Σιωπητήριο για κάθε διαφορετική άποψη

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαναγιώτου.

Πολλά έχουν γραφεί για πρώην κομματικά μέλη που για διάφορους λόγους βρέθηκαν εκτός κόμματος. Κάποιοι διαγράφηκαν ή αποχώρησαν διαφωνώντας με την πολιτική θεωρώντας την καταστροφική και αποκλίνουσα απο τις Μαρξιστικές–Λενινιστικές αρχές. Άλλοι χαρακτηρίστηκαν κουρασμένοι και απογοητευμένοι που σταμάτησαν να πιστεύουν ότι η συμμετοχή τους στην οργανωμένη δράση θα έφερνε αποτελέσματα. Τέλος, μια άλλη κατηγορία βρήκε στέγη και αξιώματα στα αστικά κόμματα.

Κατά καιρούς, βλέπουμε διάφορα σχόλια και άρθρα γραμμένα από υποστηρικτές της ηγεσίας του ΚΚΕ, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν περάσει ποτέ απο τις γραμμές της οργανωμένης κομματικής ζωής. Με κείμενα γεμάτα «επαναστατικές» κορώνες, σε μια απόπειρα επίδειξης κομματικού πατριωτισμού, υπερασπίζονται μέχρι κεραίας την εκάστοτε γραμμή της κομματικής ηγεσίας και να προβαίνουν σε εύκολους συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς για όσους αντιδρούν στην πολιτική παρέκκλισης από τις Μαρξιστικές–Λενινιστικές αρχές του ΚΚΕ και αποχωρούν.

Μάλιστα, σε μια εκ του πονηρού γενίκευση, δημιουργούν συνειρμούς, με εκείνους που κατά σύμπτωση αποτελούσαν κάποτε ανώτερα καθοδηγητικά όργανα και έδωσαν «γη και ύδωρ» μέχρι που τελικά ενσωματώθηκαν στα αστικά κόμματα.

Πρόσφατα ένα τέτοιο άρθρο γράφτηκε από κάποιον απ’ τους πολλούς κομματικούς πατριώτες που «επαγρυπνούν» εξ αποστάσεως, έτοιμοι να κατατροπώσουν τους «εχθρούς του κόμματος» και της προοπτικής της λαϊκής εξουσίας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας λέει ότι όσοι αποχωρούν από το κόμμα το χρησιμοποιούν σαν εφαλτήριο ανάδειξης ή για να κάνουν τις δουλειές τους. Γενικεύοντας συλλήβδην και χωρίς να διαχωρίζει τις περιπτώσεις, αναφέρεται και στα επαγγέλματα όλων αυτών: είναι λοιπόν γιατροί, δικηγόροι, εργολάβοι και λοιποί κοινωνικοί και άλλοι λειτουργοί που αξιοποιούν την όποια πολιτική κουλτούρα απέκτησαν από το «λαϊκό πανεπιστήμιο του Περισσού» για να διακριθούν πλέον ως οι πιο αδίστακτοι καριερίστες και γενίτσαροι που υπηρετούν με συνέπεια τα αφεντικά τους και πολλά άλλα ωραία που δεν χρειάζεται να αναφερθούν για λόγους οικονομίας του κειμένου.

Απέναντι σε όλους αυτούς τους «οπορτουνιστές» αντιπαραβάλλεται η περίπτωση του Κώστα Κάππου ως του κομμουνιστή που διαφώνησε, αλλά τήρησε τίμια στάση, που αρνήθηκε δόξες και τιμές και παραιτήθηκε, δίχως καμία ιδιοτέλεια. Που μέχρι το τέλος, τιμούσε το ΚΚΕ ασκώντας την κριτική του, με θάρρος, αλλά και σεβασμό.

Κατά πρώτον, δόξες και τιμές δεν αποκτά κανένας στο κόμμα, ούτε πρέπει να έχει στο μυαλό του τέτοιους στόχους. Κατά δεύτερον, ο Κώστας Κάππος δεν παραιτήθηκε, αλλά διαγράφηκε όπως ο ίδιος τουλάχιστον λέει σε συνέντευξη που έδωσε στον δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο στις 18/11/1992 (περιοδικό «ΕΝΑ» τεύχος 47). Λέει λοιπόν ο Κώστας Κάππος: «Δεν είναι αποχώρηση. Διαγράφτηκα. Βεβαίως δεν μου ήταν δυνατόν να μείνω στην καθοδήγηση του ΚΚΕ και το ΚΚΕ όταν είδα ότι αλλάζει ο χαρακτήρας διαφοροποιήθηκα ... στη συνέχεια βέβαια, με διάφορα προσχήματα και δικαιολογίες, με διαγράψανε»

Και βέβαια ο Κώστας Κάππος δεν είχε καμία διαφωνία με την κομμουνιστική ιδεολογία, όπως και κάθε τίμιος κομμουνιστής που εκφράζει κάποια διαφωνία γιατί πιστεύει ότι υπερασπίζεται την ιδεολογία του αντιδρώντας στα αρνητικά φαινόμενα.

