«Απεργία-τροχονόμος» ή ΑΠΕΡΓΙΑ;

Γράφει ο Ζήσιμος Βαφίδης.
 

Η «μοίρα» τόφερε φέτος, η Πρωτομαγιά να συμπέσει ακριβώς την ημέρα που οι λεγόμενοι θεσμοί του κουαρτέτου-ΕΕ-ΔΝΤ, με τους εκπροσώπους της κυβέρνησης, συνεδρίαζαν στο ξενοδοχείο Χίλτον, στην Αθήνα και επικύρωναν τα προαποφασισμένα τους νέα, ακόμα σκληρότερα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα.

Ποια είναι αυτά; Νέες ακόμα μεγαλύτερες περικοπές κατά 18% της λεγόμενης προσωπικής διαφοράς σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, το αφορολόγητο μειώνεται στα 5600 έως 6500 € που σημαίνει όλοι, ακόμα και οι άνεργοι φορολογούνται και οι άμεσοι φόροι αυξάνονται κατακόρυφα για όλους, ιδιωτικοποιούνται η ΔΕΗ, και ό,τι άλλο έχει απομείνει στο δημόσιο, τα εργασιακά, της λεγόμενης ευελιξίας δηλ. της φτώχειας γενικεύονται κλπ. Ας περιμένουμε όμως να δούμε και το ακριβές νομοσχέδιο που θα νομοθετεί αυτά τα νέα μέτρα-νέο μνημόνιο, για να δούμε και το «διάολο» που κρύβεται στις λεπτομέρειες…

Ενώ λοιπόν όλοι αυτοί αποφάσιζαν όλα αυτά, στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις στις πλατείες της Αθήνας, ο μεν παλιός και νέος κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός ξιφουλκούσε για το θεαθήναι ενάντια στις «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές της Ευρωένωσης και όχι στην ίδια την Ευρωένωση που είναι ένας βασικός πυλώνας του απάνθρωπου εκμεταλλευτικού συστήματος και που την έχει εικόνισμά του. Από την άλλη η «ταξική» ηγεσία του ταξικού συνδικαλισμού του ΠΑΜΕ, από την πλατεία Συντάγματος, «κήρυξε» τον «πόλεμο στον πόλεμο των καπιταλιστών». Είναι γεγονός ότι με τέτοιες και πλήθος άλλες ανάλογες κορώνες, αυτή η ηγεσία, από τα μικρόφωνα της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ στην πλατεία Συντάγματος, θέλησε να φανεί επαναστατικότατη και λέμε ότι θέλησε να φανεί, γιατί μια σειρά γεγονότα, δυστυχώς δεν επιβεβαιώνουν την επαναστατικότητα της. Ποια είναι αυτά;

Κατ’ αρχήν το κεντρικό σύνθημα του ΠΑΜΕ, «Με τους εργαζόμενους όλων των χωρών για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους, προσφυγιά»: είναι μεν διεθνιστικό και σωστά αφού την πρωτομαγιά τιμούμε τη διεθνή εργατική τάξη, όμως γιατί ταυτόχρονα παραλείφτηκε και δεν αναδείχτηκε μέσα σε αυτό το σύνθημα και το άμεσο καυτό, άκρως αντεργατικό πρόβλημα της νέας επίθεσης των πυλώνων του καπιταλισμού, της Ευρωένωσης, του ΔΝΤ με τη σύμπραξη και της κυβέρνησης, ενάντια στη εργατική τάξη και στο λαό της χώρας μας; Γιατί αποσιωπήθηκε στο κεντρικό σύνθημα αυτή η επίθεση, πολύ περισσότερο μάλιστα που με αυτήν κατακρεουργούνται και τα βασικά δικαιώματα που προβλήθηκαν και στην πρωτομαγιά του Σικάγου το 1886 αλλά και κατακτήθηκαν με μεγάλες θυσίες μέσα από τη διαχρονική ταξική πάλη των εργαζομένων; 

Δεύτερον. Γιατί η πορεία της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ επικέντρωσε μόνο στην αμερικάνικη πρεσβεία; Βεβαίως σωστά πήγε έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία για να καταγγείλει τα εγκλήματα, παλιά και νέα, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Όμως γιατί την ώρα που αυτή η πορεία περνούσε έξω από το ξενοδοχείο Χίλτον όπου μέσα, όπως είπαμε, βυσσοδομούσαν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, γιατί δεν περικύκλωσε και το ξενοδοχείο για να καταγγείλει αλλά ακόμα και να συγκρουστεί με όλους αυτούς που με την αντεργατική σύναξη τους, στην ουσία, περιγελούσαν και προπηλάκιζαν και την πρωτομαγιά του Σικάγου αλλά και τις δικές μας «πρωτομαγιές» του Μάη του 1936 και του 1944, μα και τις «πρωτομαγιές» όλου του κόσμου; 

Τέλος αυτή η επωδός στα ρεπορτάζ αλλά και στις ομιλίες των συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ ότι «οι πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ αποτελούν εφαλτήριο για τη νέα πανεργατική απεργία» στις 17 Μάη, τι αξία έχει; Και το λέμε αυτό γιατί φυσικά αυτή η απεργία, δεν είναι απεργία - αγώνας αποτροπής των νέων ακραίων αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων αφού αυτά, τότε που θα γίνει η απεργία, θα ψηφίζονται στη βουλή και απλά η «απεργία» θα τα επικυρώνει, θα είναι «απεργία» - «τροχονόμος» όπως ήταν και η 48ωρη απεργία που από κοινού συναποφάσισαν και πραγματοποίησαν το ΠΑΜΕ και ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός το Σαβατοκύριακο 7&8 Μάη του 2016 ενάντια στο νόμο Κατρούγκαλου.(πατήστε εδώ). Μιλάμε για το νόμο που μετά από κοινό αίτημα του εκπροσώπου του ΠΑΜΕ στην ομοσπονδία συνταξιούχων του ΙΚΑ και εκπροσώπων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, ο υπουργός εργασίας τότε, ο κος Κατρούγκαλος, περιέλαβε σε αυτόν το νόμο υποχρεωτική παρακράτηση συνδικαλιστικής εισφοράς από όλους τους συνταξιούχους!!! Έτσι δηλ. και το ΠΑΜΕ, ουσιαστικά, νομιμοποίησε!!! το «κατρουγκάλειο» έκτρωμα. (Διαβάστε εδώ). Μιλάμε για τον ακραίο αντιασφαλιστικό νόμο, που ενώ για 4 μήνες πριν πάει για ψήφιση στη βουλή, ήταν γνωστός, το ΠΑΜΕ, μαζί με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό περιήλθαν σε πλήρη απραξία όλο αυτό το διάστημα. ΓΙΑΤΙ; Το ίδιο και τώρα, ενώ τα νέα ακραία αντιλαϊκά μέτρα είναι γνωστά από τις 20 Φλεβάρη, το ΠΑΜΕ, πέρα από δύο από σπόντα συγκεντρώσεις (πατήστε εδώ), δεν έκανε πρόταση για απεργίες κλιμακούμενες αποφασιστικής σύγκρουσης για αποτροπή και απλά τώρα, τελευταία στιγμή, έβαλε πρόταση στη ΓΣΕΕ για απεργία τις μέρες που θα ψηφίζονται στη βουλή τα νέα μέτρα, δηλ. κατόπιν εορτής και πέραν αυτής ουδέν. Ούτε καθημερινά συλλαλητήρια και συγκεντρώσεις πρότεινε, ούτε συγκρούσεις, όπως θα έπρεπε για ένα τέτοιο κορυφαίο ζήτημα. Πρόκειται δηλ. και πάλι για πρόταση που με την υπερψήφισή της από τη ΓΣΕΕ, έγινε απόφαση για γενική απεργία στις 17 Μάη. Μια «απεργία» στα πρότυπα της «απεργίας» για το νόμο Κατρούγκαλου, μια «απεργία-τροχονόμος», απεργία όχι αποτροπής αλλά ουσιαστικά επικύρωσης ενός νέου νόμου, νέων ακόμα πιο ακραίων αντεργατικών και αντιασφαλιστικών μέτρων. Μια τέτοια συμπεριφορά που αντικειμενικά αβαντάρει την κυβέρνηση και τους λεγόμενους ευρωθεσμούς και το ΔΝΤ, είναι άξια μελέτης όταν μάλιστα εκπορεύεται από τις αυτοαποκαλούμενες ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Οι απαντήσεις για μια τέτοια συμβατική συμπεριφορά, θα πρέπει ασφαλώς να αναζητηθούν στη γενικότερη θεώρηση των πραγμάτων, στις πολιτικές προτεραιότητες και επιλογές των καθοδηγητών του ΠΑΜΕ δηλ. του πολιτικού φορέα του, του ΚΚΕ. Το σίγουρο πάντως είναι, ότι μια τέτοια συμπεριφορά, μόνον την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος δεν υπηρετεί και κατ’ επέκταση τους εργαζόμενους, γιαυτό και είναι άμεση ανάγκη, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεση της αναγκαίας ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, μέσα από τη δράση ενός ενιαίου πανεργατικού συγκρουσιακού μετώπου, ενάντια στη μήτρα των ατέλειωτων αντεργατικών μέτρων που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως πρώτο βήμα για γενικότερες κοινωνικοοικονομικές αλλαγές.

πηγή: ergatikosagwnas.gr