Το μήνυμα της Λαϊκής Συνέλευσης για την επέτειο της επανάστασης του 1821

ΟΠΩΣ ΤΟ  ’21

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟ

ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ,

ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Η ελληνική επανάσταση του 1821 εκδηλώθηκε  στα πλαίσια των ευρωπαϊκών λαϊκών εξεγέρσεων και επαναστάσεων εκείνης της εποχής που συγκλόνιζαν ολόκληρη σχεδόν την ευρωπαϊκή ήπειρο. Η αφύπνιση των λαϊκών τάξεων που διεκδικούσαν στοιχειώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα απέναντι στις απολυταρχίες και τις ελέω θεού «φωτισμένες δεσποτείες», βρήκαν το λαό μας στη φάση της πρώτης του διαμόρφωσης και εθνικής του συγκρότησης. Η ελληνική επανάσταση που προετοιμαζόταν χρόνια, διεκδίκησε για όλους τους υπόδουλους λαούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ίσα δικαιώματα και ελευθερίες απέναντι στον τύραννο Σουλτάνο, όπως άλλωστε αναφέρει  και στον Θούριο ο Ρήγας Φεραίος

« Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί, Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή, Για την ελευθερίαν, να ζωσωμεν σπαθί, πως είμαστ’ αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθεί»

Οι εξεγερμένοι πρόγονοί μας τρεις φορές μέχρι την επίσημη ίδρυση του ελληνικού κράτους, σε συντακτικές συνελεύσεις έγραψαν και ψήφισαν συντάγματα που απηχούσαν τους καημούς και τις προσδοκίες του λαού. Γενική ισότητα. Καθολικό δικαίωμα ψήφου.  Θρησκευτικές και πολιτικές ελευθερίες. Άσυλο για τους κατατρεγμένους όλου του κόσμου.


Τι κι’ αν η επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων της εποχής σε πλήρη συνεργασία με τα ντόπια τσιράκια τους έβαλαν φρένο, αντέστρεψαν αυτές τις προσδοκίες. Η θέληση των εξεγερμένων ελλήνων ήταν ξεκάθαρη. Αλλά δυστυχώς και αυτή τη φορά την ιστορία την έγραψαν οι νικητές.

Σήμερα σχεδόν διακόσια χρόνια μετά, η ιστορία μοιάζει να γυρίζει πίσω στις πιο σκοτεινές σελίδες. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Η.Π.Α.-Ε.Ε.) αφού αιματοκύλισαν τις γειτονικές περιοχές και τους λαούς, δεν βρίσκουν παρά μόνο μια κουβέντα συμπάθειας (!) (ή υποκρισίας ) να πουν για τα εκατομμύρια των προσφύγων που ξερίζωσε βίαια η εγκληματική τους πολιτική από τις πατρίδες τους. Παράλληλα με αυτή την υποκρισία, στήνουν –μαζί και η δική μας κυβέρνηση- φράχτες μετατρέποντας το Αιγαίο Πέλαγος σε υγρό τάφο για χιλιάδες ανθρώπους ,ακόμα και σε μωρά παιδιά που δεν πρόλαβαν να παίξουν, να μεγαλώσουν, να ερωτευτούν και να δημιουργήσουν.

Διαμορφώνουν την Ευρώπη φρούριο και την Ελλάδα φυλακή για κάθε ανθρώπινη ψυχή που αναζητάει απεγνωσμένα ένα καλύτερο μέλλον. Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ένωση του κεφαλαίου και των δολοφόνων, η ένωση των ιμπεριαλιστών. Καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει ο λαός μας με αυτή τη δολοφονική συμμορία. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι ξεκάθαρο ότι χωρίς ρήξη και έξοδο από αυτή τη φυλακή των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων δεν μπορεί να υπάρξει κανένα μέλλον.

Για όλους εμάς, οι γιορτές και οι επέτειοι τότε έχουν μόνο σημασία, όταν πιάνουν το νήμα από τους αγώνες του παρελθόντος και το συνδέουν με τις σύγχρονες προσδοκίες.

Και η πάλη για ελευθερία, δημοκρατία, σύγχρονα ανθρώπινα  δικαιώματα για όλους ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, εθνικής καταγωγής, είναι η μόνη πάλη που δίνει νόημα στις επετείους του παρελθόντος, τις αναγεννάει  και τις κάνει μάχιμο παρόν για τον εργαζόμενο άνθρωπο.

Γιατί όπως έλεγε και ένας άλλος λαϊκός ήρωας «…  Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»

Σαν Λαϊκή Συνέλευση θεωρούμε πως σήμερα περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να δοθεί ένα καινούριο νόημα στην επέτειο της επανάστασης του 1821. Ένα νόημα που έχει να κάνει ακριβώς με την σημασία της οργάνωσης της πάλης, της εξέγερσης. Δύο αιώνες πριν μια χούφτα άνθρωποι, ενάντια σε θεούς και δαίμονες, ενάντια στην Ιερά Συμμαχία της εποχής, δεν θεώρησαν ότι έπρεπε να μετρήσουν τον «συσχετισμό» πριν πραγματοποιήσουν την αποκοτιά τους. Αντίθετα, «με τον καιρό να ‘ναι κόντρα» αποφάσισαν να πάρουν τη ζωή τους αλλιώς.

Ας μας λένε λοιπόν ότι οι επιλογές τους είναι μονόδρομος. Εμείς θα συνεχίσουμε να φωνάζουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος από τη σημερινή βαρβαρότητα. Μια κοινωνία διαφορετική από αυτή που θέλει για μας το κεφάλαιο, οι τράπεζες, η κυβέρνηση. Ο καπιταλισμός δεν είναι το τέλος του δρόμου. Αντίθετα ο δρόμος ο δικός μας, ο δρόμος της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας του λαού μας και των λαών όλου του κόσμου, περνάει από τους αγώνες για την ανατροπή των πολιτικών που επιβάλλονται από Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. και κυβέρνηση. Για να πάρουμε πίσω τις ζωές μας, να πάρουμε πίσω ότι μας ανήκει.