Ανακοίνωση της ΚΚ-ΕΑ για την απόφαση του Eurogroup

Η χώρα βαδίζει στον όγδοο χρόνο από την επιβολή των μνημονίων που υποτίθεται ότι θα ήταν βραχύβια και στόχος τους ήταν να αντιμετωπιστεί το δημόσιο χρέος που ήταν εκτός ελέγχου.

Το αποτέλεσμα είναι να φτωχοποιηθεί ο λαός, να γυρίσει το βιοτικό επίπεδο και κατακτήσεις του στη δεκαετία του ’60, η χώρα να χάσει το 25% του AEΠ, οι άνεργοι να φτάσουν το ενάμισι εκατομμύριο, εκατοντάδες χιλιάδες μικρομάγαζα και μικροεπιχειρήσεις να κλείσουν, η νεολαία να βρίσκεται σε απόγνωση και μαζικά να μεταναστεύει.

Παρά τα τόσα αντιλαϊκά μέτρα, το χρέος συνέχισε να αυξάνει και πραγματικά να είναι εκτός ελέγχου, στα 320 δις ευρώ, 180% του ΑΕΠ.

Τα πολιτικά κόμματα   που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας από το 2010 -ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ- υπηρέτησαν με όλες τις δυνάμεις τους τα μνημόνια και την πολιτική της άρχουσας τάξης της χώρας και των ευρωπαϊκών πολυεθνικών με τον καλύτερο τρόπο. Μνημονιακά και αντιμνημονιακά κυβερνητικά κόμματα στοιχήθηκαν πίσω από το ΣΕΒ, την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο   και για το λόγο αυτό έχουν κολοσσιαίες ευθύνες.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από τις εξαγγελίες για κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο αποδείχθηκε ο καλύτερος διαχειριστής τους, στην υπηρεσία ευρωπαίων και αμερικανών. Έφερε το 3^ο επώδυνο μνημόνιο και σαν να μην έφθανε αυτό, έφερε και 4^ο ύψους 5 δισεκατομμυρίων αντιλαϊκών μέτρων και κανείς κυβερνητικός δεν μπορεί να βεβαιώσει ότι τα μέτρα αυτά είναι τα τελευταία. Η επίτευξη κολοσσιαίων πρωτογενών πλεονασμάτων περνάει μέσα από την καρατόμηση των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών, από την εκτίναξη των φόρων. Είναι μάλιστα κυρίως οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι, όσοι δηλαδή βρίσκονται στη φτώχεια, που πληρώνουν το μάρμαρο με το 4^ο μνημόνιο.

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και οι υπόλοιποι κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση του για ανικανότητα που έχει ως αποτέλεσμα να πέφτει συνεχώς έξω στους στόχους που θέτει, παρομοίως, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ακριβώς το ίδιο όταν ήταν στην αντιπολίτευση, κατηγορούσε τις τότε κυβερνήσεις για ανικανότητα.

Δεν πρόκειται για τις ικανότητές της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, αλλά για τον προσανατολισμό τους στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου και την προσκόλληση τους στην ΕΕ και στην πολιτική της.

Το 4^ο μνημόνιο το επένδυσε η κυβέρνηση με ένα νέο succes sstory, ότι η υποχώρηση ήταν αναγκαία διότι έπρεπε η χώρα να δανειστεί για να αποπληρώσει τις δόσεις των δανείων, να μπει στην ποσοτική χαλάρωση και να πάρει τα μέτρα μείωσης του χρέους. Παρότι περιείχε αντιλαϊκά μέτρα αυτό ήταν εντελώς αναγκαίο και να βγει η χώρα στο «ξέφωτο», στην ανάπτυξη, αυτά έλεγε η κυρίαρχη προπαγάνδα.

Η απόφαση του Eurogroup των 15ης Ιουνίου απέδειξε πόσο σαθρά ήταν αυτά τα επιχειρήματα. Το πανηγυρικό κλίμα που καλλιέργησαν τα κυβερνητικά στελέχη μετά τη λήξη της συνεδρίασης δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Υπάρχουν τα ανέξοδα λόγια και οι παραπλανητικοί πανηγυρισμοί, υπάρχει όμως και το περιεχόμενο συμφωνίας. Κανένας κυβερνητικός στόχος δεν επιτεύχθηκε, παρά μόνο η νέα δόση του δανείου, μόνο που το πολύ μεγάλο τμήμα της θα πάει από τη μια τσέπη των δανειστών στην άλλη και ψίχουλα για τα κρατικά χρέη στο εσωτερικό της χώρας και θα αυξήσει το δημόσιο χρέος. Το Eurogroup ενέκρινε το 4^ο μνημόνιο, η περιβόητη ποσοτική χαλάρωση δεν αναφέρεται πουθενά, ενώ ουσιαστικά ο καθορισμός των όποιων μέτρων για το χρέος παραπέμπεται στο μέλλον, μετά τον Αύγουστο του 2018, «αν και εφόσον κριθούν αναγκαία». Φυσικά δεν πρόκειται για διαγραφή μέρους του χρέους, αλλά για παράταση του χρόνου αποπληρωμής του και κάποιες μειώσεις επιτοκίων. Το χρέος μ’ αυτό τον τρόπο όχι μόνο δεν ελαφρύνεται, αλλά μετατρέπεται σε βρόγχο στο λαιμό της χώρας και του λαού και θα φτάσει η αποπληρωμή του με τα σημερινά δεδομένα ως την δεκαετία το 2060 και φυσικά θα συνοδεύεται με μνημόνιο διάρκειας και δυνάμωμα της εξάρτησης της χώρας. Αυτό υπογραμμίζει η απόφαση για πλεονάσματα 3,5% ως το 2022 και από το 2023 ως το 2060 τουλάχιστον, πλεονάσματα μεγαλύτερα του 2%. Τα Πλεονάσματα όμως μόνο μέσα από τη συνέχιση της αιματηρής λιτότητας προέρχονται.

Αυτό είναι το περιεχόμενο της συμφωνίας.

Φυσικά τα μεγάλα λόγια περίσσεψαν μόνο που είναι χωρίς κανένα αντίκρισμα. Ακούσαμε: «Η συμφωνία είναι καθοριστικό βήμα εξόδου από την κρίση, να βγει η χώρα στις αγορές», για «ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο» που «στέλνει θετικό μήνυμα στις αγορές», για «αρχή του τέλους των μνημονίων» κι ότι «κρατηθήκαμε στο σκληρό πυρήνα».

Με αυτά εκφράζεται με μεγάλη επιτυχία.

Η απόφαση του Eurogroupήρθε με εμφατικό τρόπο να υπογραμμίσει αυτό που όλο και πιο πολύ συνειδητοποιεί ο εργαζόμενος λαός: ότι η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και η προσήλωση στην πολιτική της είναι μια από τις κυριότερες αιτίες των δεινών για το λαό, αφού η ΕΕ είναι ο βασικός πυλώνας της αστικής κυριαρχίας στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Εκεί στηρίζονται τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που κυβερνούν τη χώρα.

Ο αγώνας εναντίον της ΕΕ και της πολιτικής της με προοπτική την αποδέσμευση είναι το κλειδί που θα ξεκλειδώσει όλα τα υπόλοιπα προβλήματα και αντιθέσεις της κοινωνίας θα δώσει ώθηση στην ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, πρέπει να είναι ο κεντρικός στόχος του κινήματος.

Στην πρώτη γραμμή των στόχων πλην του αιτήματος της αποδέσμευσης από την ΕΕ είναι η άρνηση πληρωμής του χρέους και η μονομερής διαγραφή του, η διεκδίκηση ουσιαστικών αυξήσεων σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, η κατάργηση των μνημονίων, η εθνικοποίηση των τραπεζών και των μονοπωλίων στρατηγικής σημασίας, η υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών κ.λπ.

Αν για την προώθηση και τη διεκδίκηση αυτών των στόχων πριν ορισμένα χρόνια μπορούσαν να δικαιολογηθούν κάποιες αντιρρήσεις σήμερα ή προβολή των αιτημάτων αυτών είναι προφανής, εξάλλου απολαμβάνουν πλατιάς λαϊκής αποδοχής. Η λύση βρίσκεται σε ένα ισχυρό κίνημα αντίστασης και ανατροπής που αγωνίζεται με αυτούς τους στόχους και προοπτική του σοσιαλισμό.

Μπορεί μέσα από τις κατάλληλες συζητήσεις και διεργασίες να διαμορφωθεί το πλαίσιο κοινωνικής και πολιτικής συμπαράταξης, οι στόχοι, οι μορφές του αγώνα, η τακτική, τα ιδεολογικά μέτωπα… Αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να είναι μόνο διαδικασία κορυφών, διαβουλεύσεων στα πλαίσια των ηγεσιών. Αυτό είναι αναγκαίο όμως δεν φτάνει, πρέπει να γίνει υπόθεση των εργαζομένων μέσω των φορέων και των συλλογικοτήτων τους, των εργατών και των υπαλλήλων, των επαγγελματιών και της φτωχομεσαίας αγροτιάς, των νέων. Μόνο τότε μπορεί να υπάρξει προοπτική.

Αυτό πρέπει να συνειδητοποιηθεί πρωτίστως από τα κόμματα και τις οργανώσεις της Κομμουνιστικής και μαχόμενης αριστεράς να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Η πρόταξη των στενών κομματικών επιδιώξεων και η όρθωση τειχών ανάμεσά τους δεν οδηγεί πουθενά. Οι πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές είναι μεγάλες. Αυτό όμως δεν αποτελεί δικαιολογία για να προτάσσονται στρατηγικές και ιδεολογικές διαφορές και να ματαιώνεται ακόμη και η κοινή δράση.

Σήμερα σε πλατιά τμήματα των εργαζομένων πέρα από την απογοήτευση και την ιδιώτευση ωριμάζουν τα στοιχεία μιας ριζοσπαστικής ανατρεπτικής λαϊκής συνείδησης. Αυτό είναι το όπλο και η δυνατότητα για την ανάπτυξη των αγώνων και του κινήματος αντίστασης και ανατροπής και στο στόχο αυτό πρέπει όλοι να ανταποκριθούν και εκεί θα κριθούν.

                                                                                     Κίνηση Κομμουνιστών - Εργατικός Αγώνας

πηγή: ergatikosagwnas.gr