ΑΕΚ ή βαρβαρότητα;

Έτσι όπως ο άπειρος στρατός των αστεριών λάμπει αιώνια πάνω απ’ τα κεφάλια μας, αλλά σ’ εμάς γίνεται ορατός μόνο όταν δύσει το πιο κοντινό σ’ εμάς αστέρι, ο ήλιος, έτσι και η κερδοσκοπική μορφή του ποδοσφαίρου, σαν άλλος ήλιος, θαμπώνει τα πάντα συσκοτίζοντας το γεγονός ότι η αναγκαιότητα των κερδοσκόπων στην καθημερινότητα του δημοφιλέστερου παιχνιδιού στον κόσμο, είναι απλά ένα απατηλό φαινόμενο που εξυπηρετεί μόνο… τους κερδοσκόπους.


Αν μέσα απ’ τις γενικές μας παρατηρήσεις καθώς ερευνούμε τα πρώτα και βασικά στοιχεία του ποδοσφαίρου της αγοράς, έχουμε πεισθεί με το μυαλό μας, εξάγοντας λογικά συμπεράσματα, ότι ένα εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο, με την κερδοσκοπική του τάση και τα γενικά του χαρακτηριστικά, δεν είναι ικανό να κάνει ευτυχισμένους ούτε τους οπαδούς μιας μόνιμα πρωταθλήτριας ομάδας, αλλά στην ουσία είναι ένα πολύμορφο βάσανο και μια απολύτως κωμικοτραγική κατάσταση, θα μπορούσαμε να ξυπνήσουμε αυτή την πεποίθηση πολύ πιο ζωντανά μέσα μας, αν προχωρώντας περισσότερο εμπειρικά, καταπιανόμασταν με συγκεκριμένα περιστατικά, φέρναμε εικόνες στη φαντασία μας και περιγράφαμε με παραδείγματα την ανείπωτη αθλιότητα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου όπως την καταμαρτυρεί η εμπειρία και η ιστορία, όπου κι αν κοιτάξουμε και όποια οδό κι αν ακολουθήσουμε.

Το κείμενο αυτό όμως δε θα είχε τέλος και θα μας απομάκρυνε από την οπτική της παγκοσμιότητας του προβλήματος, η οποία είναι ουσιώδης για το θέμα που θέλουμε να αναδείξουμε. Επιπλέον, μια τέτοια περιγραφή θα μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί ότι απλώς διεκτραγωδεί την αθλιότητα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, όπως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν και από αυτή την έννοια θα μπορούσε να κατηγορηθεί για μεροληψία, γιατί ξεκίνησε από επιμέρους γεγονότα. Η δική μας απολύτως ψυχρή και επιστημονική κατάδειξη των αναπόφευκτων βασάνων που επιφέρει στους οπαδούς η ίδια η φύση του ποδοσφαίρου των «επενδυτών» δεν κινδυνεύει από τέτοιου είδους επικρίσεις και υποψίες.

Όποιος έχει ξυπνήσει από τα πρώτα όνειρα της οπαδικής νιότης, όποιος έχει αναλογιστεί τη δική του εμπειρία, αλλά και την εμπειρία άλλων οπαδών, όποιος έχει μελετήσει το ποδόσφαιρο στην ιστορία του παρελθόντος και της εποχής του και τελικά στα έργα των μεγάλων προσωπικοτήτων που γνώρισε μέσα από αυτό, σίγουρα θα μπορεί να επιβεβαιώσει το αποτέλεσμα, αν η κρίση του δεν έχει παραλύσει από κάποια ανεξίτηλα χαραγμένη προκατάληψη, ότι αυτός ο κόσμος επαγγελματικού ποδοσφαίρου είναι το βασίλειο του κερδοσκόπου και της πλάνης. Αυτά τα δύο κυβερνούν το ποδόσφαιρο της αγοράς ανελέητα στα μεγάλα συμφέροντα αλλά και στα μικρά. Και μαζί μ’ αυτά η ανοησία η μισαλλοδοξία και η μοχθηρία κρατάνε κι αυτές το δικό τους φραγγέλιο.

Βγαίνει λοιπόν αβίαστα το συμπέρασμα ότι καθετί καλύτερο θέλει πολύ κόπο και προσπάθεια για να επικρατήσει, ότι είναι ευγενές, τίμιο, αγνό και σοφό, σπάνια εμφανίζεται, σπάνια αναλαμβάνει δράση ή βρίσκει ευήκοα ώτα, ενώ το παράλογο και το διεστραμμένο στον τρόπο της σκέψης, το «τώρα που ανέλαβε ο δικός μας ο πατερούλης θέλω με αυτούς πέναλτι στο κέντρο», το βαρετό και το κακόγουστο, το «όλοι πίσω να πάρουμε την επαγγελματική νίκη», το μοχθηρό και το ψευδεπίγραφο, «το καλά κάνει ο δικός τους, μάγκας είναι, έτσι παίζεται το παιχνίδι, εμείς τι κάνουμε»… Επιβάλουν κατά κανόνα την κυριαρχία τους στην κοινή γνώμη του ποδοσφαίρου με μικρές μόνο διακοπές.

Απ’ την άλλη μεριά, το πραγματικά όμορφο, αυτό που πραγματικά αξίζει, πάντα αποτελεί την εξαίρεση εντός του ποδοσφαίρου της αγοράς. Όποτε κι αν έχει εκφραστεί κάτι αξιόλογο εντός της τεράστιας παραγωγής της βιομηχανίας του ποδοσφαίρου, όπως η ΑΕΚ της δεκαετίας του 90′ ή το όλο πακέτο του ποδοσφαιριστή (το τονίζω το «ποδοσφαιριστής» γιατί ο παράγοντας είναι ένα άλλο πακέτο) Ντέμη Νικολαΐδη ή το ταξίδι της μεγαλύτερης ομάδας του κόσμου στο Βελιγράδι, για να χρησιμοποιήσουμε κάποια πολύ δικά μας παραδείγματα, αυτό στέκει απομονωμένο, αφού πρώτα βγει αλώβητο από τις κακόβουλες επικρίσεις των συγχρόνων. Διατηρείται σαν τον μετεωρίτη που ήρθε στα μέρη μας από έναν κόσμο διαφορετικό απ’ τον δικό μας. Όσον αφορά όμως τα συναισθήματα των οπαδών, και όσων αφορά εμάς, όσο και όλων των ομάδων, είναι σε κάθε περίπτωση μια ξεχωριστεί ιστορία βασανιστικών συναισθημάτων, γιατί κατά κανόνα ο κόσμος του επαγγελματικού ποδοσφαίρου είναι μια αλυσίδα από μεγάλες ή μικρές πίκρες για τους οπαδούς, τις οποίες όλοι κρύβουν όσο μπορούν, γιατί γνωρίζουν ότι οι αντίπαλοι οπαδοί σίγουρα θα νιώσουν ικανοποίηση στο θέαμα κάποιων δεινών απ’ τα οποία εκείνοι τώρα είναι, τουλάχιστον απαλλαγμένοι. Το περιβάλλον αντιπαλότητας, ανταγωνισμού και μισαλλοδοξίας που επιβάλλει το ποδόσφαιρο της αγοράς πολύ σπάνια επιτρέπει συναισθήματα συμπόνιας και αλληλεγγύης. Σε τελική ανάλυση ίσως να μην υπάρξει ποτέ οπαδός, σε ώριμη ηλικία, μυαλωμένος και ειλικρινής, που να επιθυμεί όλα αυτά που πέρασε αυτός να τα περάσουν και οι νεότερες γενιές. Απεναντίας, μάλλον θα έλεγε ότι έφτασε η ώρα να οργανώσουμε τη δράση μας για να πάρουμε πίσω τις Κυριακές μας.

Όπως δεν μπορούμε να μεταφέρουμε μια ώρα του καλοκαιριού στον χειμώνα, ούτε να διατηρήσουμε μια νιφάδα χιονιού σ’ένα ζεστό δωμάτιο, ούτε να μετατρέψουμε σε πραγματικότητα μια ωραία σκηνή από ένα όνειρο, ούτε να κρατήσουμε και να πάρουμε μαζί μας μερικές νότες ευχάριστης μουσικής όταν έχει πια πάψει να παίζεται, έτσι δεν μπορούμε να μιλάμε για ιδέες, αγάπες, έρωτες, καψούρες σε ένα περιβάλλον επαγγελματικών σχέσεων, ανωνύμων εταιρειών που κάνουν κουμάντο οι αδίστακτοι νόμοι της αγοράς. Ας αποφασίσουμε: ΑΕΚ ή βαρβαρότητα;

ΥΓ.1 Η αληθινή αγάπη για την ΑΕΚ, όπως εκφράζεται από τον εκάστοτε μεγαλομέτοχο, είναι όπως τα φαντάσματα: πολλοί μιλούν γι’ αυτήν, αλλά κανείς δεν την έχει δει.

Τρίτη, 29 Νοεμβρίου 2016

Παναγιώτης Αλιατάς

πηγή:  aek-live.gr