Το αστικό πολιτικό-κομματικό σύστημα, αυτό που εξασφαλίζει τη δυνατότητα διακυβέρνησης, εξαιρετικά σημαντικό σε χώρες σαν την Ελλάδα, που δε διαθέτουν κρατικό μηχανισμό ικανό να λειτουργεί ανεξάρτητα από την κυβερνητική λειτουργία, υπέστη ισχυρούς κλονισμούς στη διάρκεια των οχτώ μνημονιακών χρόνων, αναδιατάχθηκε σε μεγάλο βαθμό, όμως δεν μπορούμε να πούμε ότι υπέστη τεκτονικό σεισμό, όπως κάποια στιγμή ισχυρίστηκαν διάφοροι (απ' αυτούς που εμφανίζονται ως επαναστάτες, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά γεωργοί του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, φορείς της παλιάς ρεβιζιονιστικής θεωρίας της βαθμιαίας μετάβασης στον σοσιαλισμό, μέσω της κατάκτησης θέσεων και της ηγεμονίας στο αστικό κράτος).
Ας θυμηθούμε εν τάχει τους βασικότερους σταθμούς αυτής της οχτάχρονης πολιτικής και κοινωνικής διαδρομής.
Το 2009, με την κρίση να έχει χτυπήσει τον ελληνικό καπιταλισμό, ο Κ. Καραμανλής στην πραγματικότητα αποδρά από την κυβερνητική εξουσία και την παραδίδει στον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος διακηρύσσει ότι «λεφτά υπάρχουν» και τάζει στον ελληνικό λαό ότι θα ζήσει «ζωή χαρισάμενη».
Πριν κλείσει τρίμηνο στην εξουσία, ο Παπανδρέου βρίσκεται αντιμέτωπος με τις σιδερένιες αναγκαιότητες της διαχείρισης της κρίσης. Πετάει στα σκουπίδια τις υποσχέσεις του και αρχίζει να νομοθετεί αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα. Πάνω στο εξάμηνο, αναγκάζεται να προσφύγει στον μηχανισμό «στήριξης», που άρον-άρον έστησαν οι ιμπεριαλιστικές χώρες στην Ευρώπη, καλώντας ως βασικό τεχνικό σύμβουλο το ΔΝΤ, δοκιμασμένο στην επιβολή συνταγών σκληρής λιτότητας και μεταρρυθμίσεων κινεζοποίησης σε χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου.
Η εργατική τάξη αντιδρά με 24ωρες απεργίες, αυστηρά ελεγχόμενες από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Αργότερα εμφανίζεται και το κίνημα των «αγανακτισμένων», ένα μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας, γεμάτο αυταπάτες, ανοιχτό στην πολιτική σπέκουλα από διάφορες κατευθύνσεις.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου παραπαίει. Οχι όμως και το σύστημα. Ο Παπανδρέου είναι έτοιμος να μοιραστεί την εξουσία με τον Σαμαρά από τον Ιούνη του 2011. Ο Σαμαράς, που το παίζει αντιμνημονιακός (με τα «Ζάππεια») πιέζεται να συγκυβερνήσει, αλλά αρνείται. Ο Παπανδρέου σέρνεται μέχρι τον Νοέμβρη του 2011. Τότε τον «τελειώνουν» η Μέρκελ με τον Σαρκοζί σ' ένα δείπνο στις Κάννες, παρουσία και του Βενιζέλου. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα προσπαθεί να μείνει στο πολιτικό παιχνίδι βάζοντας πρωθυπουργό σε μια συμμαχική κυβέρνηση κάποιον «κηπουρό» του. Δεν του το επιτρέπουν. Τον παραμερίζουν και κάνουν πρωθυπουργό έναν πρώην υποδιοικητή της ΕΚΤ, τον Παπαδήμο, που τον στηρίζει μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ. Αυτή η πλειοψηφία ψηφίζει το δεύτερο Μνημόνιο. Από τη ΝΔ φεύγει ένας σημαντικός αριθμός βουλευτών και ο Καμμένος, που ο Καραμανλής τον είχε κάνει υφυπουργό Ναυτιλίας μόνο για μερικούς μήνες, βρίσκεται ξαφνικά επικεφαλής ενός αντιμνημονιακού κόμματος της «λαϊκής Δεξιάς» (Ακροδεξιάς δηλαδή). Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα του 4%, είναι φανερό ότι φουσκώνει, γεγονός που καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις.
Ο Σαμαράς φοβάται τη γρήγορη φθορά της ΝΔ και πιέζει να γίνουν γρήγορα εκλογές. Δεν έχει άδικο ως προς τους φόβους του. Τον Μάη του 2012 ο κοινοβουλευτικός χάρτης αλλάζει άρδην. Η ΝΔ δεν πιάνει ούτε 19%, ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται δεύτερος με κάτι λιγότερο από 17%, το ΠΑΣΟΚ τρίτο με 13%, το ΛΑΟΣ μένει εκτός Βουλής, ο Καμμένος αγγίζει το 11%, οι… αντιμνημονιακοί νεοναζί μπαίνουν ορμητικά στη Βουλή με σχεδόν 7% και ο Κουβέλης τσιμπάει ένα… σεμνό 6%. Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να μπει σε κυβέρνηση συνεργασίας, ο Κουβέλης φυλάγεται και κάνει το ίδιο, σε σαράντα μέρες έχουμε νέες εκλογές. Ο κίνδυνος της «ακυβερνησίας» ανεβάζει τη ΝΔ στο 30% και τον ΣΥΡΙΖΑ στο 27%. Ο νέος δικομματισμός έχει μόλις γεννηθεί. Το ΠΑΣΟΚ συγκρατιέται στο 12,3%, ο Καμμένος πέφτει στο 7,6%, ο Κουβέλης μένει στα ίδια, το ίδιο και οι νεοναζί, την πληρώνει κυρίως ο Περισσός (χάνει περίπου τη μισή εκλογική του δύναμη) και τα εκτός Βουλής κόμματα.
Σχηματίζεται συμμαχική κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, που συνεχίζει αταλάντευτα τη σκληρή μνημονιακή πολιτική. Ο Κουβέλης βρίσκει κάποια στιγμή την ευκαιρία να «δραπετεύσει», μπας και καταφέρει να σώσει την παρτίδα. Σύντομα θα διαπιστώσει ότι η ζωή της ΔΗΜΑΡ ως αυτόνομου κοινοβουλευτικού κόμματος τέλειωσε.
Οι 24ωρες απεργίες αρχίζουν να αραιώνουν, το κίνημα των «αγανακτισμένων» έκλεισε τον κύκλο του και οι λίγες προσπάθειες νεκρανάστασής του δεν αποδίδουν. Η απογοήτευση και η ηττοπάθεια απλώνονται στα εργαζόμενα κοινωνικά στρώματα που πλέον δέχονται τα χτυπήματα χωρίς καν τις ενστικτώδεις αντιδράσεις της πρώτης μνημονιακής περιόδου. Ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός, όμως, καλά κρατεί. Το κίνημα πέφτει, αλλά ανεβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι ευρωεκλογές του 2014 πιστοποιούν ότι είναι πλέον η πρώτη δύναμη. Περνά τη ΝΔ κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες. Οι νεοναζί σκαρφαλώνουν στην τρίτη θέση, το ΠΑΣΟΚ (με το κατασκεύασμα της Ελιάς) μετά βίας πιάνει το 8%, ενώ το νεοκατασκευασθέν (για να μαζέψει τις διαρροές από το καταρρέον ΠΑΣΟΚ) Ποτάμι παίρνει 6,6% και εισέρχεται ελπιδοφόρα στην αστική πολιτική κονίστρα.
Η συγκυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων εγκαταλείπεται από τους ιμπεριαλιστές δανειστές, που πλέον περιμένουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αδυνατεί να εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Δεκέμβρη του 2014 και στις εκλογές του Γενάρη του 2015 γίνεται αυτό που άλλοτε θ' αποτελούσε μεγάλη έκπληξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει με πάνω από 36%, η ΝΔ δεν πιάνει ούτε το 28%, το ΠΑΣΟΚ παίρνει λιγότερο από 5%, το ίδιο και ο Καμμένος που όμως περνά το ΠΑΣΟΚ, οι νεοναζί στρογγυλοκάθονται στην τρίτη θέση με περίπου 6,3% (το αίμα του Παύλου Φύσσα δε «συγκίνησε» τους ψηφοφόρους τους, όπως είχε γίνει και στις ευρωεκλογές), ενώ τους ακολουθεί το Ποτάμι που ξεπερνά οριακά το 6%.
Οι Τσιπραίοι έχουν από πριν έτοιμη τη συγκυβέρνηση με τον Καμμένο. Επί ένα εξάμηνο παίζουν το θέατρο της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και της «δημιουργικής ασάφειας», φτάνουν μέχρι το έσχατο σημείο πολιτικής αγυρτείας να οργανώσουν ένα κάλπικο δημοψήφισμα και στο τέλος υπογράφουν το τρίτο Μνημόνιο. Με τις ευλογίες της Μέρκελ κάνουν αιφνιδιαστικά εκλογές τον Σεπτέμβρη του 2015, ξαναπαίρνουν την πρώτη θέση, αλλά για πρώτη φορά έχουμε τόσο μεγάλη αποχή (43,43%), που είχε καθαρά χαρακτήρα διαμαρτυρίας.
Δυο χρόνια και τέσσερις μήνες από τότε εξακολουθούν να κυβερνούν πολιτικά άνετα (παρέα με τον Καμμένο, που μόλις διασώθηκε) και κοινωνικά ανέφελα. Η διαμαρτυρία της αποχής έμεινε σ' αυτό το επίπεδο: διαμαρτυρία στις κάλπες. Δεν είχε κανένα κοινωνικό αντίκρισμα. Η ηττοπάθεια και η απογοήτευση εξακολούθησαν (και εξακολουθούν μέχρι σήμερα) να βαραίνουν την κοινωνική συνείδηση. Στο μεταξύ, το πολιτικό σκηνικό εξακολουθεί να αναδιατάσσεται. Η ΝΔ συνέρχεται, το ΠΑΣΟΚ μαζεύει τα μπάζα του (Γιωργάκης Παπανδρέου, Ποτάμι) σε νέο κόμμα, ο Καμμένος ίσως να μην καταφέρει να μπει στην επόμενη Βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει την ευκαιρία να πάει την εκλογή στο «μπάρα-μπάρα».
Μέσα σε μια οχταετία είχαμε τόσο θεαματικές αλλαγές στο αστικό πολιτικό σκηνικό όσες δεν είχαμε τα προηγούμενα τριάντα χρόνια. Ο ελληνικός λαός ποτέ δεν αποδέχτηκε τη μνημονιακή πολιτική, όμως και ποτέ δεν κατάφερε να την αντιμετωπίσει στο πεδίο της ταξικής πάλης. Αυτή η συνεχής αναδιάταξη του κοινοβουλευτικού πολιτικού σκηνικού, ο Μινώταυρος που έφαγε τόσους αστούς πολιτικούς πρώτης γραμμής (Καραμανλή, Γ. Παπανδρέου, Σαμαρά, Κουβέλη, Καρατζαφέρη), αν δει κανείς τα πράγματα από τη σκοπιά της ταξικής πάλης, είναι μια απόδειξη της πολιτικής αδυναμίας του προλεταριάτου να κινηθεί με ταξική αυτονομία. Αναζητά λύση σε κυβερνητικές πολιτικές, που όλες έχουν σαφέστατο αστικό πρόσημο, ενώ ζητούμενο είναι η ταξική πολιτική, που θα έρθει σε ρήξη με σύμπαντα τον αστικό κόσμο.
Πέτρος Γιώτης
ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 5 ΓΕΝΑΡΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου