20ο συνέδριο ΚΚΕ: Θέσεις «Ομπίντα»

Γράφει ο Ιάσονας Μπελίδης.

Η KE του ΚΚΕ, στις 18/12/2016, έδωσε στη δημοσιότητα τις θέσεις της για το επικείμενο, 20^ο συνέδριο του κόμματος που θα πραγματοποιηθεί από 30/3 – 2/4 2017. Επίσης στις 20/12/2016 δημοσιεύθηκε απόφαση της σχετικής επιτροπής διαλόγου, όπου καθορίζονται οι όροι και οι κανόνες συμμετοχής των μελών και φίλων του κόμματος στο δημόσιο διάλογο που θα διεξαχθεί, για τις θέσεις αυτές του επικείμενου 20^ου συνέδριου του κόμματος. Ακόμα, σύμφωνα με αυτήν την απόφαση, τα σχετικά κείμενα για το διάλογο, θα τα παραλαμβάνει αυτή η επιτροπή έως τις 5 Φλεβάρη 2017.

     Είναι γεγονός ότι αυτή η επιτροπή διαλόγου που διορίστηκε από την ΚΕ του ΚΚΕ και που, καθ’ υπαγόρευση της ΚΕ του ΚΚΕ, συνέταξε την απόφασή της για αυτόν το διάλογο, βάζει τέτοιους όρους και προϋποθέσεις για τη διεξαγωγή αυτού του διαλόγου που, ουσιαστικά, τον υπονομεύει. Δεν θα σταθούμε αναλυτικά εδώ γιατί με το πλήρως στοιχειοθετημένο άρθρο «προσυνεδριακός διάλογος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της ηγεσίας» που δημοσίευσε ο «ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ», φαίνεται καθαρά ότι θα πρόκειται για έναν διάλογο, όπου τα άρθρα των συμμετεχόντων σ’ αυτόν, θα μπαίνουν στον «Προκρούστη» των κανόνων και των όρων σκοπιμότητας της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ.

    Για να γίνει όμως κατανοητό, το πόσο ελεύθερος και απρόσκοπτος θα είναι και αυτός ο διάλογος, νομίζουμε ότι πρέπει να προσθέσουμε την πρακτική που ακολουθήθηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ και στον αντίστοιχο διάλογο, στο προηγούμενο, το 19^ο συνέδριο, του κόμματος. Όλοι θυμόμαστε, ότι όσοι πήραν μέρος σε εκείνον το δημόσιο διάλογο και εξέφρασαν την οποιαδήποτε, μη αρεστή στην κομματική ηγεσία, κριτική, συγκέντρωσαν την οργή της και σε όλες τις περιπτώσεις, η ηγεσία αποφάσισε και πραγματοποίησε τον παραμερισμό και παροπλισμό όλων των επικριτών της και ταυτόχρονα καλλιέργησε έναν ιδιότυπο «κομματικό αυτοματισμό» σε βάρος κάποιων, σε σημείο που σήμερα κάποια κομματικά μέλη και φίλοι του κόμματος να λένε ότι, ‘‘αφού, στην πράξη, μας απαγορεύεται η ελεύθερη έκφραση, γιατί να γράψουμε και να νομιμοποιήσουμε έναν τέτοιο «διάλογο»;’’ Άλλοι πάλι, φοβούμενοι μην πέσουν στη δυσμένεια, σχεδιάζουν να αυτολογοκρίνουν τα κείμενά τους. Υπάρχουν και εκείνοι που, για να είναι αρεστοί στην ηγεσία, θα γράψουν κείμενα με τα οποία θα υπερθεματίζουν πάνω στις θέσεις, εξυμνώντας και την ηγεσία που «σοφά» τις συνέταξε.

     Όλα αυτά συνιστούν μια κατάντια και κατάπτωση, αλλά και έναν διασυρμό της ύψιστης ιδεολογίας του μαρξισμού λενινισμού. Τέτοια εντοπίζονται και στο κυβερνών σήμερα, Κομμουνιστικό Κόμμα της Βόρειας Κορέας. Σε κάθε περίπτωση πάντως, μια δημοκρατικοφανή και εκ του αποτελέσματος, όχι ουσιωδώς καλύτερη λειτουργία του ΚΚΕ, προσβάλει βάναυσα και όσους πιστά το ακολουθούν και άμεσα ή έμμεσα, τους διαπαιδαγωγεί στην υποταγή και στον πειθαναγκασμό, δηλ. στους χειρότερους εχθρούς της επαναστατικότητας.

     Όσον αφορά τώρα στις ίδιες τις θέσεις του ΚΚΕ για το 20^ο συνέδριο του, πρέπει να πούμε ότι έτυχαν ευρείας δημοσιότητας από το σύνολο σχεδόν του αστικού τύπου, χωρίς επικριτικά σχόλια. Σε μερικές περιπτώσεις έτυχαν μάλιστα και επαινετικών σχολιασμών. Μια τέτοια περίπτωση είναι το άρθρο του δημοσιογράφου Μανώλη Κοττάκη στην εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» 20/12/2016, με τίτλο «ΜΙΣΟΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ», (διαβάστε εδώ ) όπου, ο ίδιος, αν και βέρος δεξιός, δηλώνει περιχαρής «για τις ενδιαφέρουσες θέσεις του ΚΚΕ» και συνιστά να τις διαβάσουν και άλλοι. Ο ίδιος βέβαια και παλαιότερα σε άρθρο του με τίτλο {Πατριώτες «Στάλιν»} πάλι στην ίδια εφημερίδα, στις 25/6/2016, επαινούσε το ΚΚΕ για τη «συστημικότητα» του, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Αν θυμηθούμε ποια στάση επέδειξε η Αλέκα Παπαρήγα, όταν κάποιοι επιχειρούσαν να αποσταθεροποιήσουν την πατρίδα μας το 2008, ποια στάση έδειξε ο Κουτσούμπας, όταν ακραία στοιχεία θέλησαν να μπουκάρουν στο Κοινοβούλιο το 2010, αν θυμηθούμε τη στάση του νυν γραμματέα του ΚΚΕ στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών αμέσως μετά το δημοψήφισμα και αν, επίσης, θυμηθούμε τη στάση του στις φετινές κινητοποιήσεις, ξέρετε τι θα καταλάβουμε; Ότι σε σύγκριση με ορισμένες δυνάμεις της διαπλοκής που απεργάζονταν την ανωμαλία, οι «σταλινικοί» υπήρξαν παράγοντες σταθερότητας. Δεν έπαιξαν παιχνίδια στις πλάτες της πατρίδας. Πριν τους αναθεματίσουμε, λοιπόν, να κοιτάμε και λίγο πίσω». «Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ ». Ο Λένιν όμως έχει πει πολύ σοφά, ότι όταν ο ταξικός αντίπαλος σε αγνοεί και πολύ περισσότερο όταν σε επαινεί, ψάξε να βρεις που έχεις κάνει λάθος. Όσον αφορά βέβαια στις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20^ο συνέδριο του, δεν πρόκειται για ένα απλό λάθος αλλά συνολικά για θέσεις εκτός τόπου και χρόνου, θέσεις ανεδαφικές που θέτουν ως άμεσο στόχο για το διάστημα 2017-2021, στατικά, τον υπαρκτό σοσιαλισμό του 20^ου αιώνα, ένανσοσιαλισμό που, χωρίς να υποτιμούνται οι κοινωνικές κατακτήσεις του και η καθοριστική συμβολή του για την ήττα του φασισμού του Χίτλερ αλλά και για την αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών, δυστυχώς, κυρίως μετά το θάνατο του Λένιν, διασύρθηκε σε πλείστες περιπτώσεις από τα ίδια τα κόμματα που τον λειτούργησαν και γιαυτό ανατράπηκε από τους ίδιους τους διαχειριστές του. Αφού επομένως ένας τέτοιος σοσιαλισμός, όπως καταγράφεται και αναλύεται και στο πρόγραμμα του ΚΚΕ, είναι και ανεδαφικός, και μη ελκυστικός από το λαό άρα και ακίνδυνος για το αστικό σύστημα, γιαυτό και η αστική τάξη, όχι μόνον επαινεί το ΚΚΕ για τον ανεδαφικό και δυσφημισμένο σοσιαλισμό που ευαγγελίζεται, αλλά και το ενσωματώνει στις τακτικές σκοπιμότητας της, ως παράγοντα «σταθερότητας» του συστήματος της.

     Ο στόχος του μη ελκυστικού για το λαό, άρα μη ορατού και επομένως μη απειλητικού για το σύστημα της αστικής τάξης, σοσιαλισμού, δεσπόζει στο «βασικό περιεχόμενο του θέματος του 20^ου συνεδρίου του ΚΚΕ που συμπυκνώνεται στο εξής: «Ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ μπροστά στο καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της ανάπτυξης της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για την εργατική εξουσία».(σελίδα 3 της μπροσούρας των θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ). Τι μας λέει, με αυτό το απόσπασμα των θέσεων, η ηγεσία του ΚΚΕ; Μας λέει ότι για να έρθει η εργατική εξουσία δηλ. ο σοσιαλισμός, είναι ανάγκη να ισχυροποιηθεί ολόπλευρα ο πολιτικός φορέας της, το ΚΚΕ, έτσι ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί σε τρία καθοριστικά καθήκοντα που προϋποθέτουν την έλευση του σοσιαλισμού.

   Ποια είναι αυτά τα καθήκοντα; Πρώτον, η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Δεύτερο, η ανάπτυξη της κοινωνικής συμμαχίας, σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Αυτά τα δύο πρώτα καθήκοντα μπαίνουν στην υπηρεσία του τρίτου καθήκοντος, του καθήκοντος της νικηφόρας πάλης κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για να έρθει η εργατική εξουσία, ο σοσιαλισμός.

         Προτού μιλήσουμε αναλυτικά για τα προαναφερόμενα καθήκοντα, προέχει να δούμε, αν, με τις θέσεις και το πρόγραμμα του ΚΚΕ, υπηρετείται η ολόπλευρη ισχυροποίηση του. Συνοπτικά, ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ σημαίνει, ευρύτερη ιδεολογική, οργανωτική, πολιτική και κοινωνική απήχηση και επιρροή. Όσον αφορά στην ιδεολογική απήχηση, ήδη αναφερθήκαμε και παραπάνω, τονίζοντας ότι με τις θέσεις και με το πρόγραμμα του, το ΚΚΕ ευαγγελίζεται έναν στατικό αποτυχημένο σοσιαλισμό, μετατρέποντας έτσι σε μια καρικατούρα, την αξεπέραστη μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία για το σοσιαλισμό. Όσο δε για την οργανωτική ισχυροποίηση του κόμματος, τέτοια δεν μπορεί να υπάρξει, ως, συνειδητά, εδραιωμένη πεποίθηση, με την πρακτική του «πίστευε και μη ερεύνα» που έχει υιοθετήσει η ηγεσία του κόμματος, με την πρακτική, όπου ένας στενός κομματικός πυρήνας, που είναι «αλάθητος», αποφασίζει, αφού η όποια αντίθετη άποψη εξοβελίζεται και μαζί της και όποιος έχει το «θράσος» να την εκφέρει, με την πρακτική της ανάδειξης άπειρωνενδιάμεσων κομματικών στελεχών, στην ουσία, μεταφοράς και επιβολής της μιας και μοναδικής και «αλάθητης» άποψης της ηγεσίας, με την πρακτική της διαπαιδαγώγησης των μελών του ΚΚΕ και ιδιαίτερα της ΚΝΕ, σε έναν εσχατολογικό, μεταφυσικό κομμουνισμό που θα προκύψει άμεσα, ως έργο μιας και μοναδικής πράξης, χωρίς λαϊκό μέτωπο, χωρίς τακτική. Όσο, τέλος για την πολιτική και κοινωνική απήχηση και επιρροή του ΚΚΕ, οι μετρήσιμοι δείκτες και μάλιστα σήμερα, στην προνομιακή για το ΚΚΕ συγκυρία που ο καπιταλισμός παραδέρνει στην πολύχρονη γενική κρίση, είναι άκρως αρνητικοί. Σε όλες τις βουλευτικές εκλογές από το 2012 μέχρι σήμερα το άθροισμα των ψήφων του κόμματος, όλο και μειώνονται αλλά και τα ποσοστά του κυμαίνονται από το 4,5% - 5,5%. Το ίδιο συμβαίνει και στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές αλλά και στις συνδικαλιστικές.

