστική εξουσία, η οποία ετοιμαζόταν να στήσει μηχανισμό απεργοσπασίας και καταστολής, τη στιγμή που ο αγώνας έπρεπε να κλιμακωθεί και οι απεργοί εργάτες να βγουν περήφανα και αποφασιστικά μπροστά στην εργατική τάξη όλης της χώρας, ζητώντας την αλληλεγγύη της για να σπάσει επιτέλους το μνημονιακό μέτωπο, για ν' ανοίξει μια ρωγμή στο τείχος της βαρβαρότητας, για να υπάρξει ένας νικηφόρος αγώνας, βρε αδερφέ, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία τον πούλησε. Εδειξε για μια ακόμα φορά τη δική της νομιμοφροσύνη απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα.
Η ανεξάρτητη ταξική οργάνωση και δράση αναδείχτηκε και πάλι ως ζήτημα εκ των ων ουκ άνευ για την εργατική τάξη.
Μπόχα και ευωδία
Το βαθύ σκοτάδι της νύχτας είναι απαλό και υπέροχο σαν βελούδο - αρκεί να το δει κανείς με το σωστό τρόπο. Το τρίξιμο του βρεγμένου χαλικιού κάτω από το αργό και βαρύ πάτημα του δεσμοφύλακα είναι ένα υπέροχο μικρό τραγούδι της ζωής - αν έχεις αυτιά ν’ ακούσεις.Ρόζα Λούξεμπουργκ
Οι κήρυκες του νεοφιλελεύθερου φασισμού έπιασαν δουλειά εδώ και μέρες. Ολα τα σφυριά χτυπούν στο ίδιο αμόνι: «η μπόχα των σκουπιδιών σκεπάζει τις πόλεις», «ανυπόφορη η ζωή των πολιτών», «κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία». Ούτε ένας τους δεν είπε: «κυβέρνηση, ικανοποίησε το αίτημα των απεργών εργαζόμενων, μετέτρεψε τις συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου, για να μαζέψουν τα σκουπίδια». Αυτό είναι έξω από τη λογική τους.
Σύμφωνα με την αστική λογική, σε κάθε κρίση που έχει στη βάση της μια απεργία με κοινωνικό αντίκτυπο, υπάρχει ένα τρίγωνο: απεργοί - κυβέρνηση - πολίτες. Αυτό το τρίγωνο είναι εξολοκλήρου ψεύτικο. Γιατί οι πολίτες είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία εργαζόμενοι κι αυτοί. Επομένως, έχουν κάθε λόγο να είναι μαζί με τους απεργούς, ώστε το τρίγωνο να γίνει άξονας: απεργοί + εργαζόμενοι - κυβέρνηση + αστική πλουτοκρατία.
Οι επαγγελματίες της προπαγάνδας είναι έτοιμοι ν' αναγνωρίσουν τα «δίκια» των απεργών (ειδικά όταν πρόκειται για απεργούς όπως οι εργάτες καθαριότητας), όμως την ίδια στιγμή εμφανίζονται ως υπερασπιστές των «συμφερόντων των πολιτών», κατηγορώντας με δριμύτητα την κυβέρνηση επειδή δεν καταφέρνει να καταστείλει -με όποιο μέσο- την απεργία που «ταλαιπωρεί τους πολίτες». Κι αφού καταγγείλουν την κυβέρνηση, ρίχνουν και το δηλητήριό τους στους απεργούς, κατηγορώντας τους για «ανευθυνότητα» και για «ομηρία των πολιτών».
Ναι, τα σκουπίδια αναδίδουν μπόχα. Κι αυτό συμβαίνει στις γειτονιές που κατοικούν οι άνθρωποι του μόχθου (μαζί και οι απεργοί). Δε συμβαίνει στις περιοχές των βορείων και των νοτίων προαστίων με τις βίλες των καπιταλιστών, γιατί αυτοί βάζουν το υπηρετικό τους προσωπικό να πετάει μακριά τα σκουπίδια.
Αυτή τη μπόχα, όμως, μπορούμε, πρέπει, οφείλουμε να την υποδεχτούμε σαν ευωδιά. Την ευωδιά που αναδύεται από την πραγματοποίηση ενός ταξικού αγώνα, μετά από πολύ καιρό. Στις συνθήκες της μνημονιακής βαρβαρότητας, στο κλίμα της απογοήτευσης και της ηττοπάθειας, ένας κλάδος εργαζόμενων απεργεί και δημιουργεί όρους νίκης. Με το σύνολο του αστισμού απέναντί του. Με μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία έτοιμη να σαλπίσει υποχώρηση στον πρώτο κυβερνητικό ελιγμό.
Οπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ, κλεισμένη στη φυλακή, έβλεπε σαν απαλό βελούδο το σκοτάδι της νύχτας και άκουγε σαν υπέροχη μελωδία το τρίξιμο του χαλικιού κάτω από τη μπότα του δεσμοφύλακα, γιατί -όπως έγραφε η μεγάλη επαναστάτρια- «αυτή είναι η ζωή και πρέπει να τη ζήσουμε όπως είναι, θαρραλέα, ανυποχώρητα, χαμογελαστά», έτσι κι εμείς μέσα από τη μπόχα των σκουπιδιών πρέπει να «μυρίσουμε» την ευωδιά του ταξικού αγώνα (όποια κι αν είναι η κατάληξη της απεργίας).
Κι αυτό πρέπει να κάνουμε σε κάθε απεργία. Να μην επιτρέπουμε στους αστούς να μας μετατρέπουν σε «πολίτες» χωρίς πολιτική συνείδηση, σε αθύρματα της αστικής εξουσίας, αλλά να συμπεριφερόμαστε ως μέλη μιας τάξης, της εργατικής τάξης, που μόνο αν συνειδητοποιήσει την ιστορική της αποστολή και οργανωθεί πολιτικά, θα μπορέσει να νικήσει στις μικρές μάχες και στην τελική μάχη.
ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 1 ΙΟΥΛΗ
πηγή: eksegersi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου