Συναγωνιστές και συναγωνίστριες της μαχόμενης Αριστεράς και των εργατικών, λαϊκών και νεολαιίστικων αγώνων.
Από τον Δεκέμβρη του 08 πέρασαν 10 χρόνια, περπατάμε τον 9ο χρόνο από τη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στα χρόνια που πέρασαν πορευτήκαμε στους δρόμους της μεγάλης και πολύμορφης αντιμνημονιακής μάχης του 2010-2012. Βρεθήκαμε στην απότομη και καθοριστική κοινωνική και πολιτική στροφή στην Ελλάδα, στην ιστορική συγκυρία που σημαδεύτηκε από τη λαϊκή νίκη του «Όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα εναντίον του.
Ζήσαμε την ολοκληρωτική προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό ευρωμνημονιακό στρατόπεδο. Βιώσαμε την κάμψη του αριστερόστροφου αντιμνημονιακού ριζοσπαστισμού της ελπιδοφόρας πενταετίας 2010 - 2015, την αδυναμία της αντικαπιταλιστικής και μαχόμενης Αριστεράς και του εργατικού κινήματος να αποτρέψει αυτή την ήττα ή, τουλάχιστον, να μειώσει τις βαθιές συνέπειές της, και να βάλλει τα θεμέλια για μια «ολική επαναφορά» του κινήματος στο κοντινό μέλλον.
Σήμερα, σειρά ολόκληρη άμεσων και ιστορικών αναγκών επιτάσσουν την υπέρβασή, «προς τα πάνω και ενωτικά», της σημερινής κατάστασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και όλων των οργανώσεων και μετώπων της μαχόμενης αριστεράς. Επιτάσσουν τη θετική αναγέννηση και προωθητικό μετασχηματισμό των σχημάτων και των συλλογικοτήτων μας στο περιεχόμενο, τις μορφές, ακόμη και στο όνομά σε μια πορεία που θα συνδιαμορφώσουμε αναμεταξύ μας αλλά και με συντρόφους και ρεύματα που έχουν κοινούς προβληματισμούς και αγωνίες, που μας συνδέουν κοινοί αγώνες. Για τη συνάντηση με το μεγάλο, διάσπαρτο εργατικό και νεολαιίστικο δυναμικό των μαχόμενων δυνάμεων, μέσα στους κοινωνικούς και πολιτικούς, εγχώριους και διεθνείς κλονισμούς που είναι μπροστά μας.
Έτσι, το μέλλον άργησε να έρθει…
Τα αποτελέσματα αυτής της περιόδου, είναι τραγικά για την εργατική τάξη, για το λαό, τη νεολαία, για τις γυναίκες και την εργαζόμενη διανόηση, για τα αυτοαπασχολούμενα και μεσαία στρώματα. Ενίσχυση –με το ιδεολόγημα του «δεν γίνεται αλλιώς»- της εκμετάλλευσης, της απλήρωτης εργασίας, της ανεργίας και της ελαστικής εργασίας, της φτώχειας, της μετανάστευσης. Μέσα σε αυτές τις τρομερά δύσκολες συνθήκες, υπήρξαν αποσπασματικές κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις των εργαζομένων και ευρύτερα του κινήματος, οι οικονομικοί αγώνες σωματείων ενάντια στις μειώσεις των μισθών και την απλήρωτη εργασία, η απειθαρχία ενάντια στην αντιδραστική «αξιολόγηση» στο Δημόσιο, οι ενωτικές αγωνιστικές προσπάθειες των συνταξιούχων ενάντια στις περικοπές των συντάξεων, οι μαχητικές δράσεις κατά των πλειστηριασμών, οι αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις, αντιστάσεις στον κρατικό αυταρχισμό, όπως για την απελευθέρωση της Ηριάννας και του Τάσου Θεοφίλου.
Όμως οι αγώνες αυτοί, δεν αντέστρεψαν την τροχιά του βέλους της Ιστορίας. Τις περισσότερες φορές έφτασαν στα όρια τους και απομονώθηκαν χωρίς η μαχόμενη Αριστερά να μπορεί να συμβάλλει σε μία νικηφόρα πορεία ενοποίησης των αντιστάσεων.
Αντίθετα, με την έξαρση του εθνικισμού, την αναβάπτιση και αναπτέρωση της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, μαζί με το ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής, μέσα από τα αντιδραστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, το βέλος στρέφεται ακόμη πιο δεξιά. Συντάσσεται με τη γενικότερη ευρωπαϊκή και παγκόσμια τροχιά που τη χαρακτηρίζει η δυναμική εμφάνιση ενός σκληρού, ακροδεξιού εθνικιστικού ρεύματος που διεκδικεί την ηγεμονία στο αστικό στρατόπεδο. Η αντιμετώπιση αυτής της πορείας απαιτεί την ενίσχυση της ανεξαρτησίας της εργατικής πολιτικής συνδυασμένη με τη διαρκή επιδίωξη για ρήξεις και καθυστερήσεις στην επίθεση του αντιπάλου.
«Τα λέγαμε» αλλά … δεν τα αντιμετωπίσαμε!
Τελικά, τι ηττήθηκε; Ηττήθηκε η στρατηγική και τακτική της ευρωαριστεράς, της πάση θυσία εντός του ευρώ και της ΕΕ διαπραγμάτευσης, που κατέληξε στον αχαλίνωτο κυβερνητισμό, στην εφαρμογή ενός σκληρού νεοφιλελευθερισμού με «αριστερό» περιτύλιγμα.
Η ήττα αυτής της στρατηγικής ήταν προβλέψιμη.
Τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι άλλες συλλογικότητες της αριστεράς, από διαφορετικές σκοπιές, είχαν τονίσει το αδιέξοδο, την προδιαγεγραμμένη πορεία ενσωμάτωσης. Η τότε αριστερή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις μεγάλες ευθύνες της, διαχωρίστηκε, έστω και στο «και πέντε». Σήμερα, δυστυχώς, εκλαμβάνεται από πολλούς ως δικαίωση η προειδοποίηση και το «στα έλεγα εγώ». Έτσι, η Αριστερά αποκτά ρόλο επόπτη τον εξελίξεων, αποποιούμενη κάθε ευθύνη για την πορεία τους. Την ίδια στιγμή, τα μεγάλα ερωτήματα παραμένουν:
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ όσο δεξιότερα πήγαινε τόσο ενισχυόταν και συμπαρέσυρε στον επαίσχυντο «συμβιβασμό» του ευρύτερες μάζες; Γιατί η μαχόμενη Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, απέτυχε να αποτρέψει τον αποπροσανατολισμό και τη σύγχυση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα;
Και, πάνω από όλα: Πώς θα αντιστραφεί αυτή η πορεία; Πώς θα οργανωθεί η αντεπίθεση του κινήματος και της αριστεράς; Τα ερωτήματα έχουν μακρά προϊστορία και είναι πολύ μεγάλα για να απαντηθούν με ευκολία. Ωστόσο, δεν παραιτούμαστε από την ευγενική φιλοδοξία να βάλουμε έστω και ένα λιθαράκι στην απάντησή τους.
Δεν βολευόμαστε…
Δεν βολευόμαστε με τη μόνιμη μετάθεση των αδυναμιών μας στις «αντικειμενικές συνθήκες». Εξάλλου η αντικειμενική κατάσταση του σήμερα εμπεριέχει τη δράση στο χθες όλων των συλλογικοτήτων. Ούτε βολευόμαστε στις υπαρκτές ευθύνες του «Άλλου Αριστερού», του ΚΚΕ, της ΛΑΕ, συνήθως της πιο διπλανής οργάνωσης. Η παροδική υποχώρηση και ήττα του κινήματος και της μαχόμενης Αριστεράς όχι μόνο δεν αποτελεί κανενός είδους δικαίωση αλλά και ευνοεί τη δεξιόστροφη πορεία αγωνιστών και ρευμάτων, είναι η επιβεβαίωση της δικής μας αδυναμίας.
Δεν βολευόμαστε με τα «εξωκοινοβουλευτικά» ποσοστά στα οποία μας κατέταξε η μέχρι τώρα ανάπτυξη της ταξικής πάλης, ούτε βάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο μιας αθεράπευτης «αισιοδοξίας» που οδηγεί σε μεγαλύτερη απαισιοδοξία. Θέλουμε να «ψάξουμε» και είμαστε με αυτούς και αυτές που ψάχνουν, εκ νέου. Προτιμούμε το ταξίδι της αμφιβολίας, που περνάει μέσα από σκληρές αναμετρήσεις και τολμηρές αναζητήσεις, παρά τη στασιμότητα ενός μηχανισμού αιώνιων βεβαιοτήτων που δεν επαληθεύονται ποτέ. Πολύ περισσότερο, από τη στιγμή που μπαίνουμε –αν δεν είμαστε ήδη- σε μια εποχή μεγάλων αντιθέσεων και αβεβαιοτήτων…
Εποχή κινδύνων, εποχή δυνατοτήτων…
Έχουν χρησιμοποιηθεί πολλά επίθετα για να χαρακτηρίσουν την εποχή μας. Το σίγουρο είναι πως οι τρεις ζοφεροί ιππότες της σύγχρονης Αποκάλυψης, η πείνα, ο φασισμός και ο πόλεμος, ξαναχτυπούν την πόρτα της ανθρωπότητας. Την ίδια ώρα που συσσωρεύεται πρωτοφανής πλούτος, εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν γιατί δεν έχουν δουλειά, νερό και ψωμί. Σε όλον τον κόσμο η ακροδεξιά σηκώνει κεφάλι, είναι πια ρεύμα που εισβάλλει δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο πριν από όλα του «πολιτισμένου», «δημοκρατικού» δυτικού κόσμου.
Και, πάνω από όλα, η απειλή του πολέμου, από την Κορέα και τη θάλασσα της Κίνας, μέχρι τη Μέση Ανατολή, τη Μεσόγειο και την Ευρώπη, είναι παραπάνω από ορατή. Το «δόγμα Τραμπ», το ανατριχιαστικό αυτό κείμενο, περιγράφει μια εφιαλτική εποχή πολέμων και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε κάθε επίπεδο.
Από την άλλη, σε αυτό το ζοφερό σκηνικό η ανθρώπινη σκέψη, η επιστήμη κι η τεχνολογία, προχωρούν. Οι παραγωγικές δυνάμεις αναπτύσσονται σε τέτοιο βαθμό που το σύστημα δεν μπορεί να τις αφομοιώσει, όπως επίσης και η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων δεν μπορεί να προσεγγίσει και κυρίως να απολαύσει όσα αυτή η πρόοδος γεννά. Απειλή ολέθρου όμως την ίδια στιγμή, όπως στον προηγούμενο, έτσι και στον 21ο αιώνα, οι ιππότες της αποκάλυψης δεν έρχονται μόνοι τους: Κουβαλούν μαζί τους και «το φάντασμα του κομμουνισμού» αυτού του αιώνα. Για αυτό και με λύσσα προσπαθούν να το ξορκίσουν. Υπό αυτό το πρίσμα, συμμετέχουμε ενεργά σε ελπιδοφόρες διαδικασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη σχετικά με την ανάγκη και την αναζήτηση ενός κομμουνιστικού προγράμματος και κόμματος της εποχής μας. Ξέρουμε πως ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός, οι επαναστάσεις και το εργατικό κίνημα του 21ου αιώνα, θα γεννηθούν σίγουρα, όχι φυσικά με παρθενογένεση, όμως, με άλλες πανοπλίες, με άλλα ρούχα και πρωταγωνιστές. Θέλουμε να συμβάλουμε σε αυτό το έργο, όσο μπορούμε.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ … ας πούμε την αλήθεια
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτέλεσε το πιο ελπιδοφόρο εγχείρημα συνένωσης της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς στη χώρα μας. Με τον ενωτικό και μετωπικό χαρακτήρα της, με το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμά της, συνδέθηκε με ευρύτερες μάζες εργαζόμενων και διανόησης, συγκίνησε ειδικά τη νεολαία, επιχείρησε να δώσει ριζοσπαστικές απαντήσεις στη δομική καπιταλιστική κρίση και νέα πνοή στην επαγγελία μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Συνέβαλε στους εργατικούς αγώνες, επηρέασε την «άλλη Αριστερά», μετατράπηκε η ίδια σε ένα μικρό μεν, αλλά υπαρκτό και αναγνωρίσιμο πλέον, κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα. Σε όλα αυτά, όλοι εμείς ως μέλη οργανώσεων ή ως μέλη της ΕΠΠΔ ή και «ανένταχτοι» εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συμβάλαμε σε αυτή την πορεία όσο μπορούσαμε, μερικές φορές, ξεπερνώντας και τις δυνάμεις μας.
Όμως, τόσο στην «εξεγερτική» φάση του 2010 – 12, όσο και μετέπειτα, πολύ περισσότερο, μετά την στροφή του 2015, εκφράστηκαν με οξύτητα και οι δομικές πολιτικές ανεπάρκειες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι δυο πυλώνες που πάνω τους στηρίχτηκε το εγχείρημα, το μεταβατικό πρόγραμμα και η μετωπική πολιτική έμειναν κενό γράμμα στα κείμενα. Αποτέλεσμα απτό, η αδυναμία να συνδεθούμε με τους κοινωνικούς τεκτονικούς σεισμούς: Εκατομμύρια έφυγαν από τον δικομματισμό – κυρίως από το ΠΑΣΟΚ– αρχικά, εκατοντάδες χιλιάδες από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ αργότερα. Δεκάδες οι συλλογικότητες κι όμως… Παρά τις διακηρύξεις μας δεν συνδεθήκαμε με όλη αυτήν τη σεισμική κίνηση. Δεν μπορεί να είναι ο γιαλός πάντα στραβός…
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτή τη στιγμή βρίσκεται περισσότερο από ποτέ …«πίσω».
Πίσω από τις ανάγκες μιας ενωτικής δράσης στο δρόμο. Πίσω από την αναγκαία ποιότητα ενός συλλογικού, συντροφικού πολιτισμού της γόνιμης συζήτησης. Πίσω από τις ανάγκες μιας μετωπικής ανασυγκρότησης του κινήματος, ειδικά στο εργατικό, στο φοιτητικό, στο κίνημα της νεολαίας. Πίσω από τις ανάγκες μιας σύγχρονης πολιτικής συμμαχιών, από τις ανάγκες για μια νέα συσπείρωση αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Παρακολουθεί αμήχανη να ξετυλίγεται η ιδεολογική επίθεση του αντιπάλου σε όλα τα επίπεδα χωρίς να υπάρχει στοιχειώδης απάντηση. Οι όποιες δράσεις είναι περισσότερο δράσεις της κάθε μιας ξεχωριστής οργάνωσης ή του ηρωικού αγώνα των μελών, παρά του ίδιου του μετώπου, για αυτό συχνά έχουν τη στυφή γεύση της «κομματικής επιβεβαίωσης».
Συμπύκνωση όλων αυτών των προβλημάτων αποτελεί η εσωτερική της δυσλειτουργία:
Οι Τοπικές και Κλαδικές Επιτροπές υπολειτουργούν, κυριαρχούν ο μικροκομματισμός και η απογοήτευση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από μια υπόσχεση ενός «μετώπου των μελών της», πισωγύρισε σε έναν «συντονισμό οργανώσεων» που τώρα επιχειρείται να γίνει και τυπικός με τις «πλατφόρμες - κομματικά ψηφοδέλτια». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται σε κίνδυνο νέας σοβαρής υποχώρησης. Και μια βιαστική, δήθεν «ενωτική» κοπτοραπτική κειμένων πολύ περισσότερο κειμένων που συγκροτούνται με κριτήριο τη φοβικότητα και τη λογική της εξασφάλισης του «τι να ΜΗΝ κάνουμε» και όχι αυτού που είναι ΑΝΑΓΚΑΙΟ να κάνουμε, δεν θα τη βγάλει από αυτόν.
Δυστυχώς, οι θέσεις της 4ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τα θετικά στοιχεία τους, παραμένουν σε ένα πλαίσιο αναπαραγωγής των προβλημάτων σε συνδυασμό με απουσία μιας αυτοκριτικής οπτικής στη μέχρι τώρα δράση του μετώπου.
Ανταρσία στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανταρσία στην αριστερά!
Κάθε αριστερός, από όποιο μετερίζι βρίσκεται, συμφωνεί: ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!
Αυτή η αριστερά δεν μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη στο λαό! Χρειάζεται να ξαναπιάσουμε τα νήματα.
Να ξεκινήσουμε όχι στηριγμένοι σε μια μεταφυσική αισιοδοξία αλλά στην επίγνωση των αντιφάσεων και αντιθέσεων του συστήματος και, κυρίως, των αναγκών του λαού μας. Καρδιά αυτής της προσπάθειας, θεωρούμε ότι πρέπει να είναι η βαθιά αναπροσαρμογή του συνολικού προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η εκπόνηση μιας σύγχρονης μετωπικής πολιτικής.
Πρώτα από όλα θέλουμε μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιο «γειωμένη» και εργατική, περισσότερο προσανατολισμένη στο μεγάλο καθημερινό δράμα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι. Την ίδια στιγμή πιο «απογειωμένη» και «ονειροπόλα», όχι με τη βαρεμάρα της επανάληψης των «πέντε μπούλετ» και του αντικαπιταλισμού σε όλες τις κλίσεις αλλά με τις αξίες και τα ιδανικά που θα υπερασπίζεται..
Θέλουμε μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιο νεανική και πρακτική, πιο μάχιμη. Όχι για τον εαυτό της, αλλά για μια νεανική και μάχιμη υπέρβασή της. Θέλουμε μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέτωπο των μελών της, μέτωπο συντρόφων επαναστατών και επαναστατριών, για τη συντροφική μετωπική υπέρβαση του συντονισμού κομμάτων που σήμερα την καθηλώνει μαζί με όλα τα ρεύματα που συζητούν μαζί της. Τα θέλουμε αυτά όχι για να γίνει «λίγο πιο μεγάλη», να πάρει ένα κάπως μεγαλύτερο κομματάκι από το ξεροκόμματο της αριστεράς, αλλά για να ξεπεράσει τον εαυτό της, να συναντηθεί με τις χιλιάδες των αγωνιστών, τις συλλογικότητες της μαχόμενης αριστεράς σε ένα ανώτερο επίπεδο.
Για να μπουν οι βάσεις για το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο των μαχόμενων αριστερών δυνάμεων που θα βάλει στη ζωή και θα διεκδικήσει την υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος.
Ως ένα πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση, επεξεργαζόμαστε συλλογικά μία εναλλακτική πρόταση θέσεων για τη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα εμπνέεται από τη φιλοδοξία της μαζικής, μετωπικής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που συγκεντρώνει και αναδιαμορφώνει δυνάμεις σε όλα τα επίπεδα. Είμαστε πεισμένοι ότι αυτή είναι η απαίτηση της εποχής μας και όχι η απέλπιδα προσπάθεια να διατηρηθεί ένα πολιορκούμενο «φρούριο της επανάστασης»
Καλούμε όλες τις δυνάμεις, κάθε σύντροφο και συντρόφισσα, σε μια πορεία προς αυτά τα πολύ στενά, αλλά «φωτεινά μονοπάτια».
Για αυτό και μέσα από μια ανοιχτή συνέλευση στις 25 Φεβρουαρίου του 2018, συγκροτήσαμε την ΜΕΤΑΒΑΣΗ.
ΜΕΤΑΒΑΣΗ
Κίνηση για μια μετωπική ανατρεπτική αριστερά
antarsya.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου