΄Η πληρώνεις το τίμημα ή επαναστατείς

Σκηνή πρώτη: Εκατοντάδες πρόσφυγες φωνάζουν να ανοίξουν τα σύνορα στην Ειδομένη. Δύο από αυτούς αυτοπυρπολούνται. Λίγες μέρες πριν, ορισμένοι γεύτηκαν την «περιποίηση» των μπάτσων της ΠΓΔΜ, όταν τόλμησαν να περάσουν τα σύνορα παράνομα. Αποτέλεσμα: σπασμένα χέρια και μώλωπες σε όλο τους το σώμα. Ολοι οι παραπάνω ανήκουν στους «τυχερούς» που δεν πνίγηκαν στο Αιγαίο, όπως οι 590 «άτυχοι» που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα φουρτουνιασμένα νερά του το 2015 (σε σύνολο περισσότερων από 3.500 μεταναστών που την ίδια περίοδο πνίγηκαν στη Μεσόγειο).

Σκηνή δεύτερη: Συρία, Χομς, Δεκέμβρης 2015. Οι τελευταίοι αντικαθεστωτικοί μαχητές εγκαταλείπουν την πόλη, μετά από τεσσεράμισι χρόνια πολέμου και πάνω από τρία χρόνια ολοκληρωτικού αποκλεισμού, που μετέτρεψε την τρίτη σε μέγεθος πόλη της Συρίας σε μια ερειπωμένη πόλη φάντασμα. Από τους 1.5 εκατομμύριο κατοίκους της απέμειναν λιγότεροι από τέσσερις χιλιάδες. Ολο αυτό το διάστημα, σκοτώθηκαν πάνω από 2.200 άτομα. Λίγοι σε σύγκριση με τους περισσότερους από 250 χιλιάδες νεκρούς (μεταξύ τους πάνω από δέκα χιλιάδες παιδιά) του φονικού πολέμου που εξακολουθεί να διεξάγεται στη Συρία.


Σκηνή τρίτη: Οι κραυγές και τα ουρλιαχτά των επιβατών του διεθνούς αερολιμένα των Βρυξελλών και του Μετρό της πόλης, μερικές δεκάδες μέτρα από τα κεντρικά γραφεία της Κομισιόν και του Ευρωκοινοβουλίου, ακούστηκαν σε όλη την Ευρώπη. Η διπλή βομβιστική επίθεση με τουλάχιστον 34 νεκρούς και πάνω από 200 τραυματίες σόκαρε πολύ περισσότερο από τις εκατόμβες των θυμάτων της Συρίας ή τα εκατοντάδες πτώματα που ξέβρασε το Αιγαίο και η Μεσόγειος.

Τα μίντια της «πολιτισμένης» Δύσης ξόδεψαν πολύ περισσότερο χρόνο για μία επίθεση που -όσο αιματηρή κι αν ήταν- αποτελεί ψήγμα μπροστά σ’ αυτό που συμβαίνει στις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου»: Τη Συρία σήμερα, το Ιράκ και το Αφγανιστάν χθες, την Παλαιστίνη εις το διηνεκές.

Φρόντισαν έτσι να ανασκευάσουν αυτό που τόσο μονότονα επαναλαμβάνουν όταν οι βόμβες φτάνουν στο κατώφλι τους. Την υποκρισία περί «απόλυτης αξίας της ανθρώπινης ζωής». Υποκρισία, γιατί όλοι αυτοί θυμούνται την ανθρώπινη ζωή μόνο όταν χάνεται στις «πολιτισμένες» μητροπόλεις του δυτικού καπιταλισμού. Οταν πρόκειται για την ανθρώπινη ζωή που χάνεται στα συντρίμμια «τριτοκοσμικών» χωρών, που μαστίζονται από αιματηρούς πολέμους, χρόνια καταπίεση, φτώχεια ή σύγχρονη δουλεία, τότε δε σηκώνεται κουρνιαχτός, αλλά το θέμα ξεπετιέται με μερικές εικόνες στο γυαλί, που αποτυπώνουν στα γρήγορα και με χαρακτηριστική ψυχρότητα τα τεκταινόμενα, μέχρι να γίνουν συνήθεια και να μην αποτελούν καν είδηση.

Ας σκεφτούμε, όμως. Οταν ολόκληρες χώρες καταστρέφονται ή ζουν μέσα στην αθλιότητα, και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες όχι μόνο δεν περιθάλπονται αλλά αντιμετωπίζονται σαν εχθροί, σαν «εισβολείς», ή στην καλύτερη περίπτωση σαν κρέας για τα σύγχρονα καπιταλιστικά σκλαβοπάζαρα, πώς μπορούμε να σοκαριζόμαστε όταν οι βόμβες (ανεξάρτητα από το ποιος τις βάζει) σκάνε μέσα στις μεγαλουπόλεις της Δύσης;

Είναι γεγονός ότι οι βομβιστές που ανατινάχτηκαν στις Βρυξέλλες είναι «τρελαμένοι», όπως και οι διεστραμμένοι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, που φαίνεται να βρίσκεται πίσω από την επίθεση. Ποιος όμως ευθύνεται γι’ αυτή την «τρέλα»; Αν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν δεν γίνονταν φονικές επεμβάσεις, αν στη Συρία δεν στήριζαν οι ρώσοι ιμπεριαλιστές τον Ασαντ, που δολοφονούσε ασύστολα μπροστά στα μάτια μιας απαθούς «διεθνούς κοινότητας», αν στις χώρες της Αφρικής δεν κυριαρχούσε η εξαθλίωση, η αμορφωσιά και η καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών από την «πολιτισμένη» Δύση, αν οι πρόσφυγες και μετανάστες δεν αντιμετωπίζονταν σαν μιάσματα ή σύγχρονοι είλωτες, αν…, αν…, τότε δε θα υπήρχε χώρος για τέτοια φαινόμενα. Ομως η Ιστορία δε γράφεται με «αν».

Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι πίσω από το ματοκύλισμα των Βρυξελλών υπάρχουν άλλα απείρως μεγαλύτερα. Το πρώτο, είναι το τίμημα που πληρώνει η «πολιτισμένη» Δύση για τα δεύτερα και για τις πράξεις της απέναντι στην «απολίτιστη» Ασία και την «απολίτιστη» Αφρική. Οσο εξακολουθεί να υπάρχει ιμπεριαλισμός και καταπίεση, ματοκυλίσματα σαν το πρόσφατο στις Βρυξέλλες θα συνεχίζονται, ακόμα και αν το «Ισλαμικό Κράτος» εξολοθρευτεί, ακόμα κι αν οι φυλακές γεμίσουν με τους «τρελαμένους» τζιχαντιστές. Γιατί αυτοί θα ξαναγεννιούνται από τις υλικές συνθήκες, όπως τα μανιτάρια μετά τη βροχή.

Ούτε η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ούτε η αστυνομοκρατία θα σώσουν τις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις από τέτοιες επιθέσεις. Οπως δεν έσωσε τις Βρυξέλλες η αστυνομοκρατία που οδήγησε στη σύλληψη του θεωρούμενου ως εγκεφάλου της επίθεσης στο Παρίσι, Σαλάχ Αμπντεσλάμ. Αυτό δεν οφείλεται στο ότι «κάποιοι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους», όπως ισχυρίζονται τα παπαγαλάκια της «αντιτρομοκρατίας», αλλά στον ασύμμετρο χαρακτήρα αυτών των επιθέσεων και την αποφασιστικότητα των δραστών.

Η παθητικότητα και η υποταγή στους ισχυρούς, που έχει περάσει στους ευρωπαϊκούς λαούς, η απάθεια απέναντι στο δράμα των προσφύγων, για να μη μιλήσουμε για εχθρότητα που δυστυχώς διογκώνεται, κάνει ακόμα μεγαλύτερο το χάσμα ανάμεσα σ' αυτούς και στους λαούς των εξαθλιωμένων χωρών. Οσο δεν αντιδρούμε στα εγκλήματα που γίνονται κατ' εξακολούθηση, είμαστε συνένοχοι στα μάτια αυτών των λαών.

Τα κοινωνικά προβλήματα δεν λύνονται, όμως, μέσα από το γυαλί της τηλεόρασης ούτε στις κάλπες της απάτης. Λύνονται επαναστατικά. Διαφορετικά, θα συνεχίζουν να σέρνονται και να μολύνουν σα γάγγραινα τον ανθρώπινο πολιτισμό. Για να θυμηθούμε ένα πολύ επίκαιρο και εύστοχο απόφθεγμα του γερο-Κάρολου: «Οταν μια μεγάλη κοινωνική επανάσταση διαφεντέψει τα επιτεύγματα της αστικής εποχής, στην παγκόσμια αγορά και στις μοντέρνες παραγωγικές δυνάμεις, και τα υποτάξει στον κοινό έλεγχο των πιο προχωρημένων λαών, μονάχα τότε η ανθρώπινη πρόοδος θα πάψει να μοιάζει μ' αυτό το αποτρόπαιο ειδωλολατρικό ξόανο που δεν πίνει νέκταρ παρά μόνο μέσα από το κρανίο των σφαγιασμένων» (Καρλ Μαρξ, Οι μελλοντικές συνέπειες της βρετανικής κυριαρχίας στην Ινδία, 22.7.1853).

ΚΟΝΤΡΑ: ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 25 ΜΑΡΤΗ

πηγή:  eksegersi.gr