Αρπάζουν τα σπίτια του λαού δίνουν «μαξιλάρι» στο κεφάλαιο

Γιάννης Ελαφρός

Ιδιωτικοποιήσεις, φορολεηλασία, περικοπές για τη δημιουργία «παχιού μαξιλαριού» ασφαλείας για τη σταθερή αποπληρωμή του χρέους

Την ώρα που οι εκπρόσωποι των μνημονιακών κομμάτων διασταύρωναν τα ξίφη τους στη βουλή για τον τρόπο που θα συγκαλυφθεί το σκάνδαλο της Νοβάρτις, συναινούσαν ουσιαστικά για τις μνημονιακές αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, που κλιμακώνονται όσο πλησιάζουμε στην τυπική λήξη του 3^ου μνημονίου τον Αύγουστο του 2018. Ο Ε. Τσακαλώτος γύρισε χωρίς τη δόση των 5,7 δις ευρώ από το γιούρογκρουπ της Δευτέρας, αλλά με καθήκοντα. Η κυβέρνηση χρεώθηκε να φέρει σε πέρας δύο ειδικές αποστολές: να βγει η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που θα δίνει το πράσινο φως για τη λεηλασία του Ελληνικού και να γενικευθούν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί σε όλη τη χώρα.


Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που έχει σπάσει κάθε ρεκόρ ταχύτητας στη μνημονιακή υλοποίηση, είχε άμεσα αποτελέσματα. Ω, του θαύματος, την Πέμπτη βγήκε η απόφαση του ΣτΕ, το οποίο για λόγους «εθνικού συμφέροντος» λέει τσιμέντο να γίνει στα χέρια του Λάτση το Ελληνικό (βλ. σελ. 4). Την Τετάρτη, κυβέρνηση και τράπεζες επιχείρησαν να συλλάβουν αγωνιστές των συλλογικοτήτων και του κινήματος κατά των πλειστηριασμών (βλ. επίσης σελ. 19), στέλνοντας μήνυμα καταστολής για να περάσει η μνημονιακή υποχρέωση: Για τη δήθεν καθαρή έξοδο πρέπει να κάνουν έξωση σε χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά από τα σπίτια τους! Αυτόq είναι ένας βασικός βρόμικος στόχος της καθαρής εξόδου.
Αύριο έρχονται στην Αθήνα τα κλιμάκια της τρόικας για να εκκινήσει η 4^η αξιολόγηση με τα 88 αντιλαϊκά προαπαιτούμενα. Μεταξύ αυτών και η διαμόρφωση του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019-2022, στο οποίο θα συγκεκριμενοποιηθούν οι ήδη νομοθετημένες παρεμβάσεις για τη διετία 2019-2020. Ανάμεσα σε αυτές ξεχωρίζει η παραπέρα συρρίκνωση συντάξεων και αφορολόγητου ορίου, ενώ θα τεθεί και το συνολικό πλαίσιο δημοσιονομικού σφαγείου εντός του διαρκούς ευρωμνημονίου.

Ιδιαίτερο στόχο αποτελούν οι ιδιωτικοποιήσεις, με βασικό δέλεαρ τη ΔΕΗ, το φυσικό αέριο και το νερό. Η προχθεσινή επικοινωνιακή κίνηση επιστροφής των μετοχών ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο δημόσιο από το ΤΑΙΠΕΔ –μετά από παλιά απόφαση του ΣτΕ και σε συμφωνία με τους δανειστές– είναι ένα βήμα προς την ιδιωτικοποίηση του νερού και όχι το ανάποδο! Έρχεται να τακτοποιήσει την κατάσταση, έτσι ώστε να πουληθούν μέχρι τον Αύγουστο το 11% της ΕΥΔΑΠ και το 24% της ΕΥΑΘ, σύμφωνα με όσα δήλωσε προχθές ο υφυπουργός Οικονομίας Γ. Πιτσιόρλας.

Οι ιδιωτικοποιήσεις, μαζί με τη φορολεηλασία (κατασχέσεις σε ένα εκατομμύριο πολίτες είναι ο επίσημος στόχος της ΑΑΔΕ για το 2018) και την περικοπή των κρατικών δαπανών, υλοποιούν ένα ακόμα κυβερνητικό βρόμικο σχέδιο για την καθαρή έξοδο. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση επιδιώκει, μάλλον σε συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αλλά με επιφυλάξεις από την ΕΚΤ (γι’ αυτό και ο καυγάς Τσακαλώτου-Ντράγκι στο γιούρογκρουπ), τη δημιουργία ενός «παχιού μαξιλαριού» ασφαλείας, αξίας πολλών δις ευρώ, για τη σταθερή αποπληρωμή του χρέους και μετά το 2018. Η κυβέρνηση προτιμά αυτή την επιλογή από την προληπτική πιστωτική γραμμή, προβάλλοντας πως θα έχει μεγαλύτερη αυτονομία. Είναι γνωστό, βέβαια, πως η επιτήρηση θα διατηρηθεί και μετά τον Αύγουστο, στο πλαίσιο της εφαρμογής των ρυθμίσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ειδικά για υπερχρεωμένες χώρες. Τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα γίνονται φύλλο και φτερό για να φουσκώσουν το «μαξιλάρι» στο οποίο θα αναπαυθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, των τραπεζών –πρόθεση είναι να κατατεθεί στις ελληνικές τράπεζες– και των τοκογλύφων δανειστών…

Βεβαίως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά για το κυβερνητικό επιτελείο. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πανηγύρισαν για την αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της ελληνικής οικονομίας κατά δύο μονάδες από τη Moodys, ξεχνώντας κάθε κριτική στους οίκους… ανοχής της κερδοσκοπίας. Ταυτόχρονα, προσπάθησαν να καλύψουν βιαστικά τα αυξημένα επιτόκια που υποχρεώθηκαν να δώσουν τα ελληνικά ομόλογα στις αγορές προ δεκαημέρου.

Την ώρα που η όξυνση των αστικών ανταγωνισμών στην περιοχή και η αναβάθμιση της πολεμικής απειλής απαιτεί μια αντίστοιχη αναβάθμιση αντιπολεμικής παρέμβασης του εργατικού λαϊκού κινήματος και της μαχόμενης Αριστεράς, η κλιμάκωση του «κοινωνικού πολέμου» στο εσωτερικό της χώρας υπογραμμίζει όχι μόνο την αναγκαιότητα αγωνιστικής πρωτοβουλίας στο πρωταρχικό πεδίο των κοινωνικο-οικονομικών δικαιωμάτων και αναγκών, αλλά και της κατάκτησης μιας ενιαίας «αφήγησης» και ενός ανατρεπτικού πολιτικού σχεδίου. Καθώς τα αστικά επιτελεία προωθούν λογικές εθνικής ενότητας απέναντι στους «εθνικούς κινδύνους» και η κυβέρνηση προσπαθεί να αναδειχθεί ως ήρεμη όσο και αποφασιστική δύναμη προώθησης των «εθνικών συμφερόντων» (δηλαδή των επιδιώξεων του κεφαλαίου), η αντικαπιταλιστική και σύγχρονα κομμουνιστική Αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες μαχόμενες δυνάμεις, θα ανοίξουν έναν άλλο δρόμο.

Αναδεικνύοντας την κοινή βάση της επίθεσης σε εσωτερικό και διεθνές πεδίο, που δεν είναι άλλη από την αδυσώπητη διαπάλη για αύξηση της κερδοφορίας την ώρα που η καπιταλιστική κρίση δεν έχει ξεπεραστεί δυναμικά, στοχεύοντας αποφασιστικά στην «τρόικα» της αντιλαϊκής εκστρατείας τόσο στο κοινωνικό όσο και στο πολεμικό πεδίο (δηλαδή το κεφάλαιο, τα ηγεμονικά καπιταλιστικά κράτη, τους συνασπισμούς τους ΕΕ, ΝΑΤΟ και τις κυβερνήσεις της περιοχής, με βασική την αντιδραστική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), θα συμβάλλουν σε μια εργατική λαϊκή ενότητα και πάλη, σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, για το Ψωμί-Δουλειά-Ειρήνη-Ελευθερία της εποχής μας. Ένα ισχυρό εργατικό λαϊκό κίνημα και μια ενισχυμένη μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά είναι το δικό μας προαπαιτούμενο για να μπει φραγμός στα βάρβαρα σχέδια και να ανοίξει ο δρόμος για μια ανατρεπτική έξοδο από τη φυλακή της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και του κεφαλαίου.

prin.gr