Οσο κι αν φαίνεται παράξενο (υπό το φως της τρέχουσας φιλολογίας περί σφοδρής σύγκρουσης Γερμανίας-ΔΝΤ), ο Σόιμπλε στο «διά ταύτα» υποστηρίζει τα ίδια πράγματα μ' αυτά που υποστηρίζουν οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ: ότι ο ελληνικός καπιταλισμός αντιμετωπίζει πρόβλημα «ανταγωνιστικότητας». Από κει και πέρα, ο μεν Σόιμπλε υποστηρίζει ότι το ζήτημα της διευθέτησης των λήξεων του χρέους (γιατί περί αυτού πρόκειται) μπορεί άνετα να ρυθμιστεί και μετά το 2018, το δε ΔΝΤ υποστηρίζει ότι η όποια επαναρύθμιση των τοκοχρεολυτικών δόσεων πρέπει να γίνει τώρα, ανεξαρτήτως του ότι θα αφορά την περίοδο μετά το 2021. Στο «πρόβλημα ανταγωνιστικότητας», όμως, υπάρχει πλήρης ταύτιση απόψεων ΔΝΤ-Σόιμπλε. Μάλιστα, για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να αναγνωρίσουμε στον γερμανό υπουργό περισσότερο «πολιτική στάση», έναντι των άκαμπτων τεχνοκρατών του ΔΝΤ. Ο Σόιμπλε δέχεται, για παράδειγμα, ότι τα μέτρα που αφορούν τη «βελτίωση της ανταγωνιστικότητας» πρέπει να λαμβάνονται με μια πολιτική λογική: να μπορεί το πολιτικό σύστημα να τα υποστηρίξει και να τα θεσπίσει. Αντίθετα, οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ ακολουθούν τη λογική «αυτά είναι, κόψτε το λαιμό σας να τα θεσπίσετε». Βλέπετε, οι τεχνοκράτες ποτέ δεν πρόκειται να ζητήσουν ψήφο, ενώ ο Σόιμπλε αντιλαμβάνεται τι σημαίνει κοινοβουλευτική πολιτική. Πιέζει μεν το πολιτικό σύστημα μέχρις εσχάτων, ξέρει όμως πού τελειώνουν τα όριά του.
Τι εστί «ανταγωνιστικότητα»; Είναι ένας εύσχημος τρόπος περιγραφής του βαθμού κερδοφορίας του κεφαλαίου. Μια καπιταλιστική οικονομία θεωρείται τόσο περισσότερο «ανταγωνιστική» όσο υψηλότερο είναι το ποσοστό του κέρδους που εξασφαλίζει στο κεφάλαιο που επενδύεται σ' αυτή. Με δεδομένους παράγοντες κόστους όπως οι τιμές των πρώτων υλών, τα μεταφορικά, η απόσταση από τις πηγές πρώτων υλών και από τις αγορές στις οποίες θα πωληθούν τα προϊόντα, τα κράτη καλούνται να διαχειριστούν την «ανταγωνιστικότητα» σε δύο βασικά τομείς: στο φορολογικό τομέα (ο οποίος συνδυάζεται και με την παροχή κάθε είδους «επενδυτικών κινήτρων») και στον τομέα του «κόστους εργασίας».
«Κόστος εργασίας», βέβαια, δεν υφίσταται. Πρόκειται για ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα της αστικής οικονομολογίας, που παρουσιάζει την εργατική δύναμη ως παράγοντα κόστους για το κεφάλαιο. Η εργατική δύναμη, όμως, που αναλώνεται κατά τη διάρκεια της παροχής μισθωτής εργασίας, είναι ο μοναδικός παράγοντας της παραγωγικής διαδικασίας που δημιουργεί νέα αξία. Αυτή η νέα αξία διανέμεται άδικα. Ενα μέρος της επιστρέφει στον κάτοχο της εργατικής δύναμης ως μισθός εργασίας και ένα άλλο μέρος περνά στον κεφαλαιοκράτη ως υπεραξία, η οποία στη συνέχεια μετατρέπεται σε κέρδος για κάθε κεφαλαιοκράτη που εμπλέκεται στη διαδικασία παραγωγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων (βιομηχανικό κέρδος, εμπορικό κέρδος, γαιοπρόσοδος, τραπεζιτικό κέρδος). Εμφανίζοντας τον εργατικό μισθό ως «κόστος εργασίας», οι καπιταλιστές κρύβουν την ουσία της εκμετάλλευσης.
Επιστρέφοντας στο ιδεολόγημα της «ανταγωνιστικότητας», σημειώνουμε ότι οι δημοσιονομικές ανάγκες δεν επιτρέπουν μια «γενναία» μείωση της φορολογίας των καπιταλιστικών κερδών στην Ελλάδα της κρίσης. Παρά ταύτα, υπάρχει μια τάση επιβάρυνσης της φορολόγησης των μισθωτών εργαζόμενων, ώστε να καταστεί δυνατή η μείωση -βραχυπρόθεσμα- του συντελεστή φορολόγησης των επιχειρηματικών κερδών, πράξη που θα θεωρηθεί ως σχετική ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας». Δεν είναι τυχαίο ότι οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ θεωρούν ότι στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλό -σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο- το ποσοστό των μισθωτών που δεν πληρώνουν άμεση φορολογία (την εξοντωτική έμμεση φορολογία δεν τη λογαριάζουν), γι' αυτό και προτείνουν μείωση του αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ, ώστε να πληρώνει άμεσο φόρο, όχι μόνο ο 25χρονος με τα 511 ευρώ μεικτά το μήνα, αλλά και μεγάλο κομμάτι των μερικώς ή εκ περιτροπής απασχολούμενων, συν το σύνολο των χαμηλοσυνταξιούχων.
Ομως, στον τομέα των εργατικών μισθών και γενικότερα των εργασιακών σχέσεων, θεωρούν ότι υπάρχει περιθώριο παραπέρα μείωσης και αποσάθρωσης, ώστε να αυξηθεί ακόμα περισσότερο το ποσοστό της υπεραξίας (που ορίζει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης).
Ερχονται, λοιπόν, οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ και εκπροσωπώντας ως ειδικοί το σύνολο των ιμπεριαλιστών δανειστών βάζουν πάνω στο τραπέζι της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου Μνημόνιου ρυθμίσεις όπως η περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού, η κατάργηση των πολυετιών, η κατάργηση όλων των επιδομάτων, η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, η θέσπιση της υπερίσχυσης των ατομικών συμβάσεων από κάθε άλλο είδος σύμβασης εργασίας, η θέσπιση μέτρων περαιτέρω ευελιξίας στη μίσθωση εργασίας, η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.
Αυτό είναι ένα εφιαλτικό πακέτο μέτρων εμβάθυνσης της κινεζοποίησης του ελλαδικού προλεταριάτου, προκειμένου να αυξηθεί η «ανταγωνιστικότητα» του ελληνικού καπιταλισμού και να μπορέσει αυτός να προσελκύσει επενδύσεις κεφαλαίου από το εξωτερικό, που μόνον αυτές μπορούν να φέρουν την επιδιωκόμενη ανάπτυξη (το τελευταίο το συνομολογούν και όλα τα στελέχη του οικονομικού επιτελείου της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και το έχουν εκφέρει δημόσια).
Δίπλα σ' αυτό το πακέτο εμβάθυνσης της κινεζοποίησης του προλεταριάτου έρχεται και ένα πακέτο θωράκισης του συστήματος έναντι μιας μελλοντικής επανέγερσης του εργατικού κινήματος: επαναφορά του lock out, αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου στα σημεία που αφορούν τη λήψη απόφασης για απεργία (ακύρωση στην πράξη της δυνατότητας απεργίας) κτλ.
Στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στο κουαρτέτο/τρόικα των ιμπεριαλιστών δανειστών και τους υπουργούς της συγκυβέρνησης δε θα συζητηθεί η επαναφορά των εργατικών δικαιωμάτων που αφαιρέθηκαν κατά τα μνημονιακά χρόνια, αλλά τα εναπομείναντα δικαιώματα που θα καταργηθούν. Ας είναι αυτό καθαρό σε κάθε εργαζόμενο.
ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 22 ΟΚΤΩΒΡΗ
πηγή: eksegersi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου