Το ΔΝΤ, λοιπόν, ετοιμάζεται να δημοσιεύσει μια έκθεση (αν αυτή παραμείνει όπως έχει διαρρεύσει) που θα κρίνει ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, ενώ οι γερμανοί ιμπεριαλιστές απάντησαν προκαταβολικά στη σχετική φιλολογία, μέσω μιας ανακοίνωσης του ESM, που λέει: «Πιστεύουμε ότι το χρέος της Ελλάδας μπορεί να είναι διαχειρίσιμο, αν οι συμφωνηθείσες μεταρρυθμίσεις εφαρμοστούν πλήρως, χάρη στους εξαιρετικά ευνοϊκούς δανειακούς όρους του ESM στον μακροπρόθεσμο ορίζοντα και χάρη στα πρόσφατα υιοθετηθέντα βραχυπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους».
Σε ό,τι αφορά το ΔΝΤ, αρκεί να θέσουμε ένα απλό ερώτημα: πότε κατέστη «μη βιώσιμο» το ελληνικό χρέος, το 2016; Το 2010, όταν το ΔΝΤ έμπαινε στο πρώτο Μνημόνιο, ήταν βιώσιμο; Το 2012, όταν το ΔΝΤ έμπαινε στο δεύτερο Μνημόνιο, ήταν βιώσιμο; Τον Αύγουστο του 2015, όταν το ΔΝΤ συμφωνούσε με το τρίτο Μνημόνιο, ήταν βιώσιμο; Τον Απρίλη του 2016, όταν το ΔΝΤ συμφωνούσε με το σχέδιο Σόιμπλε (βραχυπρόθεσμα και μεσομακροπρόθεσμα μέτρα αναδιάρθρωσης του χρέους κτλ.), ήταν βιώσιμο;
Μιλώντας αυστηρά οικονομικά, το ελληνικό χρέος ούτε ήταν, ούτε είναι, ούτε μπορεί να γίνει βιώσιμο. Αυτό, όμως, δεν ενδιαφέρει καμιά ιμπεριαλιστική δύναμη. Γιατί το χρέος χρησιμοποιείται ως εργαλείο αποικισμού της χώρας και κινεζοποίησης του ελληνικού λαού. Η βιωσιμότητά του δεν κρίνεται με αυστηρά οικονομικά κριτήρια, αλλά με το κριτήριο της διατήρησης αυτών των δύο συνθηκών (αποικισμού και κινεζοποίησης), που προσφέρουν τεράστια πλεονεκτήματα στο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο.
Και η διαφωνία ΔΝΤ-Ευρωπαίων, ΗΠΑ-Γερμανίας ως προς το ζήτημα της βιωσιμότητας; Είναι μια διαφωνία που εδράζεται όχι στο ελληνικό χρέος, αλλά στον ανταγωνισμό ανάμεσα στα δύο αυτά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Μια εκτενέστερη ανάλυση εκφεύγει των ορίων της στήλης, όμως θυμίζουμε εν τάχει πως η αμερικάνικη πίεση επί της «γερμανικής Ευρώπης» είναι συνεχής. Υπήρξε περίοδος που οι Αμερικανοί ζητούσαν την έκδοση ευρωομολόγων, που απέρριψε η Γερμανία. Υπήρξε περίοδος που οι Αμερικανοί ζητούσαν -μετά το PSI- να γίνει και OSI, δηλαδή να υπάρξει «κούρεμα» του ελληνικού χρέους που στο μεγαλύτερο μέρος του βρισκόταν στα χέρια των χωρών της Ευρωζώνης και του χρηματοδοτικού μηχανισμού (EFSF), που είχαν δημιουργήσει για ν' αποφύγουν «πιστωτικό γεγονός» εντός της ζώνης του ευρώ. Κάθε φορά, η αντιπαράθεση πάνω σ' αυτά τα ζητήματα έδειχνε έναν ανθεκτικό γερμανικό ιμπεριαλισμό (γι' αυτό ο Τραμπ «αγριεύει» εναντίον του, προαναγγέλλοντας εμπορικό πόλεμο). Σε ό,τι δε αφορά το ελληνικό χρέος, ΔΝΤ και Γερμανία κατέληγαν πάντοτε σε μια συμβιβαστική λύση. Το 2011 συμφώνησαν ότι θα γίνουν ιδιωτικοποιήσεις που θα αποδώσουν σε μια τριετία 50 δισ. ευρώ! Στις αρχές του 2012, όταν ήδη οι γερμανικές, γαλλικές και ιταλικές τράπεζες είχαν «ξεφορτωθεί» το μεγάλο όγκο ελληνικών ομολόγων, προχώρησαν στο «κούρεμα» του PSI, στο οποίο συμφώνησαν ασμένως (πλην λίγων εξαιρέσεων) τα διάφορα κερδοσκοπικά κεφάλαια που κατείχαν ελληνικό χρέος, γιατί το είχαν αγοράσει στη δευτερογενή αγορά με τεράστιες εκπτώσεις, που συχνά ξεπερνούσαν το 70% (θυμίζουμε ότι τα ομόλογα που κατέχει το ΔΝΤ και αυτά που κατέχει η ΕΚΤ παρέμειναν εκτός «κουρέματος»). Στα τέλη του 2012, στο περιβόητο Eurogroup του Νοέμβρη εκείνης της χρονιάς, έκαναν μια ακόμα μικρή αναδιάρθρωση χρέους, έδωσαν και την υπόσχεση για νέα αναδιάρθρωση στο μέλλον και ξανάκλεισαν το θέμα.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το ΔΝΤ υποστήριξε ότι βάσει της DSΑ (Ανάλυση Βιωσιμότητας Χρέους) που έκανε, έβρισκε ότι το χρέος ήταν βιώσιμο. Φυσικά, όλα ήταν σκέτο μπαλαμούτι. Ολοι ήξεραν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Κάθε φορά, όμως, ρύθμιζαν τη δοσολογία της εξυπηρέτησης του χρέους έτσι που να «ρουφάνε» το μέγιστο δυνατό από τον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό, να βαθαίνουν τον αποικισμό βάζοντας χέρι στα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους που παρουσιάζουν ενδιαφέρον για τα μονοπώλιά τους και εξασφαλίζοντας την απόλυτη επιτροπεία επί των ελληνικών κυβερνήσεων και της οικονομικής τους πολιτικής, και -τέλος- να βαθαίνουν την κινεζοποίηση, δημιουργώντας ασιατικού τύπου εργασιακές σχέσεις στην καρδιά της παραδοσιακής Ευρώπης, προς άμεση χρήση από το ελληνικό κεφάλαιο και προς μελλοντική χρήση από τα μονοπώλια των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων, εάν χρειαστεί να μεταφέρουν εκτεταμένες παραγωγικές δραστηριότητες επί ελληνικού εδάφους.
Η Γερμανία έχει δείξει καθαρά ότι ακολουθεί μια γραμμή των «χρονικών ζωνών». Δηλαδή, επιλέγει να κάνει αναδιαρθρώσεις του ελληνικού χρέους με ορίζοντα τριών έως πέντε ετών. Αυτό δεν υπαγορεύεται μόνο από τον γερμανικό «πολιτικό κύκλο», δηλαδή από την ανάγκη των δυνάμεων που κυβερνούν να αποφεύγουν την κριτική από τη γερμανική ακροδεξιά, ότι κάνουν χάρες στους «τεμπέληδες του Νότου» (αυτό ίσως να είναι το λιγότερο), αλλά και από την ίδια την αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, που δεν επιτρέπει μακροχρόνιους σχεδιασμούς. Κάθε φορά αναδιαρθρώνουν το χρέος για μερικά χρόνια και επανέρχονται έγκαιρα, ώστε και ενδεχόμενο «πιστωτικό γεγονός» στην Ελλάδα να αποφύγουν και τη συνέχιση της σφιχτής επιτροπείας να εξασφαλίσουν.
Κάθε φορά που ασχολούνται με την αναδιάρθρωση του χρέους, φροντίζουν τους εξής παράγοντες:
♦ Να καθορίσουν το ύψος των τοκοχρεολυτικών δόσεων έτσι που να μπορεί να τις πληρώνει ο ελληνικός κρατικός προϋπολογισμός με την εφαρμογή μιας σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας. Σε ανάλυση που δημοσιεύτηκε στην «Κόντρα», στο φύλλο της 26ης Νοέμβρη του 2016, αποδείχτηκε -μέσα από τα επίσημα στοιχεία- ότι μέσα σε μια εφταετία οι διεθνείς τοκογλύφοι πήραν περίπου το 70% του κεφαλαίου που είχαν «επενδύσει» στο ελληνικό δημόσιο χρέος. Δηλαδή, κάθε μια δεκαετία εισπράττουν το κεφάλαιό τους!
παράγοντες:
♦ Επίσης, να καθορίσουν ένα πρόσθετο ποσό για το χρέος, με το λογιστικό τρικ του «πρωτογενούς πλεονάσματος». Κι επειδή η σκληρή δημοσιονομική λιτότητα δεν επαρκεί για να βγαίνει αυτό το ποσό, βάζουν στο λογαριασμό και τις ιδιωτικοποιήσεις, έχοντας πλέον καταφέρει να περάσουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους σε μια ανώνυμη εταιρία την οποία ελέγχουν απόλυτα.
παράγοντες:
♦ Τέλος, να βαθύνουν την κινεζοποίηση του ελληνικού λαού, στην οποία έχουν δώσει το ειρωνικό όνομα «δομικές μεταρρυθμίσεις».
Δεν υπήρξε σταθμός στη διαδικασία διαχείρισης του χρέους από το 2010 μέχρι σήμερα, που οι ιμπεριαλιστές δανειστές να μην εξασφάλισαν απόλυτα τις επιδιώξεις τους και στους τρεις προαναφερθέντες τομείς. Μάλιστα, από τη στιγμή που τα δυο βασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, η Γερμανία και οι ΗΠΑ (μέσω ΔΝΤ) κατέληγαν σε συμφωνία, στους τεχνοκράτες του ΔΝΤ έπεφτε το καθήκον να εισηγηθούν τα πιο σκληρά αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, ισχυριζόμενοι με κυνισμό και κοινωνική αναλγησία ότι «πρέπει να βγαίνουν τα νούμερα». Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, που ακόμα δεν έχουν ανακοινώσει κάποια συμφωνία (την οποία ενδεχομένως έχουν κλείσει στο παρασκήνιο). Το ΔΝΤ ζητά πρόσθετα και ιδιαίτερα σκληρά αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, με το επιχείρημα ότι δε βγαίνουν αλλιώς τα «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% του ΑΕΠ, που η Ελλάδα έχει συμφωνήσει με τους ευρωπαίους δανειστές της.
Οι αστικές κυβερνήσεις έχουν συμφέρον να εξαπατούν τον ελληνικό λαό, μετατρέποντάς τον σε αγωνιώδη θεατή ενός «αγώνα» ανάμεσα στο ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους, ο οποίος όμως είναι σαν τους αγώνες του αμερικάνικου «κατς», που οι αθλητές παριστάνουν ότι εξοντώνουν ο ένας τον άλλο. Το χρέος ήταν και παραμένει εργαλείο για όλα τα κέντρα.
Πέτρος Γιώτης
ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 4 ΦΛΕΒΑΡΗ
πηγή: eksegersi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου