30ο Συνέδριο ΕΚΑ: Φθίνουσα πορεία με πρωτιά φυγομαχίας του ΠΑΜΕ

Γράφει ο Ιάσωνας Μπελίδης.
 

Όπως είναι γνωστό το δικαστήριο, ύστερα από ένσταση σωματείου που αποκλείστηκε από το 29^ο συνέδριο του ΕΚΑ λόγω νοθείας, δέχτηκε αυτήν την ένστασή και ακύρωσε το 29^ο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας (ΕΚΑ) που πραγματοποιήθηκε από τις 22/5/2016 έως 29/5/2016. 

Την Κυριακή 12/2/2017 πραγματοποιήθηκαν οι αρχαιρεσίες του έγκυρου πια, 30^ου Συνεδρίου του ΕΚΑ, αυτού του συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε κατ’ εντολή του δικαστηρίου. Τα αποτελέσματα αναλυτικά καταγράφονται στον παρακάτω πίνακα. Ο πίνακας αυτός δίνει μια πλήρη εικόνα, αφού αναλύει τα εκλογικά αποτελέσματα με συγκριτικό τρόπο, έτσι ώστε, ο καθένας, να μπορεί εύκολα να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα.

Από την ανάγνωση των αποτελεσμάτων προκύπτουν πολλά και ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Το πρώτο λυπηρό συμπέρασμα είναι η παγιωμένη, τώρα πια, φθίνουσα, σε όλα τα επίπεδα, πορεία που την είδαμε και στο τελευταίο συνέδριο της ΓΣΕΕ, όπου 53.000 φυσικά μέλη σε σχέση με το προηγούμενο συνέδριό της, εγκατέλειψαν τα συνδικάτα τους. Αντίστοιχα και σ’ αυτό 30^ο συνέδριο του ΕΚΑ, 23.497 φυσικά μέλη σε σχέση με το προηγούμενο έγκυρο συνέδριο του, του 2013, εγκατέλειψαν τα συνδικάτα τους. Και αυτό δεν εξηγείται με την ανεργία, παρά ως έναν βαθμό, αφού και οι άνεργοι, π.χ οι οικοδόμοι, μπορούν να συνεχίσουν ως άνεργοι, να είναι μέλη των συνδικάτων τους. Οι κύριοι λόγοι αυτής της εγκατάλειψης, είναι πολιτικοσυνδικαλιστικοί. Είναι η απογοήτευση από τον πεμπτοφαλαγγίτικο κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό που επί χρόνια, με τους διαβόητους κοινωνικούς διαλόγους και τον κοινωνικό εταιρισμό, έγινε συνένοχος των αντιλαϊκών πολιτικών.

Η απογοήτευση αυτή γίνεται απόγνωση και οδηγεί στην αποστράτευση κατά χιλιάδες τους εργαζόμενους όταν βλέπουν, ότι με τη συνολική πορεία, την τακτική και την πρακτική τους και οι λεγόμενες ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αντικειμενικά αφήνουν στο απυρόβλητο την πρωτοφανή αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης, της Ευρωένωσης, του ΔΝΤ και των άλλων οργανισμών του κεφαλαίου. Κραυγαλέο παράδειγμα αποτελεί η στάση του ΠΑΜΕ, μετά τη γενική πανεργατική απεργία στις 4 Φλεβάρη του 2016. Αντί, μετά από αυτήν την απεργία, να πρωτοστατήσει στην κλιμάκωση και ένταση των αγώνων, συναποφάσισε με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό!!!, να περιμένουν να φέρει η κυβέρνηση στη βουλή τον αντιασφαλιστικό νόμο-λαιμητόμο και τότε, δηλαδή κατόπιν εορτής, να κάνουν μια 48ωρη απεργία. Αυτή η ενέργεια του, ποιόν διευκόλυνε; Σίγουρα την κυβέρνηση που για τρεις μήνες, απερίσπαστη, μεθόδευσε την ψήφιση αυτού του ακραίου αντιασφαλιστικού νόμου, μέσα στο Σαββατοκύριακο, 7 & 8 Μάη του 2016. Κατά ανάλογο τρόπο και τώρα πάλι το ΠΑΜΕ, υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ, αφήνει ανενόχλητους την κυβέρνηση και το κουαρτέτο ΕΕ-ΔΝΤ, να σχεδιάζουν τα νέα αντιλαϊκά και ακραία αντεργατικά μέτρα που θα τα οριστικοποιήσουν στις 20 Φλεβάρη και απλά - για ξεκάρφωμα και για τις εσωκομματικές ανάγκες του ΚΚΕ, ενόψει του συνεδρίου του - κάνει συλλαλητήρια στις 21 Φλεβάρη, πάλι κατόπιν εορτής. Αυτά, είναι η κατάντια ενός ακραίου και επικίνδυνου, αλλοτριωμένου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Πως λοιπόν οι εργαζόμενοι να μην είναι καχύποπτοι και πως μπορούν να εμπιστεύονται τέτοιες δυνάμεις που συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο και αποστρέφονται το αναγκαίο σήμερα μέτωπο για την αποδέσμευση από την Ευρωένωση που είναι η μήτρα της σημερινής μας εξαθλίωσης; Δικαίως οι εργαζόμενοι διερωτώνται: Γιατί οι λεγόμενες ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ αρνούνται ένα τέτοιο δυναμικό ανατρεπτικό μέτωπο, ως πρώτο βήμα μιας πορείας για συνολικές κοινωνικοοικονομικές ανατροπές; Πως οι εργαζόμενοι να μην εγκαταλείπουν κατά χιλιάδες και τις λεγόμενες ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αφού σε αυτές τις δυνάμεις, στα δύο προηγούμενα συνέδρια του ΕΚΑ, με μεγάλη πλειοψηφία, εμπιστεύτηκαν την πρώτη θέση στη διοίκηση του ΕΚΑ και όμως αυτές οι δυνάμεις, αντί να την αξιοποιήσουν για δυναμικούς αγώνες, την απαξίωσαν, μη δεχόμενες ακόμα να πάρουν και την προεδρεία της διοίκησης του ΕΚΑ; Έτσι κατάντησαν το ΕΚΑ ένα ανυπόληπτο συνδικάτο, χωρίς καμιά παρουσία σε αγώνες. Φυσιολογικά λοιπόν σήμερα και αυτές οι λεγόμενες ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, εισπράττουν τα επίχειρα των πράξεων τους και, όπως φαίνεται και από τα εκλογικά αποτελέσματα του συνεδρίου του ΕΚΑ, εγκαταλείπονται από 5.325 φυσικά μέλη!!! αφού προηγουμένως εγκαταλείφθηκαν από 11.000 φυσικά μέλη!!! στο τελευταίο, 36^ο συνέδριο της ΓΣΕΕ.

