Στην Αριστερά, όπου περισσεύει η χαρά ή η αφασία αν θέλετε, το γεγονός αντιμετωπίστηκε με χιούμορ, γέμισε το διαδίκτυο με πνευματώδη αστεία: «Αν κάποιος φώναζε ξαφνικά “εισαγγελέας” το μισό συνέδριο θα χωνόταν κάτω από τις καρέκλες», « πρώτη φορά σε μια αίθουσα ήταν συγκεντρωμένο το μισό δημόσιο χρέος μιας χώρας», «συγγνώμη ζήτησε ο Ζαγοραίος για το τραγούδι του «δεν ζωντανεύουν οι νεκροί”» και άλλα.
Φυσικά, όπως είναι φανερό αναφερόμαστε στο Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ΔΗ.ΣΥ), του ΠΑΣΟΚ δηλαδή με την προσθήκη μερικών ρεταλιών –από τα πιο άθλια – της αστικής πολιτικής. Γέλασε η Αριστερά, κατήγγειλε και τους καταστροφείς της χώρας και θεώρησε ότι ξεμπέρδεψε, κάνοντας για πολλοστή φορά λάθος εκτίμηση. Πιο κοντά στην πραγματικότητα ίσως ήταν η αφίσα της ΚΝΕ πριν τις φοιτητικές εκλογές όπου απεικόνιζε την ΠΑΣΠ και τους ηγέτες του χώρου ως ζόμπι που ξανάρχονται. Κι η αφίσα λοιδορήθηκε, κακώς φυσικά, όπως έδειξαν και τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης εκλογικής διαδικασίας.
Αλυσίδα προστασίας στον Σημίτη
Ήταν όλοι εκεί: Ο Σημίτης, ο Γ. Παπανδρέου, ο Βενιζέλος μέχρι και ο Ραγκούσης που λόγω της παρουσίας του διαγράφηκε από τη Διαμαντοπούλου(!). Ήταν ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ και άλλοι «αστέρες» του κρατικού συνδικαλισμού. Χαιρέτησαν όλα τα μνημονιακά κόμματα, αυτοπροσώπως ο Κούλης, ο Θεοδωράκης. Όλοι μαζί άκουσαν τη Φώφη να παρουσιάζει τις «θέσεις», τη γνωστή ακραία νεοφιλελεύθερη ατζέντα: Εθνική συνεννόηση, Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης, ΕΕ –Ευρώ –ΝΑΤΟ (όλα αυτά ως σύγχρονη «σοσιαλδημοκρατία») και ταυτόχρονα να υψώνει τοίχος προστασίας για τους πρώην, ιδιαίτερα για τον Σημίτη.
Κυρίως, την άκουσαν να κραυγάζει «Ε, ναι λοιπόν επιστρέψαμε» και αυτή η κραυγή να μην είναι μια υπερβολή, ένας βερμπαλισμός αλλά μια πραγματικότητα. Απρόσμενη, εφιαλτική αλλά πραγματικότητα που έχει την εξήγησή της. Τα «ντοκουμέντα» ψηφίστηκαν ομόφωνα και πλέον …το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ!
Αλήθεια επέστρεψαν;
Η επιστροφή δεν άρχισε τώρα, τυπικά άρχισε στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 όταν το απαξιωμένο και καταγέλαστο απομεινάρι του παλαιού, κραταιού ΠΑΣΟΚ παρουσίασε αξιοσημείωτη άνοδο. Στην πραγματικότητα ξεκίνησε την επομένη του δημοψηφίσματος όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε ένα αληθινό πραξικόπημα, που πέρασε αντουφέκιστο από μια Αριστερά η οποία ομφαλοσκοπούνταν. Ένα πραξικόπημα που δεν είχε μόνο άμεσες πολιτικές και οικονομικές συνέπειες άλλα έθεσε συνολικά την πολιτική ζωή στην τροχιά του «μονόδρομου»: Του μονόδρομου των μνημονίων, της ΕΕ του ευρώ, της κατάλυσης της δημοκρατίας, της διάλυσης της εργασίας.
Η νέα αυτή ατομική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα είναι αυτή που ζούμε, είναι η «κανονικότητα» των 2 τελευταίων χρόνων. Είναι πολύ λογικό οι «πιονέροι» αυτού του μονόδρομου, οι εκφραστές και υμνωδοί του να εξέλθουν των λαγουμιών, να αισθάνονται καθαροί και δικαιωμένοι!
Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε το ακατόρθωτο: από τον Γιωργάκη και τον Σημίτη μέχρι τον Παπαδόπουλο και τον Παναγόπουλο, ό,τι πιο άθλιο έχει αναδείξει η ελληνική πολιτική σκηνή να παραδίδεται στην κοινωνία όχι απλά άσπιλο και αμόλυντο αλλά και με το φωτοστέφανο του «τολμηρού», που «αψήφησε το πολιτικό κόστος», που «είδε το μέλλον». Θα ήταν άδικο εδώ που τα λέμε το αντίθετο, όσα «οραματίστηκαν» οι ογκόλιθοι αυτοί ο ΣΥΡΙΖΑ τα εφαρμόζει με συνέπεια.
Να του αναγνωρίσουμε φυσικά πως τα εφαρμόζει ταχύτερα, αποτελεσματικότερα και αναίμακτα. Η εφαρμογή της ίδιας πολιτικής, η αποδοχή πρωτοκλασάτων στελεχών του ΠΑΣΟΚ σε ηγετικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψαν την εικόνα, το δαχτυλοδεικτούμενο απομεινάρι έγινε ανερχόμενη πολιτική δύναμη.
Η επιστροφή δεν είναι απλά εκτίμηση, είναι και χειροπιαστή πολιτική πράξη. Η επανασυσπείρωση στελεχών και η σταθερή ανοδική πορεία στις δημοσκοπήσεις είναι η μια πλευρά. Η πιο σημαντική είναι η νεκρανάσταση των αλήστου μνήμης ΠΑΣΚΕ και ΠΑΣΠ (συχνά με άλλα ονόματα) που στις εκλογές στους χώρους εργασίας ή της νεολαίας καταγράφουν αξιοπρόσεκτα ποσοστά και με συνεχή ανοδική τάση. Εμφανίζονται δικαιωμένοι και τιμητές, το κρύο αστειάκι «…με ΠΑΣΟΚ - …με ΣΥΡΙΖΑ» ακουμπά στην μνήμη μεγάλου τμήματος του λαού.
Φυσικά, όλα αυτά εδράζονται σε κοινωνικές, τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται. Η σαρωτική επέλαση του κεφαλαίου διεθνώς οδηγεί σε απόγνωση μεγάλο τμήμα της κοινωνίας. Η αυταπάτη μιας «ανθρώπινης» διαχείρισης συναντά την απελπισία και αυτό το καθιστά πιο εύκολο η απουσία απάντησης από τη μεριά ενός μετώπου της ανατρεπτικής Αριστεράς.
Περιζήτητη νύφη
Αυτή η εικόνα μετατρέπει τη ΔΗ.ΣΥ σε «πολύφερνη νύφη» μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. Και οι δύο επίδοξοι νικητές των επόμενων εκλογών αναζητούν «στρατηγικό εταίρο», όχι μόνο γιατί όλοι κατανοούν πως είναι απίθανη η αυτοδυναμία καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει αλλά και η ΝΔ δεν καταγράφει κάποια δυναμική αλλά κυρίως γιατί κατανοούν πως η διαχείριση της κατάστασης, η εφαρμογή της κτηνώδους μνημονιακής πολιτικής –που το επόμενο διάστημα θα έχει αιχμή τη διάλυση κάθε έννοιας εργασιακού και συνδικαλιστικού δικαιώματος – απαιτεί ευρύτερες συμμαχίες που θα «θωρακίσουν» την εφαρμογή της από τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Στο εσωτερικό της ΔΗ.ΣΥ. διαμορφώνονται δυο διαφορετικές τάσεις: η … «αριστερή» (με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις…) με κύριο εκφραστή τον Παπανδρέου που επιζητά συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ και η «δεξιά»(εδώ λένε αλήθεια οι λέξεις...) με εκφραστή τον Βενιζέλο που ζητά επανάληψη της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ! Οι διαφορετικές αυτές στρατηγικές –πέρα από προσωπικές επιδιώξεις, όπως αποφυγή δικών – εκφράζουν και στρατηγικές επιλογές μερίδων του κεφαλαίου, στο εσωτερικό του οποίου ο ανταγωνισμός είναι σε παροξυσμό. Αυτό δημιουργεί μια εύθραυστη ισορροπία, αν θα αντέξει είναι ερώτημα.
Και η Αριστερά;
Αφορά την Αριστερά το θέμα, πέρα από το γενικό πολιτικό ενδιαφέρον για τη διάταξη και τον συσχετισμό των δυνάμεων; Την αφορά και πολύ μάλιστα! Αρχικά πρέπει να επισημανθεί πως δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Μετά το πραξικόπημα του 2015 και για δύο χρόνια είναι σε κατάσταση παράλυσης. Το χειρότερο, αντί να συγκεντρώσει τις δυνάμεις στην κατεύθυνση της απάντησης, της ανατροπής και – μέσα από αυτήν τη διαδικασία- της αντεπίθεσης έχει αποδοθεί σε εσωτερίκευση της ήττας με τις χειρότερες μνήμες ενδο-αριστερού εμφυλίου να επανέρχονται.
Για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που έκαναν κίνηση προς τα αριστερά, από το ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ (έστω και με την αυταπάτη τους), μετά την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ η απογοήτευση γίνεται μεγαλύτερη από την εικόνα αυτή. Η απωθητική εικόνα αγκαλιάζει κάθε τι που θυμίζει Αριστερά και στρώνει το δρόμο για την επιστροφή τους στο «μαντρί» του ΠΑΣΟΚ για τη μεγάλη πλειοψηφία και για ένα μικρό τμήμα την προσφυγή στο «καταφύγιο» του ΚΚΕ που «τα ΄λεγε», αλλά κλεισμένο στο καταφύγιό του ούτε εργαζόμενους, ούτε καταστάσεις επηρέασε. Αυτός ο κόσμος, αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είναι το μεγάλο στοίχημα.
Η αντικειμενική, εφιαλτική πραγματικότητα θα ξαναθέσει το ζήτημα της ανατροπής, το ζήτημα της σύγκρουσης. Η Αριστερά θα πρέπει με την πρακτική της στο κίνημα, με την παρουσίαση ενός προγράμματος πάλης για τη σωτηρία του λαού αλλά και με μια πειστική (από άποψη προοπτικής αλλά και επάρκειας δυνάμεων) πολιτική πρόταση να ξανακερδίσει αυτόν τον κόσμο. Έργο δύσκολο, ας συνυπολογίσουμε τη δικαιολογημένη δυσπιστία του.
πηγή: kommon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου