.

.
Πατήστε στην εικόνα για να δείτε το πρόγραμμα

Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

Είναι το ΚΚΕ με την ''εθνική άμυνα/ασφάλεια'', ή όχι; Με αφορμή το Συνέδριο του ΚΚΕ και τη δίκη του Νίκου Αργυρίου


Η απάντηση της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων στο ΚΚΕ “ Ένα πρόχειρο Ψέμα αντί για την αναγκαία ταξική και πολιτική αλληλεγγύη-για τη στάση του ΚΚΕ'' που δημοσιεύτηκε εδώ 
(http://diktiospartakos.blogspot.gr), με αφορμή την άρνηση του ΚΚΕ να στηρίξει αλληλέγγυα τη δίκη του Νίκου Αργυρίου, του Δικτύου Ελευθέρων Φαντάρων Σπάρτακος και της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων απέναντι σε έναν πρώην διοικητή του στρατού και το Βαθύ Κράτος, όταν μάλιστα η δίκη αυτή αφορά καταγγελία φαντάρου ενάντια στα καψόνια που παραβιάζουν συνταγματικά θεμελιωμένα δικαιώματα και το στρατιωτικό κανονισμό, μας προέτρεψε, ως Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση, να γράψουμε αυτό το κείμενο για να σκιαγραφήσουμε την τοποθέτηση του ΚΚΕ σε αυτό που ονομάζεται “εθνικά θέματα”.


Η Δίκη του Νίκου Αργυρίου θα γίνει στις 3 Απρίλη, 9 π.μ Ευελπίδων βλ. http://diktiospartakos.blogspot.gr/2017/03/3_22.html, όμως πιστεύουμε ότι η κριτική στο ΚΚΕ για τη στάση του σε ζητήματα που αφορούν την “εθνική άμυνα” θα παραμείνει επίκαιρη, και πολύ μετά τη δίκη. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με τις προτεινόμενες θέσεις του ΚΚΕ για το συνέδριό του, αφού η συνεδριακή του διαδικασία μόλις ξεκίνησε. Αντίθετα, θα βασιστούμε σε τοποθετήσεις του τα τελευταία χρόνια. 



Οι πολιτικές θέσεις του ΚΚΕ στα λεγόμενα “εθνικά θέματα”, παρά τις αναλύσεις του για τον ταξικό χαρακτήρα του εθνικού πολέμου και για σύγκρουση της ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης, στη πραγματικότητα εναρμονίζονται σε πολλά κρίσιμα σημεία τους με τις θέσεις του λεγόμενου “εθνικού-δημοκρατικού τόξου’’. Το ΚΚΕ υπερτονίζει την “τουρκική επιθετικότητα”, μιλά για τα ‘’κυριαρχικά μας δικαιώματα’’ στο Αιγαίο χωρίς ταξικό πρόσημο του ελληνικού κράτους όταν τοποθετείται για τα “εθνικά θέματα”, θεωρεί ότι το πρόβλημα της εντατικοποίησης της παρουσίας του ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι πρωτίστως η “απώλεια εθνικής κυριαρχίας”’ και κατά δεύτερο λόγο η πολεμική αντιμετώπιση των λαών. Επιπλέον, δεν διευκρινίζει πώς διαμορφώθηκε το σημερινό έννομο και πολιτικό καθεστώς των ελληνοτουρκικών διαφορών με επίκεντρο το Αιγαίο, και πώς αυτό συμφέρει το ελληνικό κράτος και την ελληνική αστική τάξη έναντι της Τουρκίας, και συχνά δεν διατυπώνει καθαρά την αναγκαιότητα ενός διεθνιστικού αντιπολεμικού-εργατικού κινήματος σε Ελλάδα και Τουρκία για την ανατροπή των κυβερνήσεων και της πολεμικής προετοιμασίας. 
Πάνω από όλα, το ΚΚΕ, όταν τοποθετείται για τα “εθνικά θέματα”, δεν αναφέρει συγκεκριμένα τους τρόπους με τους οποίους διαχρονικά το ελληνικό κράτος πραγματοποιεί το ίδιο επιθετικές ενέργειες χωρίς να εξαρτάται αυτή η στρατηγική από το ΝΑΤΟ αλλά έχοντας τη δική της αυτοτέλεια συμφερόντων, ούτε αναφέρει πως “εθνική κυριαρχία” σημαίνει όχι μόνο την άμυνα απέναντι στο τουρκικό κράτος, αλλά την άμυνα, πάνω από όλα, του ελληνικού κράτους απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, τον απεργό, τον άνεργο, τον μετανάστη, όχι απλώς ως ζήτημα αντιπαράθεσης της ελληνικής αστικής τάξης με τους “΄λαϊκούς αγώνες” αλλά ως ζήτημα “εθνικής-κρατικής ασφάλειας” απέναντι στον κοινωνικό-ταξικό εμφύλιο. Τέλος, οι θέσεις του ΚΚΕ για το μεταναστευτικό στη πράξη, και παρά την αφηρημένη αιτηματολογία, συμπλέουν στη πράξη με την πολιτική διαχείρισης που ακολουθούν ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ-Ε.Ε.
Το ΚΚΕ καταφέρνει να διατηρεί αυτή τη διγλωσσία, ξεχωρίζοντας κάθε φορά σε ποιά ακροατήρια απευθύνεται. Στα έντυπα τα οποία απευθύνονται στο κομματικό κοινό, τονίζει τη λενινιστική πλευρά των πραγμάτων. Όταν όμως τοποθετείται στη Βουλή, πολύ περισσότερο όταν κάνει δηλώσεις για τα “εθνικά θέματα” στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, απευθύνεται στο λαό με συγκεκριμένες, “εθνικές” εμφάσεις. Η μετατόπιση αυτή στο λόγο του με την αποκοπή τακτικής-στρατηγικής και σε ρητορικό επίπεδο (όπως έχει φανεί διαχρονικά και στο θέμα με την Ε.Ε και στη σχέση με τους κρατικούς θεσμούς), όπως θα δείξουμε με παραδείγματα, δεν δικαιολογείται απλώς και μόνο από τις ανάγκες της “εκλαϊκευσης”. Πρόκειται για μια αντίφαση που χαρακτηρίζει και τα κομματικά ντοκουμέντα του ΚΚΕ, με το ιστορικό, συνεδριακό του πέρασμα από ένα πιο πατριωτικό-αντιιμπεριαλιστικό-μετωπικό περιεχόμενο, σε ένα πιο αφηρημένα διεθνιστικό και κομματικοκεντρικά εργατικό, χωρίς όμως τις αναγκαίες πρωτοβουλίες κοινωνικοπολιτικής συσπείρωσης στο επίπεδο του κινήματος. Η ταλάντευση αυτή οφείλεται στο ότι το ΚΚΕ, υιοθετώντας μια αμυντική στάση απέναντι στο διεθνές και εσωτερικό ταξικό-πολιτικό περιβάλλον, προσπαθεί να κατοχυρώσει το ρόλο του ως θεματοφύλακα μιας ελληνικής κομμουνιστικής-αριστερής παράδοσης, το ρόλο του ως συνεχιστή των πιο φιλολαϊκών παραδόσεων, με νεοσυντηρητικό τρόπο, αδυνατώντας να παρέμβει αποτελεσματικά στις νέες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες με τρόπο αντίστοιχο της οργανωτικής δύναμής του. Στο ΚΚΕ πληθαίνουν λοιπόν οι τελετουργίες Μνήμης για τους αγωνιστές του παρελθόντος, και βαθαίνει, μέσα στη γενικότερη εργατική και πολιτική αδυναμία των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, η δική του αδυναμία παρέμβασης με τρόπο που θα δώσει προοπτική νίκης, σε καιρό δομικής καπιταλιστικής κρίσης. 
Ως αποτέλεσμα αυτής της αμυντικής και θεσμικής στάσης που πηγάζει από την έλλειψη προοπτικής αποτελεσματικής παρέμβασης απέναντι στη σύγχρονη επίθεση του κεφαλαίου απέναντι στη σύγχρονη εργατική τάξη, το ΚΚΕ καταλήγει να έχει (ενήμερα) δάνεια πάνω από 8,3 εκατ. Ευρώ. Μάλιστα, το δάνειο του ΚΚΕ προς την Εθνική Τράπεζα (7 εκ. Ευρώ) έχει ως εγγύηση τη κρατική χρηματοδότηση στο ΚΚΕ μέχρι το 2020, ενώ το ΚΚΕ έχει εγγυηθεί και ακίνητη περιουσία1.
Ελληνοτουρκικά, Αιγαίο
«Ενημέρωσα τον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας σχετικά με τις εξελίξεις στην περιοχή και τις θέσεις του ΚΚΕ. Η όξυνση των αντιθέσεων, των ανταγωνισμών, οι πολεμικές συγκρούσεις και η συσσώρευση στρατιωτικών όπλων και δυνάμεων σε όλη την περιοχή, από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη, την Μ. Θάλασσα, το Αιγαίο και την Μ. Ανατολή δεν προοιωνίζονται θετικά βήματα και ζητήματα για τους λαούς και κυρίως για τον ελληνικό λαό.
Ο ελληνικός λαός πρέπει να επαγρυπνεί. Το ΚΚΕ, ιδιαίτερα, με ζητήματα που αφορούν -αυτό που ονομάζουμε- εθνικά θέματα της χώρας, οι προκλητικές δηλώσεις για παράδειγμα, συνεχόμενες το τελευταίο διάστημα από τον πρόεδρο της Τουρκίας Ερντογάν, η αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, η αμφισβήτηση του Αιγαίου και των νησιών της πατρίδας μας, όπως επίσης και οι εξελίξεις με το νέο σχέδιο Ανάν, ουσιαστικά σχέδιο διχοτόμησης της Κύπρου που προωθείται αυτό το διάστημα με εντατικούς ρυθμούς, θα πρέπει να μας κάνουν να βρεθούμε ακόμα περισσότερο σαν ελληνική κοινωνία, σαν ελληνικός λαός σε ετοιμότητα, σε επαγρύπνηση και σε κινητοποίηση.
Το ΚΚΕ θα συμβάλλει, θα συνεχίσει να συμβάλλει με την τοποθέτησή του υπεύθυνα, σταθερά, έτσι ώστε να αξιοποιείται στην κατεύθυνση της επίλυσης αυτών των προβλημάτων, όλων, σε όφελος της ειρήνης, σε όφελος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, της Κύπρου, σε όφελος των λαών της περιοχής»2.
Βλέπουμε, στην παραπάνω ανακοίνωση, ότι το ΚΚΕ δεν καλεί ενάντια στην ελληνική κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος, μαζί με τον τουρκικό λαό, ώστε να διασφαλιστεί η ειρήνη ενάντια στον κοινό εχθρό, τις κυρίαρχες τάξεις των δύο χωρών. Μιλά στο τέλος για το “όφελος των λαών”, χωρίς να απαντάει στο εξής απλό: είναι προς όφελος του ελληνικού λαού και των μεταναστών εργαζομένων-καταπιεζόμενων στον ελληνικό τόπο, να υπερασπίζονται την ελληνική κρατική κυριαρχία, που είναι αυτή που τους καταπιέζει, προς όφελος των ελληνικών επιχειρήσεων; To να “επαγρυπνεί” ο ελληνικός λαός σημαίνει να “επαγρυπνεί” απέναντι στην κακή Τουρκία; 
Η αφήγηση του ΚΚΕ, είναι μια αφήγηση εθνικών λαών που οφείλονται να υπερασπίζονται τα κράτη τους απέναντι στα άλλα κράτη, που με τη σειρά τους, όπως, εκπροσωπούνται από τα κράτη τους-και τις κυρίαρχες τάξεις τους. Είναι η ίδια αφήγηση που παίζει το εθνικό-δημοκρατικό τόξο, με αριστερό πρόσημο. 
Εκπροσωπούν τα κράτη τα κυριαρχικά δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας, των συνταξιούχων ώστε να υπερασπιστούμε το ένα κράτος απέναντι στο άλλο? Ναι ή όχι? 
Το ΚΚΕ, ενώ γενικά γράφει για την επιθετικότητα ελληνικής-τουρκικής αστικής τάξης, πάντα στα κρίσιμα εθνικά ζητήματα, όπως στο ζήτημα του Αιγαίου, υιοθετεί γραμμή που εναρμονίζεται με την ελληνική κρατική προπαγάνδα.
Πρόσφατα ο Ριζοσπάστης συγκέντρωσε παλιότερα κείμενά του σε αφιέρωμα, ουσιαστικά δείχνοντας τη συνέχεια παλιάς “πατριωτικής” γραμμής που άφηνε ανοιχτό το κοινοβουλευτικό κυβερνητικό ενδεχόμενο (ΑΔΔΜ) και της νέας “λιγότερο πατριωτικής”, πιο “καθαρής κομμουνιστικής” γραμμής3. 
Η εισαγωγή του αφιερώματος είναι κομμουνιστικά politically correct: 
H μια μετά την άλλη έρχονται οι αποκαλύψεις για το πλαίσιο των διευθετήσεων σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο που έχουν συμφωνηθεί και μάλιστα ορισμένες πλευρές τους ήδη εφαρμόζονται. Η NATOποίηση του Αιγαίου, η ελληνοτουρκική στρατιωτική συνδιαχείριση και η συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, προς όφελος της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης, συνολικά των μονοπωλίων, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, με ευθύνη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Παράλληλα σε φάση εφαρμογής περνάει το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ, που οριστικοποιήθηκε κατά τη Σύνοδο Κορυφής το Νοέμβρη του 2010 στη Λισαβόνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στο Αιγαίο, τη δομή και τον προσανατολισμό των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και γενικότερα την όξυνση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. 
Τα άρθρα όμως του αφιερώματος, είναι χαρακτηριστικά της διαχρονικής πραγματικής τοποθέτησης του ΚΚΕ γύρω από τα ελληνοτουρκικά. Ξεχωρίζουν τα άρθρα με τα οποία το ΚΚΕ καταγγέλλει την ελληνοτουρκική συγκυριαρχία επί του Αιγαίου, προς όφελος όχι της εργατο-λαικής αξιοποίησης του θαλλάσιου ζωτικού χώρου, αλλά προς όφελος της “ελληνικής κυριαρχίας”, δηλαδή της κυριαρχίας του υπάρχοντος ελληνικού καπιταλιστικού κράτους και της ελληνικής αστικής τάξης επί του Αιγαίου. Από αυτή την πολιτική σκοπιά, το ΚΚΕ ασκεί κριτική σε κάθε κυβέρνηση η οποία διαπραγματεύεται με το τουρκικό κράτος την συνεκμετάλλευση. 
Για παράδειγμα, στο άρθρο της 17ης Αυγούστου του 2011, το ΚΚΕ κάνει κριτική σε ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ για τις μεθοδεύσεις τους που οδηγούν σε συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας στο Αιγαίο, καλώντας το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος να μη συμφωνήσει σε κάτι τέτοιο, διακόπτοντας τις συγκεκριμένες διαβουλεύσεις. Κάνει, δηλαδή, μια κριτική από όχι απλώς πατριωτική, αλλά εθνικιστική σκοπιά. 
Σύμφωνα με την εφημερίδα, η αποδοχή του συγκεκριμένου πλαισίου διευθέτησης της υφαλοκρηπίδας καταλήχθηκε σε μυστική σύσκεψη που έγινε στο Μέγαρο Μαξίμου, περίπου 10 ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα του 2003, στην οποία συμμετείχαν ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, ο τότε ΥΠΕΞ Γ. Παπανδρέου, οι Χ. Παμπούκης, Ν. Θέμελης, Χρ. Ροζάκης και οι πρέσβεις Θ. Σωτηρόπουλος και Τ. Σκοπελίτης.
Στη σύσκεψη, σύμφωνα με το δημοσίευμα, έγινε αποτίμηση της πορείας των διερευνητικών επαφών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και εκτιμήθηκε ότι «υπήρχε πράγματι σοβαρή και ουσιαστική προσέγγιση μεταξύ των δύο πλευρών, για την υπογραφή συνυποσχετικού για προσφυγή στη Χάγη σχετικά με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας». Στη βάση αυτή, αποφασίστηκε ότι«η Ελλάδα μπορεί να συζητήσει με την Τουρκία το αίτημά της για "επιλεκτική" επέκταση των χωρικών της υδάτων στο Αιγαίο, αλλού 6 μίλια, αλλού 8, αλλού 10 και αλλού 12 μίλια», με δεδομένο ότι για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, είναι προαπαιτούμενο η οριοθέτηση των χωρικών υδάτων.
Σύμφωνα με το σχεδιασμό που καταλήχθηκε για να «περπατήσει» η συμφωνία, «η κυβέρνηση Σημίτη θα προσέφευγε στη Βουλή και για να πάρει την απόφασή της γι' αυτήν την επιλεκτική επέκταση των χωρικών της υδάτων». Ωστόσο, η εσωκομματική διαμάχη στο ΠΑΣΟΚ για την προεδρία του κόμματος, οι εκλογές που ακολούθησαν και ο φόβος του πολιτικού κόστους, «πάγωσαν» προσωρινά την απόφαση της τότε κυβέρνησης να προχωρήσει σε συμφωνία με την Τουρκία, η οποία θα συμπεριελάμβανε και την παραίτηση της Ελλάδας από το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια.
[...] 
Οι εξελίξεις, όμως, σε τίποτα δεν αναιρούν το γεγονός ότι οι διμερείς διαπραγματεύσεις γίνονταν πάνω σε προτάσεις και «λύσεις» έξω από τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου και αυτονόητα παγίωναν την απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε βάρος της Ελλάδας, παρά τις διαβεβαιώσεις των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για το αντίθετο. 
Πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση της ΝΔ συνέχισε τις διαπραγματεύσεις πάνω στο ίδιο πλαίσιο, το οποίο, όπως όλα δείχνουν, αποτέλεσε και το πρόπλασμα των αποφάσεων που μεθοδεύονται για τις διευθετήσεις που θα οδηγήσουν σε συγκυριαρχία στο Αιγαίο και σε συνεκμετάλλευση του ορυκτού του πλούτου, τον οποίο ορέγονται τα μονοπώλια σε Ελλάδα, Τουρκία και παγκόσμια. 
Η αναφορά του ΚΚΕ στα “μονοπώλια” είναι εντελώς προσχηματική. Θα μπορούσε, στο ίδιο κείμενο, να λέει ρητά ότι διαφωνεί με την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου τόσο από την ελληνική αστική τάξη μόνη της, όσο και από την ελληνική αστική τάξη σε συνεργασία με την Τουρκία. Εκείνο που βρίσκει απαράδεκτο το ΚΚΕ εδώ, είναι η συνεκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου από δύο αστικές τάξεις, την ελληνική και την τουρκική, με παραίτηση από τη δυνατότητα η ελληνική αστική τάξη να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό πλούτο μόνη της. 
Σε πρόσφατη ανακοίνωσή του, 31-1-2017, γράφει ο Ριζοσπάστης4: 
Επικίνδυνη εξέλιξη η παραβίαση των ελληνικών χωρικών υδάτων, στην περιοχή των Ιμίων, 21 χρόνια μετά από την κρίση στα Ιμια, που προστίθεται στις διαδοχικές παραβιάσεις και προκλήσεις της Τουρκίας.
Οι τουρκικές επιδιώξεις για «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων της Τουρκίας και της Ελλάδας για τη γεωστρατηγική αναβάθμιση, σε συνδυασμό με την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αυξάνουν τους κινδύνους για τους λαούς της περιοχής.
Η ΝΑΤΟική παρουσία στο Αιγαίο αποθρασύνει την τουρκική επιθετικότητα. Οι θέσεις, που παρουσιάζουν ως εγγυητές την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ή μιλούν για «ευρωπαϊκά» ή και «ΝΑΤΟικά» σύνορα στο Αιγαίο, είναι επικίνδυνες και δεν έχουν καμία σχέση με την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.
Ο λαός να δυναμώσει τον αγώνα για απεμπλοκή από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την κοινή πάλη με τους Τούρκους εργαζόμενους, ενάντια στις αστικές τάξεις και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους.
Οι δηλώσεις Κουτσούμπα για την “επιθετικότητα της Άγκυρας” 5 είναι χαρακτηριστικές.
“Η προκλητικότητα της Άγκυρας που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα οδηγεί σε ένα υπαρκτό κίνδυνο θερμού επεισοδίου.
Όλα τα τελευταία γεγονότα και οι προκλητικές δηλώσεις της τούρκικης ηγεσίας και όλα αυτά που κάνουν στην πράξη, όπως χτες στο Φαρμακονήσι, μας ανησυχούν σοβαρά.
Νομίζω ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να βρίσκεται σε ετοιμότητα, να επαγρυπνεί απ’ αυτή τη σκοπιά, φυσικά και οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά κυρίως ο ελληνικός λαός γιατί υπάρχει ο κίνδυνος πιο θερμού επεισοδίου.
[...]
Άρα, λοιπόν έχει σχεδιασμό και τον προωθεί κάθε φορά η Τουρκία. Θέλει να παίρνει επιθετικά και στο διπλωματικό πολιτικό επίπεδο και στο τακτικό επίπεδο, να κερδίζει έδαφος κι απ’ αυτή την άποψη δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι δεν θα προχωρήσει και σε πιο δυναμικές στρατιωτικές ενέργειες ενάντια στη χώρα μας.”
Με κείμενό του στις 19-10-2016, ο Ριζοσπάστης τοποθετείται πιο συνολικά για τα “ελληνοτουρκικά”6. Γράφει λοιπόν, μεταξύ άλλων: 
“Μέσα στο τέτοιο ...πανόραμα διεκδικήσεών της, η Αγκυρα -και διά της ηγεσίας της, επιτελείων, κέντρων και παράκεντρων - επαναλαμβάνει τη συστηματική αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο:
Από το δικαίωμα των ελληνικών νησιών να έχουν υφαλοκρηπίδα, άρα και ΑΟΖ, μέχρι την ίδια την ελληνική κυριαρχία σε ελληνικά νησιά και νησίδες. Από τον εναέριο χώρο που δικαιούνται τα ελληνικά νησιά, μέχρι το πως έχει την αρμοδιότητα να συντονίζει επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο. Από το δικαίωμα της Ελλάδας να ορίσει η ίδια το εύρος των χωρικών της υδάτων, μέχρι το να ξεκινήσει έρευνες για υδρογονάνθρακες στο Αιγαίο."
Εδώ ο Ριζοσπάστης συσκοτίζει, με εθνικιστικό σχεδόν τρόπο, το πραγματικό νομικό και πολιτικό καθεστώς που ισχύει στο Αιγαίο. Η Ελλάδα δεν μπορεί να διευρύνει “όσο θέλει” την “ελληνική κυριαρχία” και υφαλοκρηπίδα, γιατί και η Τουρκία έχει ακτές. Επομένως, είναι, τουλάχιστον, ζήτημα διεθνούς διχογνωμίας το πώς πρέπει να καθοριστούν τα χωρικά ύδατα. βλ. Νομική ανάλυση.
Όσον αφορά τις “επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο” του ελληνικού κράτους, για το Ριζοσπάστη και το ΚΚΕ όλα αυτά είναι ουδέτερα, δεν έχουν κυρίαρχη τάξη που καταστέλλει και αιχμαλωτίζει, και στο Αιγαίο και στη ξηρά, μετανάστες ως φτηνό εργατικό δυναμικό. Να το πούμε απλά: το δικαίωμα αυτό του ελληνικού κράτους να ελέγχει, μαζί με το τουρκικό κράτος ή μόνο του, κυριαρχικά τις θαλάσσιες διαδρομές, σημαίνει, αναγκαστικά, και το δικαίωμά του να καταστέλλει τις “ανθρώπινες ροές” των πολέμων. Όποιος αναγνωρίζει το ένα δικαίωμα, αναγνωρίζει και το άλλο. Η συμφωνία Ε.Ε-Ελλάδας-Τουρκίας απέναντι στους μετανάστης, ακριβώς αποτελεί ανώτερη, διακρατική άσκηση του καπιταλιστικού δικαιώματος ελέγχου επί των θαλασσών, με την καταστολή των θυμάτων του πολέμου. 
Σαν να μην έφταναν αυτά, στο τέλος του κειμένου ο Ριζοσπάστης κάνει κριτική από τα ...δεξιά στις εκάστοτε κυβερνήσεις, και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ότι παραείναι με το...διάλογο σε σχέση με την Τουρκία, με αποτέλεσμα αυτό να “δίνει πάτημα” στην τουρκική επιθετικότητα. 
“Επίσης, η πείρα δείχνει πως ΝΑΤΟ, ΕΕ και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη μετρούν κάθε φορά πώς και από ποιον εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά τους. Με βάση αυτά τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, άλλωστε, επιλέγουν την τακτική των «ίσων αποστάσεων», που ενθαρρύνει στην πράξη τις τουρκικές αμφισβητήσεις. Ετσι, προσπερνούν την τουρκική προκλητικότητα, μιλώντας για «διμερείς διαφορές» που τα δύο μέρη μπορούν με «διάλογο» και «καλή τη πίστει» να ξεπεράσουν.”
Ο Ριζοσπάστης έχει σε ένα πράγμα δίκιο. Ο διάλογος των καπιταλιστικών κρατών είναι ψεύτικος, καλύπτοντας τους αιματηρούς τους ανταγωνισμούς. Όμως η κριτική του εδώ απέναντι στο “διάλογο” είναι από τη σκοπιά της “υποχωρητικότητας” της ελληνικής αστικής τάξης και του ελληνικού κράτους απέναντι στην πιο επιθετική Τουρκία! Με άλλα λόγια, ο Ριζοσπάστης καλεί το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος σε λιγότερο υποκριτικά διαλογική και περισσότερο...επιθετική προσέγγιση των “εθνικών ζητημάτων”, στο ίδιο κείμενο που κάνει, λίγο πιο πάνω, κριτική στον “ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό”, με αφηρημένο βέβαια τρόπο!. 
Σε ανακοίνωση του γραφείου Τύπου του ΚΚΕ, με ημερομηνία 9-2-2016, “για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στα ελληνοτουρκικά σύνορα στο Αιγαίο”7, ως βασικό πρόβλημα του ΚΚΕ με το ΝΑΤΟ εμφανίζεται ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι “πιστή στο δόγμα του ευρωατλαντισμού, της συνδιαχείρισης του Αιγαίου κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ”. Το βασικό πρόβλημα, δηλαδή, του ΚΚΕ, είναι ότι θέλει το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος να μετατρέψει σε “ελληνική λίμνη” το Αιγαίο, αρνούμενο κάθε συνδιαχείριση, σε οποιοδήποτε επίπεδο, με ένα άλλο καπιταλιστικό κράτος, το οποίο επίσης έχει ακτές που βλέπουν το Αιγαίο. Το δεύτερο πρόβλημα του ΚΚΕ με το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, είναι ότι το ΝΑΤΟ παραείναι φιλοτουρκικό: “Όσο δε για τον όρο η εμπλοκή του ΝΑΤΟ να περιοριστεί στα τουρκικά χωρικά ύδατα, αυτό δεν αποτελεί παρά ένα ευχολόγιο, αφού ως γνωστόν το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα μεταξύ των μελών του και στηρίζει τις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο’’. Όπως το συνοψίζει το ΚΚΕ, “Το ΝΑΤΟ δεν είναι παράγοντας ειρήνης και ασφάλειας για τη χώρα μας, αλλά παράγοντας αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της””. Για το ΚΚΕ, το ΝΑΤΟ δεν ενισχύει την ασφάλεια της κυρίαρχης καπιταλιστικής τάξης, και της ελληνικής, απέναντι στους λαούς, δεν είναι αυτή η έμφασή του, το πρόβλημα με το ΝΑΤΟ είναι ότι καταπατά τα κυριαρχικά δικαιώματα “της χώρας μας”. Και φυσικά, το ΚΚΕ τελικά προσθέτει, με τυπικό τρόπο, το πραγματικό βασικό πρόβλημα που θα έπρεπε να έχει με το ΝΑΤΟ: ”παράγοντας εμπλοκής της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που απειλούν συνολικά τα συμφέροντα των λαών της περιοχής της Ανατ. Μεσογείου.”
Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΚΚΕ δεν είδε ελληνική επιθετικότητα ούτε στην επίσκεψη του Καμμένου με τους φασίστες στο Καστελόριζο, αφού μιλά για ‘’ψευτολεονταρισμούς’’, και για ‘’στήριξη του ΝΑΤΟ που υποθάλπει την τουρκική επιθετικότητα’’8. 
Κυπριακό
Στο Κυπριακό, το ΚΚΕ ήρθε σε σύγκρουση με το ΑΚΕΛ, σηματοδοτώντας μια ιστορική στροφή στη σχέση των δύο κομμάτων (τέτοια που ίσως ούτε η υπογραφή των Μνημονίων από το ΑΚΕΛ δεν προκάλεσε). Τοποθετηθήκαμε σε σχέση με το κυπριακό ζήτημα αρχικά με αυτό το κείμενο http://diktiospartakos.blogspot.gr/2016/12/blog-post_40.html.
Μεταναστευτικό
Η ίδια διγλωσσία, με διαχειριστικό πρόσημο, παρατηρείται και στις θέσεις του ΚΚΕ για το μεταναστευτικό.
Οι επίσημες θέσεις του ΚΚΕ δίνουν ένα γενικό στίγμα 10, όμως η πλέον αντιπροσωπευτική τοποθέτησή του για το μεταναστευτικό, με τις πιο σαφείς πολιτικές αιχμές και τον πλέον αντιπαραθετικό τόνο προς τον μη-ΚΚΕ κινηματικό χώρο, ήρθε με την τοποθέτηση του Κουτσούμπα στη Βουλή για τα θέματα Ασφάλειας με αναφορά το μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα 11. 
Στην ομιλία του Κουτσούμπα, απουσιάζει οποιοδήποτε ταξικό πρόσημο στην έννοια της (εθνικής) “ασφάλειας”-η “εθνική ασφάλεια” δεν είναι ούτε αστική ούτε εργατική, είναι εθνική, και οφείλει να είναι ο τελικός ορίζοντας που πρέπει να προστατευτεί. Με αυτό το δεδομένο να διαπερνά όλη την τοποθέτησή του, ο Κουτσούμπας έρχεται λοιπόν να τοποθετηθεί στο ερώτημα για το αν οι μετανάστες απειλούν, στο πλαίσιο της “τρομοκρατίας”, απειλεί για την εθνική ασφάλεια. 
Μιλώντας για τη συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας-Ε.Ε για το προσφυγικό/μεταναστευτικό, ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ θεωρεί ως βασικό ζητούμενο όχι τη ζωή των μεταναστών και τον κοινό αγώνα με τους ντόπιους από τη σκοπιά κοινών ταξικών συμφερόντων, αλλά την “ανασφάλεια” που δημιουργεί το μεταναστευτικό κύμα “στη πατρίδα μας’’:
“Μια απόφαση που, ουσιαστικά, συνεχίζει την αδιέξοδη πολιτική των μέχρι σήμερα πολεμικών επεμβάσεων, και στην Συρία και στην ευρύτερη περιοχή… 
Μια απόφαση που εγκλωβίζει πρόσφυγες - μετανάστες στη χώρα μας, τη στιγμή που κανένας σχεδόν από αυτούς δεν θέλει να μείνει στη χώρα μας, αλλά θέλει να πάει σε άλλον τόπο προορισμού, όπως δικαιούται.
Αποφάσεις που δημιουργούν προβλήματα στον ελληνικό λαό και τη νεολαία της πατρίδας μας, όχι γενικά προβλήματα δημόσιας ασφάλειας, αλλά σημαντικά προβλήματα ανασφάλειας, μαζί με συσσωρευμένη οργή, εξαιτίας της ανεργίας, της συνεχούς φτωχοποίησης, λόγω των αντιλαϊκών μέτρων, των μνημονίων, που παρεούλα όλοι σας ψηφίσατε και συνεχίζετε και υλοποιείτε, άσχετα από τις φωνές και τις δημαγωγικές κορόνες που ακούμε εδώ μέσα σε αυτήν την αίθουσα."
Στη συνέχεια, το ΚΚΕ πρακτορολογεί ενάντια στους μη-ΚΚΕ αλληλέγγυους γενικά και αόριστα, θέτοντας ζήτημα “ασφάλειας”, αντί να καταγγείλει απλώς τις ΜΚΟ που βγάζουν λεφτά από τα βάσανα των μεταναστών και να διακρίνει τα κρατικά-επιχειρηματικά συμφέροντα από τις γνήσιες εκδηλώσεις του κινήματος αλληλεγγύης απέναντι στους μετανάστες (ακόμα και αν η αλληλεγγύη δεν είναι...μέλος του ΚΚΕ, αλλά, καμιά φορά, προέρχεται από την υπόλοιπη Αριστερά ή είναι “αναρχοαυτόνομη”):
“Δημιουργούνται επιπλέον προβλήματα και από την ασύδοτη και ύποπτη δράση των δεκάδων ΜΚΟ που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια έξω και μέσα στα κέντρα προσωρινής φιλοξενίας, αλλά και εκεί που κατασκηνώνουν χωρίς άλλες δομές οι πρόσφυγες όπως στην Ειδομένη, στον Πειραιά κ.α.
Από την πρώτη στιγμή έχουμε θέσει το ζήτημα.
Αυτό όντως δημιουργεί σειρά ζητημάτων. Είναι και αυτό μέγιστο θέμα και ασφάλειας. Παίζουν επικίνδυνο ρόλο.
Μπορεί να βρεθεί ανάμεσά τους κάθε καρυδιάς καρύδι. Από καλοστημένες επιχειρήσεις, από πράκτορες μυστικών υπηρεσιών όλων των ηπείρων, μέχρι λαθρέμποροι, διακινητές ναρκωτικών, όπλων, εμπορίου οργάνων, λευκής σαρκός και δεν συμμαζεύεται.
Φοράνε τη μάσκα πότε του αναρχοαυτόνομου αλληλέγγυου, πότε του καλυμμένου φασίστα ναζιστή. Και τέτοιοι βρίσκονται ανάμεσά τους από τις βόρειες χώρες της Ευρώπης και από όλον τον κόσμο.
Εκμεταλλεύονται τους πρόσφυγες, κυρίως τους σπρώχνουν και σε τυχοδιωκτικές ενέργειες που είναι και σε βάρος των ίδιων των προσφύγων και σε βάρος του ελληνικού λαού, και των κατοίκων των περιοχών που τους φιλοξενούν."
Μάλιστα, το ΚΚΕ θεωρεί έγκυρη την αλληλεγγύη μόνο όταν αυτή προέρχεται από το οργανωμένο εργατικό-λαικό κίνημα (το δικό του), ή όταν οι αλληλέγγυοι δίνουν ονοματεπώνυμο στην ασφάλεια. Καλεί λοιπόν την κυβέρνηση:
“[...] να αξιοποιήσει βεβαίως την έκφραση αλληλεγγύης, αλλά και οποιασδήποτε άλλης πρακτικής βοήθειας είχε ανάγκη, από το οργανωμένο, όμως, εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, από το λαϊκό κίνημα, που έχει ονοματεπώνυμο, έχει και διεύθυνση, έχει πείρα διαχείρισης προβλημάτων, έκφρασης γνήσιας ταξικής λαϊκής αλληλεγγύης και όχι της αλληλεγγύης-μαϊμού των δήθεν αλληλέγγυων ΜΚάδων, εντέλει ανεύθυνων στην πλειοψηφία τους όλων αυτών."
Το ΚΚΕ λοιπόν καταδικάζει οποιαδήποτε έμπρακτη αλληλεγγύη δεν ελέγχεται από το Κράτος (ως κρατική δραστηριότητα ή ως κρατικό φακέλωμα στο πλαίσιο του θεσμικά αναγνωρισμένου, “με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις’’, εργατικού κινήματος) και από το ίδιο το ΚΚΕ, βάζει δηλαδή στο ίδιο τσουβάλι και καταδικάζει τόσο τις επιχειρήσεις των ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στο μεταναστευτικό όσο και την αλληλεγγύη των μη κρατικά και κκέδικα ελεγχόμενων αλληλέγγυων. 
Τέλος, το ΚΚΕ συχνά δεν χαρακτηρίζει το σύστημα hotspot στρατόπεδο συγκέντρωσης ή τουλάχιστον σύστημα φυλάκισης με χαρακτηριστικά στρατοπέδου συγκέντρωσης, αλλά υιοθετεί την ανάλυση και την ορολογία κυβέρνησης και Ε.Ε, ενώ δεν ασκεί κριτική στη γκετοποίηση των προσφυγόπουλων-μεταναστών 12. 
‘’Είναι ανάγκη, εδώ και τώρα να υλοποιηθούν, με κρατική ευθύνη, όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για μια ουσιαστική εκπαιδευτική διαδικασία για τα παιδιά των προσφύγων, τόσο στους χώρους φιλοξενίας, όσο και στα σχολεία - κατά βάση - τις απογευματινές ώρες.
Σε άλλα κείμενα, το ΚΚΕ ζητά το “κλείσιμο των hot spot”. Φαίνεται λοιπόν, μέσα στη γενική αμφισημία, να μην αντιλαμβάνεται το σύστημα hot spot ενιαία, με τις πιο κλειστές δομές να αποτελούν προϋπόθεση των πιο ανοιχτών13. Επιπλέον, έγινε γνωστή και συζητήθηκε η θέση του ΚΚΕ στο Χαιδάρι, μέσω των πολιτικών εκπροσώπων του στο Δήμο, για δημιουργία δομών μεταναστών ''ανά ηλικία, φύλο και φυλή''! Βλ. εδώ http://xaidarisimera.blogspot.gr/2016/10/blog-post_11.html . 
Χαρακτηριστική είναι και η ανακοίνωση του 902 για απεργία στις 29 Μάρτη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης-hot spot στη Μόρια, την οποία στήριξε το Εργατικό Κέντρο Λέσβου, βλ. Εδώ http://www.902.gr/eidisi/ergatiki-taxi/125266/apergia-stis-29-marti-sto-hot-spot-tis-morias. Καμία αναφορά στην πολεμική αιχμαλώτιση των μεταναστών, μόνο στα δικαιώματα των ελλήνων εργαζομένων, κανένα αίτημα να κλείσει το hot spot ως σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης! Πάνω από όλα η εθνική άμυνα των ντόπιων απέναντι στους μετανάστες και η βελτίωση της ζωής τους με διαχωρισμό τους από τους ξένους και επικίνδυνους της φτώχειας και εξαθλίωσης, της ανεργίας και της εργατικής τάξης. 
Μπορεί κανείς να βρει τη θέση της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης για το σύστημα των hot spot εδώ http://diktiospartakos.blogspot.gr/2017/03/hot-spot.html. 
Συμπέρασμα
Οι θέσεις του ΚΚΕ στα “εθνικά θέματα” εναρμονίζονται, λοιπόν, στο πολιτικό τους δια ταύτα και τις απολήξεις τους, πέρα από τη μία ή την άλλη επιμέρους φράση-ανάλυση, με βασικές θέσεις του εθνικού-κρατικού κορμού για τα ελληνοτουρκικά και τα μέτρα εθνικής-κρατικής ασφάλειας, με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να θεωρείται “σοβαρό” και “υπεύθυνο” στο εθνικά θέματα, ισότιμος θεσμικός συνομιλητής στη χάραξη των εθνικών στρατηγικών και όχι κάποιο “ριζοσπαστικό” κόμμα στο πλαίσιο αυτών των στρατηγικών.
Σε καιρό κρίσης, συγκροτείται και στερεώνεται όλο και πιο βαθιά ένα πατριωτικό τόξο που συμβαδίζει με την καπιταλιστική κρατική και εκμεταλλευτική υπόσταση, ένας σφιχτοδεμένος εθνικός κορμός με αφορμή την εξωτερική τουρκική απειλή και το ευρύτερο διεθνές κοινωνικοοικονομικό σκηνικό αστάθειας, που διασφαλίζει άμυνα/ασφάλεια στο εσωτερικό, την εξουσία της κυρίαρχης τάξης, όσο και αν κάνει ρητορικά κυρίως κριτική στα Μνημόνια κλπ.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΉ ΚΙΝΗΣΗ


13. http://www.kke.gr/metanastes_-_prosfyges/anakoinosh_ths_kommatikhs_epitrophs_aigaioy_toy_kke_-_to_kke_fernei_sth_boylh_to_prosfygiko_-_metanasteytiko_kai_ta_problhmata_poy_exoyn_dhmioyrghthei_sta_nhsia_to_aigaioy_?morf=1&tab=1

πηγή: diktiospartakos.blogspot.gr
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)