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, όσο και αν ο Ριζοσπάστης, το δημοσιογραφικό όργανο του ΚΚΕ, την αποκρύπτει από τους αναγνώστες του, όπως φαίνεται και στο δημοσίευμα του, στις 14 Φλεβάρη 2017 σελ. 11 που αφορά στις εκλογές του 30^ου συνεδρίου του ΕΚΑ. Στο δημοσίευμα αυτό, κατά πρώτον, παρατίθενται τα εκλογικά στοιχεία αυτού του συνεδρίου και αντιπαραβάλλονται με τα αντίστοιχα του ακυρωμένου 29^ου συνεδρίου του ΕΚΑ που έγινε πριν 9 μήνες και όχι με τα αντίστοιχα, του αντίστοιχου έγκυρου 28^ου συνεδρίου που έγινε πριν από 3 χρόνια. Είναι φανερό ότι το κάνει για να μη φανούν οι μεγάλες απώλειες που έχει το ψηφοδέλτιο του ΠΑΜΕ όπως αυτές καταγράφονται και στον πίνακα που παραθέτουμε παρακάτω. Παρόλα αυτά και από αυτά τα στοιχεία φαίνεται ότι, ενώ στο 30^ο συνέδριο του ΕΚΑ, πήραν μέρος 17 περισσότερα σωματεία σε σχέση με το ακυρωμένο 29^ο συνέδριο του και 42 παραπάνω αντιπρόσωποι, εν τούτοις το ψηφοδέλτιο του ΠΑΜΕ, από αυτούς τους 42, πήρε μόνον 7 και τους υπόλοιπους 35 τους πήραν όλοι οι άλλοι και κύρια η ΔΑΚΕ. Επίσης σ’ αυτό το δημοσίευμα, ενώ το ΠΑΜΕ πανηγυρίζει για την Πρωτιά του, δεν μας λέει τι θα την κάνει και πάλι αυτήν την πρωτιά; Θα πάρει στο προεδρείο του ΕΚΑ, τις ευθύνες που αναλογούν σ’ αυτήν την πρωτιά, δηλ. τις ευθύνες του προέδρου ή θα επαναλάβει τη φυγομαχία του, όπως έκανε τα προηγούμενα 3 χρόνια; Και αν τις πάρει τώρα, πως θα δικαιολογηθεί στους εργαζόμενους για την προηγούμενη στάση αποχής του;

Όλα αυτά, που οδηγούν σε αυξάνουσα απογοήτευση που έχει ως συνέπεια τη μεγάλη απομαζικοποίηση των συνδικάτων, καθώς και αυτοί οι αρνητικοί συσχετισμοί που ενισχύουν τον παλαιό και νέο κυβερνητικό, εργοδοτικό και ευρωπροσανατολισμένο, άρα άκρως αντεργατικό συνδικαλισμό αλλά αποδοκιμάζουν και την απομονωτική, γραφειοκρατική γραμμή πλεύσης των αυτοαποκαλούμενων ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ επειδή αδρανοποιεί το συνδικαλιστικό κίνημα, δίνουν επείγον σήμα στους εργαζόμενους στη βάση, να πάρουν, επειγόντως, οι ίδιοι την υπόθεση της οργάνωσης των αναγκαίων αποτελεσματικών αγώνων, στα δικά τους, τα χέρια.

Στη συνέχεια παραθέτουμε γράφημα που περιλαμβάνει τα αποτελέσματα των αρχαιρεσιών του ΕΚΑ από το 2007 έως το Φλεβάρη του 2017, από τις πιο πρόσφατες δηλαδή πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και την επιβολή των μνημονίων στη χώρα μέχρι σήμερα. Σκοπός είναι να φανεί η επίδραση των μνημονίων και συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής στην συμπεριφορά της οργανωμένης εργατικής τάξης της Αθήνας.

Παρατηρούμε ότι:

Η ΠΑΣΚΕ από 35,6% το 2007 και αφού έφτασε στο 38,93% μειώθηκε στο 21,3%.

Η ΔΑΚΕ, τα ψηφοδέλτια που προέρχονται από τις δυνάμεις της, από το 25,2% μειώθηκαν στο 20,7%.

Οι δύο μαζί παρατάξεις του παλιού δικομματισμού από 60,7% μειώθηκαν στο 42%.

Τα ψηφοδέλτια που συνδικαλιστικά εκφράζουν δυνάμεις προερχόμενες από το ΣΥΡΙΖΑ και αφού ενισχύθηκαν στην πορεία με ψηφοφόρους προερχόμενους κυρίως από το ΠΑΣΟΚ εκτοξεύτηκαν από το 7,68% στο 25,78%. Δεν παραβλέπουμε τις σημαντικές διαφοροποιήσεις στις γραμμές των δυνάμεων αυτών, ούτε υποτιμούμε την αγωνιστική διάθεση σημαντικών τμημάτων τους. Ο κυριότερος ρόλος που η αναφορά γίνεται ενιαία είναι η ένταξή τους σε ενιαίες παρατάξεις και ψηφοδέλτια, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.

Το ΠΑΜΕ από 28,66% το 2007μειώθηκε οριακά στο 26,92%. Ενώ τα ψηφοδέλτια που στήριζε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από 2,86% το 2007 πήγαν στο 4,26% σημειώνοντας μικρή αύξηση.

Συμπερασματικά οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ παρά τη μεγάλη μείωσή τους ως συνέπεια της ουσιαστικής ταύτισης τους με τις μνημονιακές κυβερνήσεις και την καταστροφική για τους εργαζόμενους πολιτική τους διατηρούν ένα πολύ μεγάλο ποσοστό 42%, γεγονός στο οποίο πρέπει να δοθεί ουσιαστική εξήγηση.

Οι απώλειες των προαναφερόμενων παρατάξεων μετακινούνται εξολοκλήρου στον ανερχόμενο ρεφορμισμό, η συμπεριφορά τους των δυνάμεων αυτών δεν έχει αγωνιστικά στοιχεία αντίστασης στην πολιτική το κεφαλαίου, αλλά συμβιβασμού και προτίμησης του μικρότερου κακού.

Παρά την τεράστια κρίση και την επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και των συνταξιούχων και παρά την ολοκληρωτική απαξίωση των παρατάξεων του παλιού δικομματισμού και την γραμμή συμβιβασμού των δυνάμεων του ΜΕΤΑ και των συμμάχων τους, δηλαδή ουσιαστικά παρά των απουσία αξιόπιστων αντιπάλων του ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ όχι μόνο δεν ενισχύεται, αλλά έχει και μια οριακή μείωση της τάξης του 1,7%.

Οι αιτίες δεν πρέπει να αναζητούνται γενικά στην κρίση και στις επιπτώσεις της στους εργαζόμενους, στις συνθήκες διαβίωσής τους ή στο ρόλο του αστικοποιημένου συνδικαλισμού μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτά υπάρχουν. Δεν ήταν όμως μοιραίο να λειτουργήσουν υπέρ της αστικής πολιτική και των συνδικαλιστικών παρατάξεων της. Μπορούσε να λειτουργήσουν σ’ ένα τουλάχιστον βαθμό υπέρ της εργατικής τάξης, αν οι δυνάμεις που κινούνται σε ταξική κατεύθυνση με τη δράση τους μπορούσαν να μετατρέψουν την απογοήτευση σε κίνημα ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής.

Η απάντησή στο ζήτημα αυτό μπορεί να δοθεί μόνο εξετάζοντας τους όρους λειτουργίας και δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος, το πλαίσιο των στόχων και των διεκδικήσεων τους, την τακτική και τις μορφές πάλης που χρησιμοποιεί. Εκεί κυρίως βρίσκονται οι αιτίες που οι εργαζόμενοι επιλέγουν την αποστασιοποίηση από τα σωματεία τους ή βολεύονται στα πλαίσια του ρεφορμισμού και των ανέξοδων υποσχέσεων του.

πηγή: ergatikosagwnas.gr