   Επομένως η ολόπλευρη ισχυροποίηση του κόμματος φαντάζει ως άπιαστο όνειρο και συνακόλουθα, άρα και το «καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και η ανάπτυξη της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση», και επομένως και ο τελικός στόχος, ο σοσιαλισμός, μένουν μονάχα ως ευχολόγια. Άλλωστε και από τη μέχρι τώρα διαχείριση αυτού του διαχρονικού καθήκοντος από την ηγεσία του κόμματος, αποδείχνεται περίτρανα ότι το καθήκον αυτό, στην κομματική γλώσσα της ηγεσίας, «δεινοπαθεί». Για παράδειγμα, πως εκφράστηκε από την καθοδήγηση του ΚΚΕ, η διάσταση αυτού του καθήκοντος, όσον αφορά στην ανασυγκρότηση ή στο τωρινό συνώνυμό της, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος που τίθεται, από την κομματική ηγεσία, από το 1999 με τη συγκρότηση του ΠΑΜΕ; Εκφράστηκε, με απόλυτη περιχαράκωση, με παλινωδίες και αντιφάσεις, με μαξιμαλισμούς και μινιμαλισμούς αιτημάτων (1400 € κατώτατος μισθός μέχρι το 2010 και 751 € μετά το 2010 και μέχρι σήμερα… μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις κλπ), με ξεχωριστές απεργιακές συγκεντρώσεις, με «ιστορικές» απεργίες του ΠΑΜΕ χωρίς να πάρουν αποφάσεις τα συνδικάτα, απεργίες που είχαν μηδενική συμμετοχή, με καταγγελίες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού από το ΠΑΜΕ και ταυτόχρονα με σύμπραξη μαζί του, όπως έγινε στη 48ωρη απεργία ενάντια στον αντιασφαλιστικό νόμο Κατρούγκαλου, το Μάη του 2016, με υποβολή αιτήματος, από κορυφαίο κομματικό στέλεχος, ως μέλος αντιπροσωπείας με άλλα στελέχη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού – προφανώς, μετά από συνεννόηση με την ηγεσία του κόμματος - προς τον υπουργό Κατρούγκαλο, ζητώντας του, να συμπεριλάβει, στο διαβόητο αντιασφαλιστικό νόμο του, διάταξη για επιβολή υποχρεωτικής!!! συνδικαλιστικής εισφοράς σε όλες τις συντάξεις που ήδη παρακρατείται από το κράτος!!!…(πατήστε εδώ). ( γιατί το κράτος να είναι κουμανταδόρος στα οικονομικά των συνδικάτων;)

     Συνέπεια όλων αυτών και μαζί της πρακτικής των άλλων παρατάξεων στη βάση των συμφερόντων που προωθούσούν είναι, σήμερα να υπάρχει ένα πλήρως ανυπόληπτο συνδικαλιστικό κίνημα, με μια ανεστραμμένη «ανασυγκρότηση, ανασύνταξη» και με συρρικνούμενες διαρκώς τις αυτοαποκαλούμενες ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ. (πατήστε εδώ) (και εδώ). Όλα αυτά εξοβελίζονται από τις θέσεις για το 20^ο συνέδριο και όχι μόνο εξοβελίζονται, αλλά αντίθετα, παρουσιάζεται και μια εικόνα ωραιοποιημένη. Όμως με ωραιοποιήσεις και με δικαιωμένους όλους τους συνένοχους, μπορεί να προκύψει ποτέ πραγματική ανασυγκρότηση- ανασύνταξη του εργατικού κινήματος;

   Αλλά και η άλλη διάσταση της ανασύνταξης που αφορά στην «ανάπτυξη της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση», εκτιμάται και από τις ίδιες τις θέσεις για το 20^ο συνέδριο, ότι βρίσκεται «σε εμβρυακό στάδιο». Συγκεκριμένα στη σελίδα 67 της μπροσούρας των θέσεων, διαβάζουμε: «τα όποια θετικά βήματα στην κοινή δράση (ΠΑΜΕ – ΠΑΣΕΒΕ – ΠΑΣΥ – ΟΓΕ – ΜΑΣ), δεν πρέπει να κρύψουν, ότι η προώθηση του στόχου της κοινωνικής συμμαχίας, σε αντιμονοπωλιακή – αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, είναι σε εμβρυακό στάδιο». Στην ουσία, δεν πρόκειται ούτε για εμβρυακό στάδιο αφού δεν πρόκειται για κάποιους φορείς κάποιας πραγματικής κοινωνικής συμμαχίας – Μέτωπο, αλλά για κομματικές δυνάμεις αυτοβαπτιζόμενες κατά περίπτωση, σε φορείς κοινωνικής συμμαχίας και, ως άθροισμα, σε κοινωνική συμμαχία, που θέτουν ως άμεσο στόχο τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό!!! Είναι δυνατόν όμως με τέτοιες λογικές να προκύψει η αναγκαία κρίσιμη μάζα για την αναγκαία σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, επαναστατική ανατροπή του βάρβαρου καπιταλισμού; ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ. Αλλά και η ακροτελεύτια φράση του συμπυκνωμένου περιεχομένου των θέσεων, μάλλον δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες αφού δεν αναφέρει την ανατροπή του καπιταλισμού σε κάθε περίπτωση αλλά μόνον στην περίπτωση που θα προκύψει ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Συγκεκριμένα λέει: «Ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ... στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για την εργατική εξουσία». Στο πρόγραμμα του το ΚΚΕ συνδέει την κρίση και την επαναστατική κατάσταση ευθέως και μόνο με τον πόλεμο. Δηλαδή να ευχόμαστε να προκύψει ιμπεριαλιστικός πόλεμος για να ελπίζουμε ότι με την πάλη, της αυτοβαπτιζόμενης, κοινωνικής συμμαχίας, θα έρθει η εργατική εξουσία, ο σοσιαλισμός; Μέχρι τότε δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνει το ΚΚΕ και το εργατικό κίνημα. Αν τώρα συνεκτιμηθούν οι θέσεις για τον πόλεμο και συνολικά το πρόγραμμα του ΚΚΕ που ψηφίστηκε στο 19^ο συνέδριο του, τότε θα διαπιστώσουμε, μετά πλήρους βεβαιότητας, ότι κομμουνιστικά κόμματα με τέτοιες θέσεις που στα λόγια λεονταρίζουν ενάντια στον καπιταλισμό αλλά στην πράξη τον αφήνουν στο απυρόβλητο, αφού, όχι μόνον δε συσπειρώνουν αλλά και απωθούν το λαό και επομένως παραπέμπουν και το σοσιαλισμό στο αόρατο μέλλον, είναι όχι μόνον αρεστά, αλλά και αναγκαία για τον καπιταλισμό, ιδιαίτερα όταν αυτός είναι σε δύσκολη θέση, όπως τώρα με την παρατεταμένη οικονομική κρίση του. Τι λέει λοιπόν το πρόγραμμα του ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο; Λέει: «Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και την καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό - λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την "ειρήνη" με το πιστόλι στον κρόταφο». (Εφημ. Ριζοσπάστης 28/10/2016 σελ. 4 «Υπενθυμίσεις με αφορμή την 28^η Οκτώβρη 1940», τελευταία παράγραφος). Δηλαδή σε έναν τέτοιο πόλεμο που θα δέχεται η χώρα μας μια επίθεση από έναν ιμπεριαλιστή εισβολέα, οι κομμουνιστές θα κάνουν το δικό τους στρατό και θα τουφεκάνε και τον εισβολέα ιμπεριαλιστή και ταυτόχρονα και τον αμυνόμενο, ντόπιο ιμπεριαλιστή και μάλιστα από την πρώτη στιγμή!!! Στην πράξη δηλαδή, μια μικρή δύναμη ένοπλων κομμουνιστών, η οποία δεν πρόκειται να έχει την υποστήριξη της εργατικής τάξης και του λαού γενικότερα θα συνθλιβεί από τα πυρά δύο πανίσχυρων ιμπεριαλιστών δηλ. και του επιτιθέμενου ξένου και του ντόπιου και έτσι, όπως, λένε οι θέσεις για το 20^ο συνέδριο του ΚΚΕ, θα έρθει η εργατική εξουσία, ο σοσιαλισμός!!!... 

Ομπίντα[1]!

πηγή: ergatikosagwnas.gr