         Ο Κάππος και ο κάθε Κάππος διαφωνεί με την πολιτική της συγκεκριμένης κομματικής ηγεσίας και όχι με το κόμμα σαν κομμουνιστική ιδεολογία, την οποία δεν κατέχουν με συμβολαιογραφική πράξη, όπως είπε κάποιος, μόνο αυτοί που έχουν την σφραγίδα και τα σύμβολα του κόμματος.

Και κλείνω για τον Κώστα Κάππο με ένα ακόμα απόσπασμα που αφορά τα επαγγελματικά στελέχη στην ίδια τότε συνέντευξη «Εγώ πρώτα απ’ όλα πιστεύω πως δεν πρέπει να γίνονται επαγγελματικά στελέχη χωρίς να ξέρουν μια δουλειά για να βγάλουν το ψωμί τους. Αλλιώς είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον για να διατηρούνται έτσι στην ηγεσία και να αλλάζουν απόψεις, Πρέπει κάθε τέσσερα ή οχτώ χρόνια να αφήνουν το πόστο και να πηγαίνουν στην παραγωγή, κι αφού μείνουν εκεί κοντά στο λαό για ένα χρονικό διάστημα, να επανέρχονται στα όργανα».

Όσον αφορά την πολιτική κουλτούρα απο το λαϊκό Πανεπιστήμιο(!) του Περισσού   μαζί με το απαιτούμενο κύρος, που αποτελούν την προίκα για καριέρα στο σύστημα, μπορεί να θέσει ο καθένας το ερώτημα: Μόνο το «πανεπιστήμιο» του Περισσού είναι αρκετό για να καθιερώσει κάποιον στην κοινωνία και καθόλου η προσωπικότητά του και η στάση ζωής του; Και γιατί αυτό δεν ισχύει για ένα μέρος μικρό ή μεγάλο   των κομματικών στελεχών; Η πολιτική κουλτούρα αποκτάται απο το λαϊκό Πανεπιστήμιο ή απο την κομμουνιστική ιδεολογία που πρέπει να υπηρετει ένα κόμμα για να λέγεται κομμουνιστικό;

Τελικά, ποιος είναι ο σκοπός τέτοιων αναφορών; Να αναφερθούν στις -είτε λίγο είτε πολύ- γνωστές περιπτώσεις αυτών που απέκτησαν αξιώματα υπηρετώντας το σύστημα που κάποτε πολεμούσαν και μάλιστα από ανώτερα καθοδηγητικά πόστα; Ή για να στείλουν το συκοφαντικό μήνυμα σε αυτούς που δεν σιώπησαν, δεν απαρνήθηκαν τις αρχές, την ιστορία, τα ιδανικά που τους στράτευσαν στο ιστορικό ΚΚΕ και δεν μπορούσαν να το βλέπουν να καταστρέφεται και να μεταλλάσσεται χωρίς να κάνουν τίποτα; Ένα μήνυμα ότι η επιλογή τους να παλαίψουν «εκτός των τειχών» συνδέεται με στόχους αναζήτησης ρόλου στο αστικό σύστημα;

Και, εν τέλει. από πότε όποιος έχει διαφορετική αντίληψη από την «πεφωτισμένη» ηγεσία χαρακτηρίζεται «προδότης» και «πατροκτόνος»; Με την ίδια «λογική» δε θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για «παιδοκτόνους» και τον «Κρόνο που τρώει τα παιδιά του»; Θα μπορούσαμε να το κάνουμε αλλά προτιμάμε να κρατήσουμε τη συζήτηση σε επίπεδο πολιτικής γνώμης αντί να την υποβιβάσουμε στο επίπεδο της θρησκευτικής μεταφυσικής που απευθύνεται στο θυμικό του (συνήθως) εκτός των κομματικών γραμμών «ευσεβούς ποιμνίου». Ο δρόμος των κραυγών δεν μας ταιριάζει. Προτιμάμε εκείνον της κριτικής σκέψης και της κριτικής αντίκρουσης ιδεών.

Συμπερασματικά κατά την άποψή μου το μήνυμα τέτοιων άρθρων είναι: "Σιωπητήριο". "Ακόμα και αν οι δείκτες επιρροής του κόμματος και του κινήματος γενικά είναι στον πάτο, φταίνε μόνο οι συνθήκες και όλοι οι άλλοι". "Αν αμφισβητείς τους «σοφούς» του λαϊκού Πανεπιστημίου, θέλεις να γίνεις αδίστακτος καριερίστας"!

Έλεος!

πηγή: ergatikosagwnas.gr