Σπύρος Καβακόπουλος: Με αφορμή την 25η Μαρτίου

Η σημαία έξω από το σπίτι μου.

Χαίρομαι τελευταία που πολλοί άρχισαν να μιλούν για πατρίδα, ξεθάρρεψαν και δεν ντρέπονται να το λένε.
 
Όμως τι είναι η πατρίδα μας; Είναι μόνο αυτά του ωραίου ποιήματος του Ιωάννη Πολέμη ή είναι κι άλλα, που τότε δεν μπορούσε να φανταστεί; 
 
Όμορφο, η σχέση με την πατρίδα, αλλά όχι μόνο για μας, αλλά για κάθε λαό. Όμορφες οι ιδιαιτερότητες της κάθε πατρίδας, μέσα από τη γλώσσα, τραγούδια, ήθη και έθιμα κ.α.. Ιδιαιτερότητες που κάνουν όμορφο τον κόσμο μας και που πρέπει να κρατηθούν για να μην γίνουμε διεθνιστικός κιμάς.
Εμείς όμως θέλουμε πατρίδα ή κιμά; 


Η καλή μας ποιήτρια Κική Δημουλά λέει : « Η μητρική γλώσσα είναι η ταυτότητα μέσω της οποίας πιστοποιείται η πατρίδα μας». Άραγε προστατεύουμε τη γλώσσα - την πατρίδα μας; Waw (ουάου) λένε πολλοί όπως και ο Βαρουφάκης αντί το Πω πω…, Ιούλης λένε όπως και ο πρωθυπουργός, αντί για το Ιούλιος. Λες και τον Ιούλιο Καίσαρα τον λέγανε Ιούλη (για ποιο «δημοκρατικά» άκουσα να τον λένε και Γιούλη).

Η γραφή είναι μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, αφού μέσα απ’ αυτήν απεικονίζεται η ιστορία των λέξεων του τόπου μας. Εμείς τι κάνουμε; Στο γαλάζιο φόντο των ευρωπαϊκών συνεντεύξεων τύπου, οι ξένοι έχουν στη γλώσσα μας την ονομασία της ομάδας π.χ. Ευρωομάδα, Ομάδα Βρυξελλών, εμείς ως ξενόδουλοι, αριστεροί και δεξιοί, καθιερώσαμε τις ονομασίες Eurogroup, Brussels Group.
Μουσείο Ακρόπολης, μαθητές σχολείων φωνασκούν και το μα….κα να κυριαρχεί ως ήχος στις αίθουσες. Κανένας σεβασμός στην ιστορία - πολιτισμό μας.

Τι να πρωτοπεί κανείς. Κατακλύζομαι απ’ ένα ισοπεδωτικό λαϊκισμό, που με κάνει να νοιώθω βαθιά ταπεινωμένος ως πολίτης και Έλληνας. 

Πάλι καλά που κάποιοι ξεθάρρεψαν να μιλούν για πατρίδα, ελληνικό πολιτισμό και να βάζουν σημαία στα σπίτια τους, αρκεί αυτό να μην γίνεται από ξενοφοβία, αλλά από σεβασμό και αγάπη για την πολιτιστική μας κληρονομιά.