Άγρια απεργία στη Στοκχόλμη, Ανταπόκριση από τη Σουηδία, του Δημήτρη Νικολάου

Reno Norden vill fortsatt dumpa lönerna – Stockholms sophämtare säger upp sig

Αν τα νέα από το μέτωπο της ταξικής πάλης είναι από μια χώρα που επικρατεί η εργασιακή ειρήνη και αποτελούσε παγκόσμιο πρότυπο του κοινωνικού κράτους και του κράτους δίκαιου στον καπιταλιστικό κόσμο τότε αυτές οι ειδήσεις μπορούν να έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αν γίνει ανάλυση τους και βγουν συμπεράσματα να χαραχτούν τακτικές και στρατηγικές για τις επόμενες μάχες. Γιατί το μέτωπο μπορεί να είναι ένα αλλά οι εστίες των μαχών αμέτρητες.


 Η έκβαση της ιστορικής αναμέτρησης μεταξύ των ανθρώπων της μισθωτής εργασίας που παράγει και της τάξης που κατέχει και διαχειρίζεται το κεφάλαιο εξαρτάται και από την επίδραση που θα έχει το αποτέλεσμα της κάθε μάχης.

Ο σουηδικός καπιταλισμός, πρότυπο για κάθε είδους ρεφορμιστική δύναμη του πλανήτη, στήριξε την ανάπτυξη του στην εκμετάλλευση των  πρώτων υλών (μεταλλεύματα κυρίως) και την βαριά βιομηχανία γύρω από αυτά, την «ουδετερότητα» στην εξωτερική πολιτική σε έναν διπολικό κόσμο ως πολιτική γραμμή που έκανε πολύ καλό στις πωλήσεις και μεγαλούργησε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μια καταρτισμένη και μορφωμένη εργατική τάξη.

Όταν ένας καπιταλισμός για να χαρακτηρισθεί ανεπτυγμένος έπρεπε να έχει μία αυτοκινητοβιομηχανία στις γραμμές του η χώρα με τα 8,5 εκατομμύρια κατοίκους είχε δύο και τις συμπλήρωνε και με αεροπορική βιομηχανία! Τα κέρδη τεράστια, όσο τεράστιες και οι επιχειρήσεις της (στην κορυφή της τεχνολογίας πάντα), που επέτρεπαν από τη μια μεριά οικοδόμηση κοινωνικού κράτους για την εμπέδωση της κοινωνικής ειρήνης και από την άλλη αποδοχές και εργασιακό περιβάλλον στους εργαζόμενους που να αποδίδει τα μέγιστα στο επίπεδο παραγωγής.

 Και φυσικά ανάπτυξη όλων των μηχανισμών ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης και καταστολής των εργατικών «ανησυχιών» μέσα από εργατικούς νόμους δήθεν συναίνεσης και αφομοίωσης που όμως λειτουργούσαν καλά με τη συμβολή της εργατικής αριστοκρατίας που ήλεγχε τα συνδικάτα, τους άφθονους πόρους αλλά και σκληρών μηχανισμών όπως το εργασιακό δικαστήριο. Ένα δικαστήριο όπου μπορούν να προσφύγουν εργαζόμενοι και εργοδότες για τη λύση οποιασδήποτε διαφωνίας τους ακόμη και μονομερώς, με ευρείες αρμοδιότητες και υποχρεωτικές αποφάσεις.

Πέρασε ο καιρός, κατέρρευσε ο διπολικός κόσμος και ο σουηδικός καπιταλισμός αφού πέρασε βαθιά κρίση προσαρμογής (τραπεζική, φούσκας ακινήτων και χρηματιστηριακή) πολλά χρόνια πριν τους άλλους, προσαρμόσθηκε, φόρεσε το νεοφιλελεύθερο κουστούμι του, διεύρυνε τη δράση του κεφαλαίου με ευρείες ιδιωτικοποιήσεις σε όλους τους τομείς, ρήμαξε εργατικές απολαβές, συντάξεις και εργατικά δικαιώματα και μπήκε στην νέα εποχή.

Έτσι ερχόμαστε στο θέμα μας.

 Η αποκομιδή των σκουπιδιών στο δήμο της Στοκχόλμης ιδιωτικοποιημένη, με δύο εταιρείες 55% και 45% αντίστοιχα να έχουν αναλάβει όλο το έργο. Εδώ και δέκα μέρες οι εργαζόμενοι στη μεγαλύτερη κατέβηκαν σε απεργία. «Άγρια απεργία» κατά το νόμο και κατά τα ΜΜΕ. Όχι γιατί δεν αποφάσισαν με συνέλευση πλειοψηφικά αλλά γιατί μόνο το κλαδικό συνδικάτο μπορεί να αποφασίσει απεργία.

Αιτία της απεργίας η απόφαση της εργοδοσίας, Reno Norden, με τη νέα σύμβαση εργασίας να μειώσει τους μισθούς (500-1000 ευρώ) και να αυξήσει τον χρόνο εργασίας με πρόσχημα τα άσχημα οικονομικά της αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα να αυξήσει την κερδοφορία της. Οι εργαζόμενοι αρνούνται τις προτάσεις δεχόμενοι μικρές μειώσεις της τάξης του 5%. Με μεγάλη πλειοψηφία οι οδηγοί, χωρίς την κάλυψη του συνδικάτου μεταφορών κατεβαίνουν σε απεργία.

Η εταιρία απαιτεί την παράδοση της τεχνογνωσίας από τους εργαζόμενους για να βάλει σε κίνηση απεργοσπαστικό μηχανισμό γεγονός που αρνούνται να κάνουν οι εργαζόμενοι. Τα σκουπίδια συσσωρεύονται.

 Η εταιρεία αποδέχεται την αντιπρόταση των εργαζομένων με αύξηση όμως του χρόνου εργασίας 25-30%. Οι εργαζόμενοι απορρίπτουν την πρόταση και συνεχίζουν την απεργία χωρίς την κάλυψη του συνδικάτου μεταφορών. Η εργοδοσία προσφεύγει στο εργασιακό δικαστήριο για να βγάλει τις κινητοποιήσεις παράνομες και καταχρηστικές και να επιβληθούν πρόστιμα.



Οι εργαζόμενοι δεν κάμπτονται. Το συνδικάτο «διαπραγματεύεται», η εργοδοσία επιμένει ότι οι μισθοί είναι πολύ υψηλοί για τα σημερινά δεδομένα και στηρίζονται σε «αναχρονιστικές αξίες και παραδοχές» της δεκαετίας του '70! Ο δήμος τάσσεται στο πλευρό της εργοδοσίας. Οι εργαζόμενοι στην ανταγωνιστική εταιρεία κατεβαίνουν σε απεργία συμπαράστασης γιατί καταλαβαίνουν ότι θα έρθει και η σειρά τους.

Η εταιρεία χρησιμοποιεί όλους τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς (απεργοσπάστες, ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, άλλες εταιρείες καθαριότητας), τα ΜΜΕ συνδράμουν στην προσπάθεια δημιουργίας κλίματος. Μπροστά στον κίνδυνο επιβολής υποχρεωτικής διακοπής των κινητοποιήσεων τους και υποχρεωτικής επιστροφής στην εργασία από το εργασιακό δικαστήριο σημαντικό μέρος των απεργών δηλώνουν αυτοαπόλυση(!) σε τέτοιο ενδεχόμενο ως έσχατο μέσο εκβιασμού της κατάστασης.

Το δικαστήριο βγάζει την απεργία παράνομη και καταχρηστική και απαιτεί από τους εργαζόμενους να παραμείνουν στην εργασία τους μέχρι τη λήξη της σύμβασης τους! Νομικοί κύκλοι καταγράφουν το γεγονός ως πρωτοφανές στα χρονικά των εργατικών αγώνων. Η εργοδοσία απειλεί με πρόσθετες απαιτήσεις αποζημίωσης. Οι εργαζόμενοι δεν υποκύπτουν στον εκβιασμό. Ο αγώνας συνεχίζεται…

Μια μάχη του ταξικού πολέμου χάνεται μόνο από τις ενέργειες του νικητή ή και από αυτές του ηττημένου; Φτάνει η συνείδηση του κοινωνικού ρόλου, της αξίας της εργασίας και των εργασιακών γνώσεων τους που τροφοδοτούν την εργατική τους περηφάνια και αυτή με τη σειρά της την αγωνιστική παλικαριά τους για να φέρει τη νίκη; Μήπως είναι απαραίτητα αλλά όχι και ικανά γι’ αυτή;

Μπορεί ένα πρωτοπόρο τμήμα όπως οι οδηγοί (ένα τμήμα τους) απορριμματοφόρων της Στοκχόλμης να νικήσουν μόνοι τους την εργοδοσία, χωρίς την σύμπραξη των άλλων εργαζομένων στην καθαριότητα όχι μόνο στην Στοκχόλμη αλλά και σε όλη τη χώρα; Η συνδικαλιστική πολυδιάσπαση στον ίδιο εργασιακό χώρο είναι καθοριστική στο να αλωνίζει η εργοδοσία γεγονός που θα είχε αποφευχθεί από την ύπαρξη ενιαίου ταξικού συνδικάτου και πόσο αυτό είναι εύκολο στις υπάρχουσες συνθήκες;

Σε συνθήκες πολλών και βαθιών ηττών των εργαζομένων για δεκαετίες, υπόβαθρο μιας τραυματικής «εργασιακής ειρήνης» που στηρίζεται όχι σε μια συναίνεση δια των παροχών αλλά δια της πολυδιάσπασης των μισθών σε κλίμακες, τις πολλαπλά διαφορετικές εργασιακές συνθήκες, τον καταιγισμό ιδεολογικής, πολιτικής, πολιτισμικής, ηθικής πλύσης εγκεφάλου και δημιουργίας πλαστής συνείδησης, πόσο εύκολο ή καλύτερα πόσο εφικτό είναι να ξαναπιαστεί το νήμα των ταξικών νικηφόρων αγώνων από την αρχή;

Ίσως αυτό να αποτελεί και την αχίλλεια πτέρνα των εργαζομένων και των μαχών τους.

Αν η μάχη/αγώνας των οδηγών γινόταν με άλλη μορφή. Μπροστά στην ασυδοσία της εργοδοσίας να μην σεβαστεί την υπάρχουσα σύμβαση, να την αλλάξει εξασφαλίζοντας τα κέρδη που επιθυμεί οι εργαζόμενοι κινητοποιούνταν με την σειρά τους και πρόβαιναν στην αυτοδιαχείριση της εταιρείας με άμεση προβολή του μειωμένου κόστους για τους δημότες της Στοκχόλμης ποια θα ήταν η έκβαση;

Αν η μάχη τους γινόταν μάχη ευρέων εργατικών και πολιτικών δυνάμεων ποια θα ήταν η τελική κατάληξη; Αν…

Δυστυχώς στις υποθέσεις αυτές, απάντηση κανείς δεν μπορεί να δώσει προς το παρόν. Έτσι κι αλλιώς γιατί αυτή η μορφή αποκλείεται όχι μόνο από τους ιδίους τους εργαζόμενους αλλά και από τις ηγεσίες τους.

Υπάρχουν άλλοι τρόποι/μορφές και ποιες που πρέπει να ανακαλύψουν ξανά οι εργαζόμενοι πέρα από τους καθιερωμένους απέναντι στην βία που εξαπολύεται εναντίον τους για το δικαίωμα αξιοπρεπούς ζωής και πώς θα συμβάλουν στην δημιουργία μια διαφορετικής κοινωνίας;

πηγή: kommon.gr