Ο Α. Τσίπρας πετάει στα μούτρα του λαού την απελπισία που νιώθει ο κόσμος
Υπάρχουν στιγμές που στην πολιτική και ταξική πάλη μετρούν κι άλλα πράγματα, πέρα από τα συμφέροντα ή τις ιδέες: η δίψα για αλήθεια, αξιοπρέπεια, φιλότιμο, αλλά και η οργή για την κοροϊδία, το ψέμα, τον κυνισμό. Σαν καμτσίκι μαστιγώνει ακόμα τα αυτιά και το μυαλό μου όσα έλεγε ο Τσίπρας στη συνέντευξή του στο Χατζηνικολάου: εάν ο κόσμος δε συμφωνούσε με την πολιτική μας θα είχε βγει στους δρόμους. Μάλιστα, μίλησε για την μεγαλύτερη τα τελευταία χρόνια έξοδο του Πάσχα, υπονοώντας πως ο κόσμος έχει χρήματα. Μας δουλεύει στα μούτρα μας, δηλαδή ο Τσίπρας. Και λεηλατημένοι και δαρμένοι. Οι κυβερνητικοί βλέπουν την απογοήτευση, την απελπισία και το τσάκισμα των ελπίδων των εργαζομένων και των νέων (για το οποίο τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχει ο ΣΥΡΙΖΑ), που έχει οδηγήσει πλατιά στρώματα (ακόμα) σε μια αδράνεια ως έγκριση της πολιτικής τους και ως πράσινο φως για να συνεχίσουν!
«Τα καλύτερα έρχονται», είπε προχθές ο Τσίπρας στο υπουργικό συμβούλιο. Είπαμε, έχουν κάνει το ψέμα καραμέλα. Ζήτησε μάλιστα να στηρίξουμε την κυβερνητική πολιτική για να βγούμε από την … «ταπεινωτική επιτροπεία»! Και πως θα βγούμε; Επεκτείνοντας την εφαρμογή του μνημονίου για μερικά χρόνια ακόμα και μετά τη λήξη του 3ου προγράμματος (στην πραγματικότητα για δεκαετίες), καταρρίπτοντας κι αυτό ακόμα το «αφήγημα» του ΣΥΡΙΖΑ. Θες να βγεις από το μνημόνιο; Πάρε κι άλλο μνημόνιο…
Και τώρα τι κάνουμε; Έχουν ξεχωριστή σημασία αυτές οι δυο βδομάδες μέχρι την απεργία στις 17 Μάη και την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας στη βουλή. Γνωρίζουμε πως δεν μπορεί να αντιστραφεί ολόκληρη η πορεία υποβάθμισης και κρίσης του συνδικαλιστικού κινήματος και η ήττα του λαϊκού παράγοντα στον πρώτο γύρο του αγώνα ενάντια στην μεγάλη καπιταλιστική ανασυγκρότηση, με βασικό όπλο τα μνημόνια (που συμπληρώνουν μια εφταετία, μια χούντα μνημονιακή). Αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσουμε, η ταξική ανασυγκρότηση δεν θα γίνει σε αποστειρωμένο εργαστήριο.
Πρώτο, να σηκώσουμε το γάντι της πρόκλησης του Τσίπρα και των άλλων κυβερνητικών. Να γεμίσουμε τους δρόμους, να πετύχει η απεργία, να απαντήσουμε με πνεύμα ανάλογο των μέτρων που παίρνουν. Όχι ξέπνοα, «μια από τα ίδια», για «να βγει η υποχρέωση». Δεν θα συνηθίσουμε τη φρίκη, δε θα γίνουμε μαϊμούδες στην εργασιακή τους ζούγκλα. Οι αγώνες που έρχονται δεν είναι οι τελευταίοι των νικημένων στρατιωτών, αλλά οι πρώτοι του νέου γύρου κινητοποιήσεων ενάντια στο 4ο μνημόνιο και τη διαρκή βαρβαρότητα του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Στους τόπους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές πρέπει να εμφανιστεί κόσμος που θα «γυαλίζει το μάτι του», με πάθος, με φιλοδοξία για μια εργατική λαϊκή αντεπίθεση διαρκείας, που θα διαμορφώσει τους όρους της ανατροπής και γι’ αυτό ενισχύει ή συγκροτεί από την αρχή όργανα του αγώνα.
Δεύτερο, έχουμε στόχους, δεν δίνουμε μάχη για την τιμή των όπλων. Μα είναι δυνατό να μην ψηφιστούν τα μέτρα; Με τις σημερινές συνθήκες όχι (εκτός εάν σηκωθεί ο «γίγαντας λαός»). Ο κοινοβουλευτικός λόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι συντεταγμένος (ακόμα). Άλλο πράγμα όμως είναι να περάσουν τα μέτρα με αγωνιστική άπνοια και άλλο να αναδειχθεί η αντίθεση του λαού σε αυτά και να τσουρουφλιστεί η κυβέρνηση στη φωτιά ενός μαχητικού κινήματος. Στη δεύτερη περίπτωση, διαμορφώνονται οι όροι για να ηττηθούν και ανατραπούν τα μέτρα στην πορεία, από έναν εργατικό λαϊκό ανένδοτο αγώνα.
Τρίτο, είναι απαραίτητο ένα κέντρο αγώνα, ενιαίο, ενωτικό, δημοκρατικό, αυθεντικά εργατικό και λαϊκό. ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ τέλος, φάνηκε και στην Πρωτομαγιά. Το ΠΑΜΕ συσπειρώνει μεγάλες δυνάμεις με ταξική αναφορά, αλλά δεν επιθυμεί να μπει σε τροχιά συντονισμού και ανατρεπτικού σχεδιασμού. Το κάλεσμα προς τις δυνάμεις του (και προς κάθε αγωνιζόμενη δύναμη) είναι σταθερό, έστω για συντονισμό δράσεων, για να «κτυπάμε μαζί και ας βαδίζουμε χωριστά». Οι Πρωτοβουλίες πρωτοβάθμιων σωματείων και οι Συντονισμοί Συλλογικοτήτων γειτονιών σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις είναι μια πρώτη μαγιά, ένα σημαντικό βήμα. Θα στηρίξουν όλες οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος τις ανοικτές και ενωτικές πρωτοβουλίες τους για δημιουργία κέντρου αγώνα, ή θα συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση που ο καθένας παίρνει το σημαιάκι του, φτιάχνει κι ένα συντονισμό ή μια πρωτοβουλία;
Τέταρτο, ο λαός σαφέστατα δε συμφωνεί με την κυβερνητική πολιτική, αλλά νιώθει πως είναι παγιδευμένος σε αδιέξοδο, μέσα στη φυλακή της ΕΕ και με εναλλακτικό δεσμοφύλακα τον …Μητσοτάκη. Το εργατικό κίνημα και η αντικαπιταλιστική Αριστερά μπορούν να φωτίσουν τον άλλο δρόμο της ανατροπής, με τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα μπροστά, χωρίς μνημόνια και χρέος, έξω από ευρώ και ΕΕ, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, για να πάρουν οι εργαζόμενοι το τιμόνι στα χέρια τους. Στη σημερινή εποχή η πολιτικοποίηση δεν είναι μόνο απότοκο των αγώνων, αλλά και πυροκροτητής τους, παράγοντας αυτοπεποίθησης
πηγή: prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου