Ο Παναγιώτης Ε., τα νεανικά όνειρα και οι σκληρές αλήθειες του Α. Γούλα

Ο  Παναγιώτης Ε., τα νεανικά όνειρα και οι σκληρές αλήθειες

Ο Παναγιώτης Ε., είναι ο κάθε Παναγιώτης που υπάρχει δίπλα μας, ο πτυχιούχος νέος της διπλανής πόρτας, ο νέος που ετοιμάζεται να κάνει τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα  σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους για τη χώρα, ο νέος που νιώθει ενοχές επειδή δε βρίσκει δουλειά και ας μην του αναλογεί καμμιά ευθύνη γι’ αυτό!

Ο Παναγιώτης Ε., ήρθε στο γραφείο μου και με βρήκε την ώρα που διόρθωνα γραπτά. «Να περάσω δάσκαλε;» με ρώτησε δειλά, έχοντας, ωστόσο, τη σιγουριά πως η πόρτα μου ήταν ορθάνοιχτη για αυτόν, αφού ήξερε πως ήταν ένας από τους καλύτερους και αγαπημένους μου μαθητές. «Θα πιούμε ένα εσπρεσάκι;» τον ρώτησα. «Όχι, ευχαριστώ, για άλλο ήρθα» μου απάντησε. «Ήρθα να σε αποχαιρετήσω». Κοντοστάθηκα για να σκεφτώ το λόγο του αποχαιρετισμού.

Να μην πολυλογώ… Ο Παναγιώτης Ε,. πρώην μαθητής του 2ου Λυκείου Νέας Φιλαδέλφειας, μαθητής μου στο παρελθόν, ήρθε να με αποχαιρετήσει γιατί βρήκε δουλειά στη Γερμανία  ως ερευνητής στο  πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Mainz, κοντά στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Εντελώς τυχαίο το γεγονός ότι στην πόλη αυτή πέρασα τα δικά μου μαθητικά χρόνια!

 «Αφού τελείωσα τη Φαρμακευτική, μου είπε,έκανα και το διδακτορικό μου…Το πάλεψα όσο δεν πήγαινε… αλλά να ζω με τους γονείς μου στα 28… δεν λέει. Άσε που, παντού πόρτες κλειστές και ο βασικός μισθός γύρω στο πεντακοσάρικο. Δε φτάνει ούτε για τα βασικά».

Κυριολεκτικά με αποστόμωσε. Κι αυτό όχι γιατί δεν έχω ιδέα γι’ αυτό που περνούν  κυρίως οι νέοι άνθρωποι σήμερα.Ένα μεγάλο τμήμα αυτών  κινδυνεύει να βρεθεί στο κοινωνικό περιθώριο και αποτελεί άμεση ανάγκη η πολιτεία, οι συνδικαλιστικοί φορείς και  η τοπική αυτοδιοίκηση να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να συγκρατήσουν τη μεγάλη έξοδο των νέων ανθρώπων από την κοινωνία. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι εκτός ελέγχου καθώς η χώρα τοποθετείται στις πρώτες θέσεις εντός της «ΕΕ των 28» αναφορικά με τους NEETs (νέοι που δεν σπουδάζουν, δεν εργάζονται και δεν συμμετέχουν σε κανένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα).

Αλλά και όσοι σαν τον Παναγιώτη καταφέρνουν να αποκτήσουν ένα πτυχίο ή και περισσότερα, πολύ γρήγορα διαπιστώνουν πως αυτά είναι χωρίς αντίκρισμα στη χώρα μας. Έτσι οδηγούνται  ως γιατροί στη Γερμανία, ακαδημαϊκοί στη Μεγάλη Βρετανία, καταστηματάρχες στις ΗΠΑ. Το αποδεκάτισμα του ελληνικού πληθυσμού, κυρίως υπέρ-εκπαιδευμένων νέων,είναι ίσως το πιο ολέθριο υποπροϊόν της οικονομικής κατάρρευσης που έχει κάνει τη χώρα να επαιτεί από τη στιγμή που χρεοκόπησε. Είναι μία τεράστια απώλεια ανθρώπινου κεφαλαίου, τοπερίφημο “braindrain”,αλλιώς, φυγή μυαλών στο εξωτερικό. Άνθρωποι που σπούδασαν με μεγάλο κόστος - τόσο για τις οικογένειές τους, όσο και για το δημόσιο προϋπολογισμό - τώρα δουλεύουν σε πλουσιότερες χώρες, που δεν επένδυσαν διόλου σε εκείνους. Η επένδυση αυτή δυστυχώς  δεν επιστρέφει ποτέ, ως ανατροφοδότηση, στον τόπο μας που τόσο την έχει ανάγκη και, σε συνδυασμό με το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα, θα δημιουργήσουν απρόβλεπτες  συνέπειες για τη χώρα. Είναι επίσης σαφές πως, κιαν απέναντι στο ατομικό πρόβλημα ενδέχεται να βλέπεις έστω και με μια σχετική ανακούφιση την πρόσκαιρη λύση που κάποιος κοντινός  σου άνθρωπος  βρίσκει, πιθανώς να μη νιώσεις το ίδιο, αν στη θέση αυτήβρεθεί κάποιο από τα παιδιά σου!

Το μόνο που κατάφερα, «οριακά» να του ευχηθώ, έστω και αμήχανα, ήταν: «Καλή τύχη παιδί μου». Και παραφράζοντας τον ποιητή πρόσθεσα: «Και μην ξεχνάς να θυμίζεις και στα άλλα, τα δικά μας παιδιά που θα συναντήσεις εκεί: “Μη παρακαλώ σας μη, μη λησμονάτε τη χώρα μας!”».